Του ΔΙΟΝΥΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΑΤΟΥ*
Ε, λοιπόν η πολιτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει μια ενδιαφέρουσα ομοιότητα με την αντίστοιχη του ... ΚΚΕ. Όχι, δεν «το ρίξαμε» στους αστεϊσμούς, ούτε στις παραδοξολογίες. Όσο κι αν τα δύο κόμματα βρίσκονται εκ των πραγμάτων «στα μαχαίρια», οι ηγεσίες τους έχουν μια κοινή «σύλληψη» ως προς τη βασική «αρετή» της υπομονής και την – κατά πολύ σπουδαιότερη- της επιβίωσης. Όχι της δικής τους υπομονής, ούτε της δικής τους επιβίωσης. Της...
κοινωνίας.
κοινωνίας.
To ΚΚΕ «ξεμπερδεύει» με άλμα στο χρόνο, εναποθέτοντας τα πάντα στον αθέατο ορίζοντα της «λαϊκής εξουσίας». Πρόκειται για την αποκληθείσα (με δόσεις υπερβολής και σαρκαστικής διάθεσης, φυσικά) και ως προσμονή έλευσης της «Δευτέρας Παρουσίας». Σε αυτήν τη «Δευτέρα Παρουσία» ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπαραθέτει την ... «Πρώτη Μεταμόρφωση». Πού θα πάει, δεν θα μεταμορφωθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρώπη η ίδια; Ε, θα είναι η πρώτη μεταμόρφωση στη «ΜΜ»- μετά Μάαστριχτ- εποχή, οπότε θα το γιορτάσουν δεόντως όσοι ακόμη επιβιώνουν, εάν φυσικά το επιτρέπει ο τρόπος με τον οποίο θα επιβιώνουν...
Έως ότου λοιπόν συντελεστεί η μεταμόρφωση της «θεσμικής Ευρώπης», δεν έχουμε παρά να μείνουμε σταθεροί στη συμμόρφωση προς τα κελεύσματα των δανειστών, στην περεταίρω παραμόρφωση της ελληνικής κοινωνίας (που έχει ήδη γίνει αγνώριστη, γεμάτη πληγές από πάνω μέχρι κάτω), στην επιμόρφωση ή και αναμόρφωση του κόσμου, ιδίως εκείνου της Αριστεράς, όστις οφείλει να αντιληφθεί – σε βάθος- ότι τελικά ο δρόμος των μνημονίων ήταν όντως αναπόδραστος...
Η «θεσμική Ευρώπη» βεβαίως υποτίθεται ότι θα άρχιζε να «μεταμορφώνεται» από την εκλογική νίκη του ... Ολάντ στη Γαλλία, το 2012, όπως προέβλεπαν τότε, όχι τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι δεξιές και κεντροαριστερές «καφετζούδες» που πάσχιζαν να προσφέρουν στο ημέτερο εκλογικό σώμα μια «προοπτική» ήρεμης, αδιατάρακτης – έστω και σταδιακής- απεμπλοκής από τη θηριώδη κατ' ευφημισμόν «δημοσιονομική προσαρμογή. Όλοι ξέρουμε τι ακολούθησε. Το βιώσαμε.
Η «θεσμική Ευρώπη» υποτίθεται ότι θα άρχιζε να «μεταμορφώνεται» από την επομένη της εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο του 2015. Γιατί; Επειδή η γραφειοκρατία της, είτε θα υποχωρούσε υπό την επήρεια του φόβου πως σε αντίθετη περίπτωση τα «καινά δαιμόνια» θα διασπείρονταν σε μεγαλύτερη ακτίνα, είτε θα συγκινούνταν – ευαίσθητη, γαρ- στη θέα μιας εκλιπαρούσας για «έντιμο συμβιβασμό» κυβέρνησης, η οποία δεν τολμούσε καν να αναστείλει τις αποπληρωμές δόσεων στους πιστωτές που «έκοβαν» τη ρευστότητα. Εμπράκτως, βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρισε στο δεύτερο «είτε»- και το τι έγινε, κάλλιο μην το ξαναπείτε...
Μαξίμου και Κουμουνδούρου, όμως, επιμένουν σε αυτό το ιδιότυπο «έξω πάμε καλά», για λόγους απολύτως εξηγήσιμους, αλλά και με τρόπους αφόρητα σουρεαλιστικούς... Διότι, καλά, να «βλέπεις» - κάθε τρεις και λίγο- την Ευρώπη να αλλάζει προς το καλύτερο, άντε, χρεώνεσαι έναν αυθαίρετο ενεστώτα διαρκείας, αλλά ως εκεί. Να λες όμως ότι η Ευρώπη αρχίζει να στρέφεται προς ελπιδοφόρες κατευθύνσεις χάρη στον... ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου από τη 12η Ιουλίου και εντεύθεν, συγγνώμη, αυτό είναι ικανό να σε κάνει να ανακράξεις: Φίλοι του ΣΥΡΙΖΑ, πόσα θέλετε να ... μην μας τρελάνετε περισσότερο; Να σας τα δώσουμε – εν ανάγκη και με ΦΠΑ 23%.
