ΚΚΕ: Σε ρόλο αριστερής Κασσάνδρας

Επαναστατική φρασεολογία, ρεφορμισμός στην πράξη
Του Αντρέα Κυρίτση - "Πριν"

«Οι θέσεις και οι προβλέψεις του ΚΚΕ επιβεβαιώνονται πολύ σύντομα» ήταν ο τίτλος που επέλεξε ο Ριζοσπάστης για να προβάλει τη συνέντευξη του Δημήτρη Κουτσούμπα στη ΝΕΤ.

Πράγματι, ήταν μια συνέντευξη στην οποία -με ευθύνη κυρίως των παρουσιαστών- ο Δ. Κουτσούμπας σχολιάζει τις πολιτικές εξελίξεις θυμίζοντας περισσότερο κάποιον μαρξιστή αναλυτή, για τον οποίο ο χρόνος έχει σχετική έννοια και λιγότερο έναν αρχηγό μάχιμου πολιτικού κόμματος που παλεύει για την ανατροπή του καπιταλισμού.

Έτσι όμως πέφτει κανείς στην παγίδα της λογικής των καθεστωτικών ΜΜΕ τα.......
οποία, με τα δικά τους επικοινωνιακά και πολιτικά κριτήρια, ενδιαφέρονται περισσότερο για την κριτική του ΚΚΕ στη δεξιόστροφη πορεία του ΣΥΡΙΖΑ, παρά για την πολιτική του πρόταση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη διάρκεια της συνέντευξης δεν αναφέρεται καν η κεντρική στρατηγική πρόταση του κόμματος για «λαϊκή συμμαχία» παρά μόνο σε μια αποστροφή ότι «ο λαός πρέπει να ενωθεί στη βάση του και όχι οι πολιτικές δυνάμεις».

Δεν μπορεί η κριτική ενός κομμουνιστικού κόμματος σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου να έχει κύριο μέτωπο τον ΣΥΡΙΖΑ, τον Λαφαζάνη και την υπόλοιπη Αριστερά και να έρχεται (ή να φαίνεται ότι έρχεται) σε δεύτερη μοίρα η επιτακτική αναγκαιότητα της ανατροπής της σημερινής βίαιης επίθεσης.

Όπως και στην ομιλία του στη Θεσσαλονίκη, προ δεκαημέρου, ο γενικός γραμματέας μοιάζει να υιοθετεί μια ταξική εκδοχή του «πας μη Έλλην βάρβαρος», όπου τη θέση του «Έλληνα» κατέχει το ΚΚΕ ή όποιος συμπορεύεται με αυτό. Όποιος ορίζει τον εαυτό του ως «εκτός ΚΚΕ αριστερό» (και όχι ενάντια στο ΚΚΕ) αυτόματα κατατάσσεται στο στρατόπεδο των βαρβάρων ή στους εξωραϊστές της βαρβαρότητας. Αν όμως αυτός ο κάποιος απεμπολήσει την όποια (μη ΚΚΕ) «αριστερή» του ταυτότητα, αν αυτοχαρακτηριστεί ως λαϊκό και φτωχό στρώμα, είναι αυτονόητο ότι έχει θέση στους κόλπους της Λαϊκής Συμμαχίας.

Όμως καλώς ή κακώς, στην Ελλάδα σήμερα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι αυτοχαρακτηρίζονται ως αριστεροί, όχι επειδή ψήφισαν Τσίπρα ή κάποιο άλλο αριστερό κόμμα, αλλά και γιατί τα υλικά τους συμφέροντα, οι προσδοκίες και τα ιδανικά τους δεν χωρούν στον καπιταλισμό. Μόνο η συμπόρευση με το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ δίνει σε όλο αυτό τον αριστερό κόσμο λόγο ύπαρξης; Μέχρι τώρα πρέπει να θεωρείται στην καλύτερη περίπτωση παραπλανημένος και στη χειρότερη ρεφορμιστικός και δεκανίκι του συστήματος εξουσίας;

Στη διαπίστωση των δημοσιογράφων ότι «πολύς κόσμος αδυνατεί να αντιληφθεί γιατί δεν μπορεί να αναζητήσει το ΚΚΕ ένα πλαίσιο συνεργασίας με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ, τον Α. Αλαβάνο και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ», ο Δ. Κουτσούμπας τσουβαλιάζοντας -βολικά για τον ίδιο- όλες αυτές τις προτάσεις, τις εντάσσει στην «κριτική εντός των τειχών» και τις ταυτίζει με τις προτάσεις από αστική σκοπιά «που αφορούν τους μεγάλους επιχειρηματίες, το μεγάλο κεφάλαιο, τμήματα της ΕΕ».

Χαρακτηριστική είναι και η απάντηση που έδωσε ο ίδιος ο Δ. Κουτσούμπας στην αντιφατική στάση που κράτησε το ΚΚΕ απέναντι στην απεργία των καθηγητών. Υποστήριξε μεν ότι το κίνημα των εκπαιδευτικών έπρεπε να απαντήσει με δυναμικές μορφές πάλης, αλλά ξεκαθάρισε παράλληλα ότι «δυναμική μορφή πάλης δεν σημαίνει ότι κάνω απεργία διαρκείας μέσα στις εξετάσεις, πολύ περισσότερο που η απεργία στις εξετάσεις των παιδιών έδωσε τη λαβή για να κάνει επιστράτευση η κυβέρνηση»! Πώς θα χαρακτήριζε άραγε το ίδιο το ΚΚΕ κάποιον που θα υποστήριζε π.χ. ότι η απεργία των ναυτεργατών έδωσε λαβή στην κυβέρνηση να κηρύξει επιστράτευση;

Η χτυπημένη εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα δεν χρειάζονται μια Κασσάνδρα της Αριστεράς που θα προμηνύει την αποτυχία, τον εκφυλισμό και την ενσωμάτωση κάθε ανταγωνιστικού πολιτικού σχεδίου αλλά μια επαναστατική πρόταση που θα δίνει ανατρεπτική προοπτική και απαντήσεις στα σημερινά πιεστικά προβλήματα. Όπως δεν μπορεί ο κόσμος να κρατήσει την αναπνοή του μέχρι τις επόμενες εκλογές, προκειμένου μια αριστερή κυβέρνηση να λύσει με μαγικό τρόπο τα προβλήματα του, έτσι δεν έχει και την πολυτέλεια να περιμένει δεκαετίες για την αλλαγή των ασφυκτικών συσχετισμών και την υπόσχεση μιας λαϊκής συμμαχίας. Μιας συμμαχίας που σήμερα όχι μόνο δεν υφίσταται, αλλά και δεν σφυρηλατείται με επαναστατικό βερμπαλισμό στα λόγια και ρεφορμισμό - απομονωτισμό στην πράξη.

Το ΚΚΕ δεν μπορεί να είναι ευχαριστημένο με το να επαναλαμβάνει αυτάρεσκα ότι δικαιώνεται διαρκώς, όταν ο λαός βλέπει τη ζωή του να εξαθλιώνεται και τις προοπτικές του διαρκώς να εκμηδενίζονται.