Η άνευ όρων παράδοση του οικονομικού επιτελείου

Κάποια γεγονότα πρέπει να λειτουργούν όπως το ξυπνητήρι. Να διακόπτουν τον ύπνο και να σε πετάνε στο ταβάνι. Έχω υποστηρίξει με τα άρθρα μου από το ξεκίνημα αυτού του blog τη θέση πως το «ναι σε όλα» απέναντι στην Ε.Ε δεν οδηγεί παρά μόνο σε σενάρια καταστροφής. Διαβάζοντας τα άρθρα μου, πολλοί είπαν πως «είμαι υπερβολικός», αρκετοί πως «παίζω σε επιχειρηματικά παιχνίδια», κάποιοι πως «τα έχω βρει» με τον Τσίπρα, κάποιοι άλλοι πως ......

«παίρνω γραμμή» από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ο καθένας είναι ελεύθερος να πιστεύει ό,τι θέλει. Δεν μπορεί όμως να αγνοεί την πραγματικότητα που διαμορφώνεται γύρω του. Αρχίζουμε να μετράμε εθνικές απώλειες. Και αυτό γίνεται προφανές με τον πλέον αδιαμφισβήτητο τρόπο στην απώλεια της Εθνικής Τράπεζας. Είναι το γεγονός που πρέπει να ηχήσει σαν ξυπνητήρι. Κανείς αυτή τη φορά δεν μπορεί να μιλάει για «υπερβολές» ή για «λόμπι της δραχμής» όταν τα πράγματα μιλάνε από μόνα τους. Σήμερα είναι η Εθνική Τράπεζα, αύριο θα είναι οι εθνικές καταθέσεις, μεθαύριο θα είναι η εθνική περιουσία, μετά οι εθνικοί ενεργειακοί πόροι και στο τέλος της διαδρομής θα μετράμε τις απώλειες εθνικών εδαφών.

Αν δεν έχεις εθνική στρατηγική δεν μπορείς να προστατεύσεις τα εθνικά σου συμφέροντα και οι εθνικές απώλειες είναι αναπόφευκτες. Αλλά για να έχεις εθνική στρατηγική πρέπει να βρίσκεις νόημα στην ταυτότητά σου, να νιώθεις Έλληνας. Φοβάμαι πως σήμερα ένα μεγάλο τμήμα της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας νιώθει ταυτισμένο με μια γενική και αόριστη έννοια «ευρωπαικότητας» που στην πραγματικότητα είναι «γερμανικότητα». Έτσι λοιπόν για τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος κο Προβόπουλο, κατά δήλωση του ίδιου, δεν έχει καμιά σημασία αν θα υπάρχουν ελληνικές τράπεζες αρκεί να υπάρχουν καλά ανακεφαλαιοποιημένες τράπεζες, όπως είπε. Ακόμη κι αν ανήκουν στην Deutsche Bank. Αυτό δεν το είπε, αλλά είναι η λογική κατάληξη του συλλογισμού του.

Καθόμαστε λοιπόν και κοροϊδευόμαστε για μια δήθεν διαπραγμάτευση περί του αριθμού των απολύσεων στο δημόσιο, όταν το ιστορικό διακύβευμα αφορά στο σε ποιον θα ανήκει αυτή η χώρα και στο ποιος θα κυβερνάει αυτό τον τόπο. Μέχρι σήμερα, από τη μια άκρη του πολιτικού φάσματος ως την άλλη, υποτίθεται πως υπάρχει η συναίνεση πάνω στην αρχή «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες». Όταν αρχίζει η Ελλάδα να ανήκει στους Γερμανούς, μπορούν να πιστεύουν κάποιοι πως αυτό είναι κάτι τόσο απλό; Πως μπορεί να γίνει «αγαπημένη συνήθεια»; Πως δεν θα χρειαστεί κάποιοι να λογοδοτήσουν για το ό,τι η Ελλάδα παύει να ανήκει στους Έλληνες; Πάνε καλά;

Το ξυπνητήρι λοιπόν πρέπει να το ακούσουν όλοι. Θέλω να πιστεύω πως το ακούνε πρώτοι απ’ όλους οι ένοικοι του Μεγάρου Μαξίμου. Έχουν ευθύνες που θα αποδοθούν, γιατί η ιστορία είναι αμείλικτη. Η Εθνική Τράπεζα όπως έχω ξαναγράψει είναι το «οχυρό Ρούπελ». Και όπως είπε τον Απρίλιο του 41 ο Διοικητής του, Ταγματάρχης Γεώργιος Δουράτσος «τα οχυρά δεν παραδίδονται, καταλαμβάνονται». Και καθήλωσε επί μέρες επίλεκτες μεραρχίες του γερμανικού στρατού προκαλώντας τρομερές απώλειες στους εισβολείς. Δυστυχώς, σήμερα, το οικονομικό επιτελείο έχει την άποψη πως τα «οχυρά» παραδίδονται άνευ όρων στο πιάτο.

ΥΓ: O αμερικανός υπουργός Οικονομικών προκάλεσε δημόσια τον Σόιμπλε λέγοντας πως πρέπει να ενισχυθεί η κατανάλωση. Προχθές, η Λαγκάρντ είπε πως το ΔΝΤ πιστεύει πως χρειάζονται βελτιώσεις στην πραγματική οικονομία και στην ζωή των ανθρώπων. Εδώ, τσιμουδιά!