Θα κάνουμε τελικά κάτι; Του Θάνου Μωραϊτη

28/11/2014

Άρθρο του βουλευτή και μέλους του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ Θάνου Μωραΐτη στην προσωπική του ιστοσελίδα

Θα κάνουμε τελικά κάτι;

«Η παράταξη είναι ένα βήμα πριν το γκρεμό και δυστυχώς η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και τα διάφορα εξαπτέρυγα επιλέγουν τον διχασμό.

Η κοινωνία έχει γυρίσει επιδεικτικά την πλάτη της...

βλέποντας τα παιγνίδια κοντόφθαλμων τακτικισμών.

Με εκτός τόπου και χρόνου, δημόσιες ή «άτυπες» τοποθετήσεις, επιλέγουν να κλείσουν τα μάτια μπροστά στον άμεσο κίνδυνο εξαΰλωσης του ΠΑΣΟΚ και μιλούν για «συνοχή». Ποια συνοχή άραγε, αυτή στο 3%;

Βλέπουμε στελέχη του ΠΑΣΟΚ να μιλάνε για «Καστελόριζα» και «αυτούς που μας έβαλαν στα μνημόνια».

Τα μικροκομματικά τους κίνητρα αποδομούν την πατριωτική στάση της παράταξης και αθωώνουν την εγκληματική διακυβέρνηση Καραμανλή.

Μιλάνε όπως ακριβώς ο Καμμένος και η ΝΔ την περίοδο 2009-2012. Ίσως νιώθουν ότι βρίσκονται ήδη σε άλλο κόμμα.

Άλλοι, τη μια είναι μνημονιακότεροι του μνημονίου και την άλλη συριζοποιούν τον λόγο τους.

Θυμόνται ίσως μια εποχή που στον χώρο μας κάποιοι πριν αντιληφθούν την σκληρή πραγματικότητα θεωρούσαν ότι μπορούσαν να διαπραγματευτούν καλυτέρα και ζούσαν τα δικά τους μικρά ή μεγάλα «Ζάππεια».

Άλλοι, συγκρίνουν τις αναδιατάξεις κολλητών και γυρολόγων με την δημοκρατική συμπαράταξη του Ανδρέα Παπανδρέου.

Δεν θυμάμαι ο Ανδρέας Παπανδρέου να διαπραγματεύτηκε μια παράταξη με τη συμμέτοχη πέντε προσωπικοτήτων. Ούτε θυμάμαι αυτές οι προσωπικότητες να το ζήτησαν από τον Ανδρέα Παπανδρέου.

Και για να τελειώνουμε με τα παραμύθια: Τα διακυβεύματα δεν έχουν να κάνουν ούτε με τα ονόματα ούτε με τα σύμβολα. Το απέδειξε περίτρανα αυτό άλλωστε η αποτυχία της Ελιάς.

Το διακυβεύματα είναι πολιτικά:

Θεωρούμε τη συμμετοχή λύση ή πρόβλημα στην παράταξη;

Θέλουμε ένα ελίτ κομματίδιο στελεχών, με μανία κυβερνητικού που κάνει ιδεολογία τον τακτικισμό ή ένα κόμμα που θα ξαναδώσει λόγο στη βάση, με λυτρωτικές συμμετοχικές διαδικασίες, με πολιτικές θέσεις και ιδεολογικό στίγμα;

Θέλουμε ένα κόμμα που θα ανοίξει με τολμηρές θέσεις και σχέδιο τη νέα πολιτική εποχή ή θα μιλάμε απλά για «κανονικότητα», αγκυλωμένοι σε μια «φαντασίωση» μιας  μεταμνημόνιο εποχής η οποία θα είναι ίδια και απαράλλακτη με αυτήν προ μνημονίου;

Θα παραδώσουμε τον πολιτικό μας  χώρο να αλωθεί οριστικά από ένα ανιστόρητο πολιτικό δίπολο;

Τελικά θα κάνουμε κάτι ή θα παραδοθούμε αμαχητί στη ιστορική χλεύη ως μοιραίοι  και άβουλοι;

Αυτά είναι τα διακυβεύματα και τα ερωτήματα από τα οποία δεν μπορεί να κρυφτεί κανένας πλέον»