Aνάσες της γης μου» της Αναστασίας Β. Μήτσου, ποίηση

Βιβλιοπαρουσίαση 

     Τον Ιούλιο του 2018 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΠΑΣΧΕΝΤΗ η 3η ποιητική συλλογή της Αναστασίας Μήτσου με τίτλο «Ανάσες της γης μου».  Η Αναστασία Μήτσου γεννήθηκε στη Νεάπολη Αγρινίου, σπούδασε κλασική φιλολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και υπηρέτησε ως φιλόλογος σε σχολεία  του Αγρινίου και της ευρύτερης περιοχής. Από τις εκδόσεις ΓΑΒΡΙΗΛΙΔΗΣ εκδόθηκαν οι ποιητικές συλλογές «Μάσκες» το 2013 και «Του ανέμου τα σείστρα» το 2015. Φοίτησε για 3 χρόνια στο Εικαστικό εργαστήρι του Δήμου Αγρινίου στο τμήμα Ζωγραφικής.

   Στις 80 σελίδες της συλλογής «Ανάσες της γης μου» κάνουμε ένα όμορφο ταξίδι στο...

χρόνο και τον τόπο μας,   για τον οποίο η ποιήτρια αιτιολογώντας τον τίτλο  αναφέρει

«Σ’ αυτόν εδώ τον όμορφο τόπο/που έδωσε χώρο/και στα βουνά και στη θάλασσα/και στους ξερότοπους και στις πεδιάδες/και σε ποτάμια, λίμνες και σε ξερολιθιές/και σε κλεισούρες και σε ξέφωτα/ για να θυμίζουν σ’ όσους τον αφουγκράζονται/πόσο μοιάζει στης ζωής μας/ το ποικιλόμορφο τοπίο». Αγάπη και λατρεία για το ποικιλόμορφο τοπίο της γενέθλιας γης, νοσταλγία για το παρελθόν, μνήμες και αναφορά στο σήμερα, μας προσφέρουν μια ακόμη ποιητική δεξιοτεχνία, που δένεται με την αγάπη της σε μια άλλη τέχνη, αυτή της ζωγραφικής, μια και στο εξώφυλλο του βιβλίου βλέπουμε δύο από τους πίνακές της με θέμα «γωνιές του πάρκου Αγρινίου» .

Κυρίαρχη και καθοριστική για τις ζωές των ανθρώπων της η φύση: τα βουνά, τα ποτάμια, οι λίμνες, η θάλασσα, ο ουρανός, τα δένδρα(τα κυπαρίσσια, οι ελιές), τα καπνά, τα λουλούδια (τα ηλιοτρόπια), ο άνεμος, ο ήλιος. Και τα ηφαίστεια « που ξέρουν πού και γιατί πονάει η γη». Κι ο άνθρωπος που ονειρεύεται και «παλεύει για το ανέφικτο,/γιατί μόνο έτσι υπάρχει το εφικτό» και δημιουργεί : τον Παρθενώνα, τα αγάλματα, τους ναούς. Κυρίως όμως εκείνος που δουλεύει στη Γη, που τη σέβεται, που ζει από αυτήν , όχι μόνο τον εαυτό του , αλλά την οικογένειά του. Ελληνική οικογένεια :ο πατέρας πάνω απ’ όλους και όλα, η μάνα υπάκουη, στοργική και γύρω τα παιδιά: ένα, δύο, πολλά. Όλοι αγαπημένοι, μοχθούν, εργάζονται στις ελιές ή στα καπνά. Απολαμβάνουν τον καρπό της γης ή παίρνουν την απογοήτευση, αν η σοδειά δεν τους ανταμείψει. Ποτέ όμως δεν τα παρατάνε, δε λυγίζουν, μα κάθε φορά βρίσκουν τρόπο  για επιβίωση και πάντα θαυμάζουν και σέβονται και αγαπούν ο ένας τον άλλο.

   Στις «Ανάσες της γης μου» συναντάμε επίσης χώρους και έργα τέχνης της πόλης του Αγρινίου που εντυπωσίασαν και προβλημάτισαν την ποιήτρια :την αγρότισσα μάνα του Χρήστου Καπράλου «ιδρώτα, και αίμα και γάλα έσταζε η σμίλη του/όταν σε ανάσταινε», τη Σκεπτόμενη του Βασίλη Παπασάικα «τι να συλλογιέσαι τόσο σκυφτή, σχεδόν βυθισμένη/ στης ψυχής σου το πηγάδι;», το μνημείο των 120 «πώς να σμιλέψεις ένα σωρό από εκτελεσμένους», την πλατεία Δημοκρατίας «Πάνος Σούλος/ Χρήστος Σαλάκος/ Αβραάμ Αναστασιάδης/τα προδομένα ονόματα/ τα κρεμασμένα κορμιά/χαραγμένα πάνω σε πένθιμο τρίπτυχο/-χρέος του πλαστουργού/ στο άπλετο φως να υψώνει πάντα/ το αλφαβητάρι της ιστορίας.». Ένα ποίημα για τον ποιητή «έτσι πορεύονται οι αληθινοί ποιητές, σκέφτηκα/σκυφτοί στους στοχασμούς/ γειωμένοι στη σιωπή τους», άλλο για αληθινή ιστορία, το αντι-ποίημα από Ιθάκη για Αστακό , η διασκευή μιας αληθινής ιστορίας, τα πεζά ποιήματα «στιγμιότυπα από το φιλμ της μνήμης» και άλλα που αναφέρονται σε αγαπημένους που έφυγαν όπως το « αποσπάσματα μιας βιογραφίας», ολοκληρώνουν το παζλ της ποιητικής συλλογής και μας αφήνουν πολλά συναισθήματα, ανάλογα με την περίπτωση, θέτοντας πάντα τον άνθρωπο προ των ευθυνών του.

  Με ρέουσα γλώσσα ,εμπλουτισμένο λεξιλόγιο, ποικίλη θεματολογία και ελεύθερο στίχο η ποιήτρια δείχνει την αγάπη της για τον άνθρωπο, το θαυμασμό της για τα δημιουργήματά του, αλλά και την αγανάκτησή της για την ασέβεια απέναντι στη φύση, την ευαισθησία  και τον προβληματισμό  για όσα συμβαίνουν, το δέσιμό της με τη γη και  όλους όσοι έπαιξαν και παίζουν σημαντικό ρόλο στη ζωή της. Την ευχαριστώ για το εξαιρετικό ταξίδι, της εύχομαι «να είναι καλοτάξιδο το βιβλίο της  και σύντομα να δούμε νέα της δουλειά», μια και όπως λέει «ορκίζομαι/στον άνθρωπο εκείνο που φύλαξε/ ως κόρη οφθαλμού / αυτή την πρώτη γραφή».

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΥ -ΝΤΑΝΟΥ