ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΕΡΜΙΓΚΗΣ: Επιτέλους…. ας δούμε το συμφέρον μας

Επιτέλους…. ας δούμε το συμφέρον μας

Είμαι από αυτούς τους οπισθοδρομικούς τύπους, όπως πολύ εύκολα με χαρακτήρισαν αρκετοί από τους συμπολίτες μου, που δεν νοιάζονται για την ανάπτυξη, όπως την εννοούν φυσικά αυτοί, του τόπου τους και κάνουν ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν την ίδρυση και λειτουργία πολυκαταστημάτων σαν και αυτό που άνοιξε μια ακόμη πολυεθνική στο Αγρίνιο

του Στέλιου Μερμίγκη

Δημοτικού Συμβούλου με το ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ

Το έκανα με ιδιαίτερο ζήλο και τρόπο στο δημοτικό συμβούλιο πριν από κάμποσους μήνες, γιατί μου ήταν αδιανόητο να δώσουμε θετική ψήφο στην...
αδειοδότηση ενός τέτοιου εμπορικού κέντρου, πράγμα που αυτόματα θα σήμαινε ότι θα λειτουργούσαμε σαν τον νεκροθάφτη αρκετών μαγαζιών της πόλης μας που με μεγάλη δυσκολία τα βγάζουν πέρα στα χρόνια της οικονομικής κρίσης.

Διαβάζω μάλιστα σε πρωτοσέλιδο τοπικής εφημερίδας ότι ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και στο Αγρίνιο ανοίγει η περί ου ο λόγος αλυσίδα ρούχων (δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο θα πουλάει) και μου δημιουργείται η αίσθηση ότι ένας οικονομικός μεσσίας εμφανίζεται για καλή μας τύχη στη πόλη μας, όπου θα μας ρίξει το μάννα εξ ουρανού και θα ποτίσει τη διψασμένη από ρευστό οικονομία της περιοχής μας. Μάλιστα στα εγκαίνια διαβάζω, ότι θα παρευρεθεί και κάποια κοπελιά που δεν τη ξέρω αλλά μου είπαν ότι συμμετείχε σε κάποιο τηλεριάλιτι ρουφιανιάς και επιβίωσης.

Επειδή η κοπέλα από ότι φαίνεται κατάφερε να βγάζει το παντεσπάνι της με τέτοιους τρόπους, επειδή η κάθε πολυεθνική έχει κάμποσα κέρδη να ροκανίζει και τέλος επειδή η συσσωρευμένη εμπειρία τόσων ετών από την παρουσία τέτοιων εμπορικών αλυσίδων στην περιοχή μας με τις ευλογίες αλλά και τις αποφάσεις όλων των τοπικών αρχόντων μας, έχει φτιάξει ένα ικανοποιητικό επίπεδο γνώσης για τα αποτελέσματα αυτών των επιχειρήσεων στις ζωές μας τόσο ως καταναλωτές – πελάτες όσο και ως εργαζόμενοι σε αυτά, ας σκεφτούμε λίγο ψύχραιμα και οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί τη θέση μας σε τούτη τη πόλη και πώς οφείλουμε να πράξουμε ως αγοραστικό κοινό και εν τέλει ως πολίτες.

Ας σκεφτούμε ότι τα χρήματα που θα διαθέσουμε αγοράζοντας προϊόντα από μαγαζιά της πόλης μας θα επιστρέψουν σε εμάς με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έστω και ένα μέρος τους μιας και όλοι αυτοί οι άνθρωποι που διατηρούν τα μικρά μαγαζιά και τις επιχειρήσεις τους μένουν εδώ και ικανοποιούν αν όχι όλες σίγουρα το μεγαλύτερο μέρος των αναγκών τους, κάτι που δεν πρόκειται φυσικά να συμβεί αν ακουμπάμε τα λιγοστά μας πλέον οικονομικά αποθέματα σε πολυεθνικές.

Ας σκεφτούμε ότι μαγαζιά κλειστά ως φυσικό αποτέλεσμα μετά το άνοιγμα τέτοιων μεγαθήριων και αυτό είναι διαπιστωμένο από τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΕΕ σημαίνει πολύ απλά και κυνικά μια ακόμη καταγραφή στο μακρύ κατάλογο της ανεργίας και εξαθλίωσης από οικογένειες συγγενών μας, φίλων μας, γειτόνων και γνωστών μας.

Ας σκεφτούμε τέλος ότι οι περίφημες νέες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν είναι άθλιες και κακοπληρωμένες συμβάλλοντας στη καθιέρωση μιας άλλης κανονικότητας, αυτής της εργασιακής ζούγκλας που για 300 ευρώ όταν θα τους τα δίνουν, θα δουλεύουν σαν σκλάβοι. Είναι πρόσφατο το παράδειγμα από την παρέμβαση του σώματος