Σε κοινωνίες που έχουν αποδεχτεί τα ανήθικα σαν ηθικά και τα παράνομα σαν νόμιμα, τι αντίδραση να υπάρχει;

Κάθε προσπάθεια να φτιαχτεί αλλιώς η κοινωνία, από φωτισμένους πολίτες, αριστερούς και αστούς, έδωσε σπουδαία δείγματα ήθους και έργου, αλλά πρόσκαιρα, σαν κραυγή αγωνίας, πόνου, αλλά και κρυφής ελπίδας. 

Κάθε πράξη ή σκέψη για μια καλύτερη κοινωνία, όχι οπωσδήποτε σοσιαλιστική, αλλά τουλάχιστον με πολι­τική κουλτούρα που δεν μας εμποδίζει να συνδεόμαστε μ' αυτούς που αποκαλούμε προγόνους ή δεν μας εξοβελίζει από τις σύγχρονες κοινωνίες που δεν έχουν ευτελίσει τους θεσμούς και τους κανόνες για μία μίνιμουμ πολιτισμένη συνύπαρξη των πολιτών τους, εξολοθρεύτηκε, με αποκλεισμούς, καταστολή, εξαγορά και τηλεόραση. 

Τα τζάκια, οι μεσάζοντες, οι υποτελείς και όλος ο συρφετός που σωρεύτηκε γύρω τους περιμένοντας μερίδιο, από πλουσιοπάροχο μέχρι ψίχουλα, από την καταλήστευση και καταστροφή του τόπου, οδήγησαν σε ασφυξία κάθε ηθική, ανιδιοτελή, πατριωτική έξαρση. Κατέβαζαν την κοινωνία συνεχώς προς τα κάτω, για να μην έχει αντιστάσεις ούτε κριτήρια αξιοκρατικά (δείτε την περίπτωση της Ευρυτανίας). 

Να ψηφίζει ξανά και ξανά τους «βιαστές» της και να αρκείται σε μια μικρή αποζημίωση με περαιτέρω ανταλλάγματα.

Σ' αυτό το επίπεδο χάνει και η Αριστερά τη δύναμη της. 

Γιατί πολλοί απογοητεύτηκαν ή λύγισαν από ηττοπάθεια και ουκ ολίγοι βολεύτηκαν όπως - όπως στο καθεστώς της συναλλαγματικής ανταπόδοσης και της αντιπαροχής. 

Μια ηθικά κλονισμένη Αριστερά, με σκοροφαγωμένα ερείσματα, που αλληλοτρώγεται, πού να βρει το σθένος και το κύρος να οργανώσει επίθεση και έτσι βολεύεται με καμιά έδρα έτσι για την τιμή των όπλων !

 Πού να βρει το σθένος και το κύρος να φτύσει τα τζάκια και τα κούτσουρα τους!