Η δική μας φωνή να αποτελέσει το σύνθημα για την αλλαγή της Ευρώπης, Του Παναγιώτη Μιχαλάτου

Η δική μας φωνή να αποτελέσει το σύνθημα για την αλλαγή της Ευρώπης
Δύο μέρες μόνο…

Δυο μέρες προτού με την απόφασή μας, καθορίσουμε την πορεία της χώρας για το επόμενο διάστημα, αν όχι για τις επόμενες δεκαετίες.

Θα παραμείνει άραγε η Ελλάδα στο μνημονιακό “παράδεισο” της Ευρωζώνης ή θα επιλέξει έναν διαφορετικό δρόμο, χωρίς εξασφαλισμένη...

χρηματοδότηση μέσα σε ένα περιβάλλον οικονομικής ασφυξίας και ανασφάλειας…;

ΝΑΙ ή ΟΧΙ

Ρήξη ή συμφωνία

Δραχμή ή Ευρώ

Νέα διλλήματα που έρχονται να προστεθούν στο ήδη διαιρεμένο κοινωνικό γίγνεσθαι…

Αντιμνημονιακοί εναντίον μνημονιακών

Αριστεροί εναντίον δεξιών…;

Αλήθεια είμαστε σίγουροι ότι ξέρουμε τι θέλουμε…;

Η χώρα βιώνει μια από τι κρισιμότερες περιόδους της σύγχρονης ιστορία της και όμως η συζήτηση που διεξάγεται ακόμα και σήμερα, πέντε χρόνια μετά το σκάσιμο της φούσκας και της λαίλαπας των μνημονίων, εξακολουθεί να είναι επιπέδου οπαδικού καφενείου, για εσωτερική και μόνο κατανάλωση, εξυπηρετώντας μόνο τα μικροσυμφέροντα των στελεχών της κάθε μεριάς…

Μικροσυμφέροντα, γιατί και οι ίδιοι αν μπορούσαν να αντιληφθούν το όφελος τους, μακριά από τις μωροφιλοδοξίες εξουσίας, που τους διακατέχουν, δεν θα έθεταν τέτοια διλήμματα.

Αν διέθεταν στοιχειώδη αντίληψη θα άφηναν κατά μέρος τις πανηγυριτζίδικες, τάχα μου αγωνιστικές φωτογραφίες, θα βούταγαν πέντε φορές τη γλώσσα στο μυαλό πριν ανοίξουν το στόμα τους και θα αντιλαμβάνονταν ότι ο διχασμός του κόσμου στο βούλιαγμα της χώρας, μόνο πόνο κομίζει  και χρονιές πληγές. Πληγές που θα κληθούν να επουλώσουν και τα δικά τους παιδιά.

Αλλά όταν ο Θεός μοίραζε μυαλό, κάποιοι φρόντισαν να φορέσουν και αδιάβροχο εκτός από ομπρέλα.

Όπως και να έχει όμως, την Κυριακή καλούμαστε να δώσουμε μιαν απάντηση.

Όσο και αν προσπαθεί το σύστημα εξουσίας, να μας πείσει ότι το διακύβευμα αφορά την παραμονή μας ή όχι στην Ευρώπη, το μόνο σίγουρο είναι ότι κάτι τέτοιο θα εξυπηρετούσε πολύ την δική τους παραμονή σε αυτό το σύστημα εξουσίας που έχουν οικοδομήσει χρόνια τώρα και το οποίο εξακολουθεί να δρα αλώβητο, πέντε μήνες από την τελευταία εκλογική αναμέτρηση, παρά την εκπεφρασμένη αγωνία του κόσμου για αλλαγή, με ευθύνη και της σημερινής κυβέρνησης, αν θέλετε σε αυτό.

Δεν μπορεί να είναι το δίλημμα η παραμονή μας ή όχι την Ευρώπη, γιατί η Ελλάδα, έχει νοηματοδοτήσει την Ευρώπη και έχει δώσει περιεχόμενο στις αξίες και τα ιδανικά, που εκείνη οφείλει να πρεσβεύει.

Δεν χρειάζεται συνεπώς, κανενός είδους διαπιστευτήρια για το αν ανήκει ή όχι στην Ευρώπη.

Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον άνθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη, έχει πει ο Γκαίτε. Πόσο μάλλον για την Ευρώπη…

Όσο και αν αυτό στεναχωρεί κάποιους στο εξωτερικό, όσο και αν αυτό το εκμεταλλεύτηκαν κάποιοι στο εσωτερικό, είναι μιαν αλήθεια που δεν πρόκειται να αλλάξει. Το γεγονός ότι εξέθρεψε ανίκανους κηφήνες στο πολιτικό της προσωπικό, για σαράντα χρόνια τώρα, δεν μπορεί να στερήσει με τίποτα την παρακαταθήκη της χώρας στην Ευρώπη.

Η Ελλάδα δεν μένει απλά στην Ευρώπη, ανήκει σε αυτή, για να της δίνει ζωή!

Σε τι καλούμαστε τότε να απαντήσουμε την Κυριακή…;

Κατά την ταπεινή μου άποψη, το ουσιαστικό ερώτημα, που τίθεται ενώπιον μας, δεν είναι άλλο, από το σε ποιά Ευρώπη θέλουμε να ζήσουμε.

Ποιά Ευρώπη θέλουμε να παραδώσουμε στα παιδιά μας.

Αν επιθυμούμε να τους κληρονομήσουμε την Ευρώπη της λιτότητας, της ύφεσης, της ανεργίας, της συσσώρευσης και ανακύκλωσης χρέους, της έλλειψης σεβασμού στην λαϊκή ετυμηγορία, της αδιαφορίας για τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, που προϊόντος του χρόνου, γίνονται εμφανή σε όλο και περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη, χάριν μιας πρόσκαιρης “σταθερότητας”, που όμως οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαθλίωση, δεν έχουμε παρά να πούμε ΝΑΙ.

Δεν θα το χαρακτηρίσω ως προδοτικό ή αντεθνικό, όπως αρκετοί θα σπεύσουν να πουν, δίχως να αντιλαμβάνονται, ότι το μόνο που προσφέρουν με αυτά τούτη την ώρα, δεν είναι τίποτα άλλο παρά   νερό στο μύλο του διχασμού.

Εγώ θα πάω ένα βήμα παραπέρα και θα πω, πως δεδομένων των συνθηκών, ίσα ίσα που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και ως φρόνιμο.

Είναι όμως..;

Είναι φρόνιμο το NAI στην λιτότητα, το NAI στα μνημόνια, από τη στιγμή που αυτά καταδικάζουν τους λαούς της Ένωσης στην ανεργία & την εξαθλίωση την ίδια την Ευρώπη στην κοινωνική αναλγησία  στον σκοταδισμό των οικονομικών συμφερόντων, οδηγώντας την μοιραία στην διάλυση, μιας και πλέον θα αδυνατεί να προσφέρει τα βασικά στους πολίτες της…;

ΟΧΙ!

Δυστυχώς για τους θιασώτες του ΝΑΙ, όσο και αν πασχίζουν να μας πείσουν για αυτό, αν δεν αποτελεί το μοναδικό τους επιχείρημα, το ΝΑΙ κάθε άλλο παρά αποτελεί μια επιλογή με ευρωπαϊκό προσανατολισμό.

Αν η Ευρώπη που θέλουμε να ζήσουμε είναι η Ευρώπη των λαών, του δικαίου, της αλληλεγγύης, της ανάπτυξης και της πραγματικής συμμετοχής του λαού στην διαμόρφωση των αποφάσεων τότε η απάντηση που έχουμε να δώσουμε την Κυριακή δεν μπορεί να είναι άλλη από το ΟΧΙ.

Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει. Όχι τώρα…, χθες!!

Και το δικό μας ΟΧΙ πρέπει να αποτελέσει το σύνθημα για αυτό. Όχι μόνο για μας, αλλά για όλους τους λαούς της Ευρώπης που αν δεν βρίσκονται, σύντομα θα βρεθούν στην θέση μας.

Δεδομένης της κρισιμότητας των στιγμών δεν θα προτρέψω κανέναν στο τι θα κάνει. Θέλω μόνο να σας καλέσω ψύχραιμα να σκεφτείτε και με σύνεση να προσέλθετε να ψηφίσετε και από τη Δευτέρα πιασμένοι χέρι χέρι, όλοι μαζί ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, να οικοδομήσουμε ξανά ΜΑΖΙ τόσο την χώρα, όσο και την Ευρώπη μας.

Έχουμε πολύ δουλειά να κάνουμε, αλλάζοντας πρώτα απ’ όλα τους εαυτούς μας…