Μεταξύ άλλων ειπώθηκε και το αμίμητο: Ότι στην Πορτογαλία δεν θα είχε ανατραπεί η δεξιά κυβέρνηση, εάν δεν επικρατούσε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου (ούτε καν σε εκείνες του Ιανουαρίου!). Πώς και γιατί, ορέ λεβέντες;
Πριν απ' όλα, συνιστά σοβαρά λάθος να πιστεύει κανείς ότι μπορεί να είναι «εισαγόμενος» ο βασικός γνώμονας της πολιτικής συμπεριφοράς της κοινωνίας, σε μία χώρα. Όσο κι αν επιδρούν και ορισμένες σοβαρές εκτός συνόρων διεργασίες, είναι αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι πχ οι Πορτογάλοι θα έθεταν σε δεύτερη μοίρα τα δικά τους βιώματα και τις «συντεταγμένες» της πολιτικής σκηνής στη χώρα τους, για να παρακολουθούν ολημερίς τις κινήσεις του Σταθάκη ή του Ευκλείδη.
Αλλά και εάν, για την οικονομία της συζήτησης, υποθέταμε ότι τα πράγματα ήταν διαφορετικά, πάλι δεν θα προέκυπτε καμία ...«εξαγωγή» συσχετισμών, από Αθήνα μεριά...
Έλεος, βρε παλικάρια! Τώρα που γίνατε «Αριστερά του ρεαλισμού» χάσατε κάθε ευχέρεια και του στοιχειωδέστερου υπολογισμού; Γιατί δεν αντιπαραβάλετε τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στην Πορτογαλία προς τις δημοσκοπήσεις της προ 12ης Ιουλίου εποχής, στη συγκεκριμένη χώρα; Εάν μάλιστα θέλετε να εξάγετε ασφαλέστερα συμπεράσματα, κάντε κάτι ακόμη: Ανατρέξτε σε δημοσκοπήσεις που έβλεπαν το φως της δημοσιότητας, όχι προτού χρεωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ το εξευτελιστικό «πάρτε τα όλα» της 12ης Ιουλίου, αλλά έτη ολόκληρα προτού ανέλθει το κόμμα του Α. Τσίπρα στην κυβερνητική εξουσία.
«Πορτογαλία: Η Αριστερά μπροστά με 60% (!) στις δημοσκοπήσεις, Μπλόκο και ΚΚ στο 22%» πανηγύριζε η «Αυγή» τον Ιούνιο του 2013 (στην ηλεκτρονική της έκδοση, 3/6/13). Τι να υποθέσουμε τώρα; Ότι η πορτογαλική Αριστερά και οι «μετανιωμένοι» για το μνημόνιο Σοσιαλιστές «έπαιρναν τα πάνω» τους το 2013, επειδή η κοινωνία της χώρας παρατηρούσε την ενδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ; Κι αν επενεργεί μια τόσο ισχυρή «ευθεία σύνδεση», πώς ακριβώς ερμηνεύονται οι χαμηλότερες εκλογικές επιδόσεις της πορτογαλικής Αριστεράς και κεντροαριστεράς στις πρόσφατες εκλογές;
Και με την κατρακύλα των «Ποδέμος», την οποία (δεν προλαβαίνουν πια να ) καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις, τι γίνεται; Πιστώνεται δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ την άνοδο του «αντι- δεξιού» φάσματος στην Πορτογαλία (κι ας ήταν αυτή αισθητά μικρότερη εκείνης που διαφαινόταν παλιότερα),αλλά δεν χρεώνεται την καταβαράθρωση των «Ποδέμος» στην Ισπανία; «Μονά ζυγά» δικά σας;
Αλλά, πάλι, γιατί όχι; Το «μονά ζυγά δικά μας» μοιραία γίνεται παντιέρα «δια πάσαν χρήσιν» στη ρητορική μιας κομματικής ηγεσίας, η οποία δηλώνει (δια στόματος Τσίπρα) υπερήφανη για την επτάμηνη διαπραγμάτευση, αλλά και υπερήφανη για τη συνθηκολόγηση που «απέτρεψε την καταστροφή». Αποφασισμένη να «τηρήσει τις δεσμεύσεις» του 3ου μνημονίου, αλλά και να μην χάσει το συνειδησιακό βάλσαμο που προσφέρει η εικονική συμμετοχή στην απεργία της 12ης Νοεμβρίου.
Τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, ασκεί – όντως- «κοινωνική πολιτική» και μάλιστα με έντονο το στοιχείο της ψυχολογικής υποστήριξης... Η «Πρώτη Μεταμόρφωση» της Ευρώπης ανακουφίζει όσους αρέσκονται σε θεολογικές προσεγγίσεις των εννοιών «πολιτική» και «ελπίδα». Το 3ο μνημόνιο δωρίζει αφειδώς τη χαρά της «δικαίωσης» αλλά και την προσμονή μιας ταχύτερης, αποτελεσματικότερης και πιθανόν ρεβανσιστικής ανασύνταξης, σε έναν ολόκληρο «συστημικό» γαλαξία.
Όσο για την αναπαλαίωση του κλασσικού «ΠΑΣΟΚικού» αξιώματος «είμαι με το εφικτό, είμαι και με το όραμα», αυτή θα μπορούσε να προσφέρει επαρκή ψυχική γαλήνη στους απανταχού Παναγόπουλους που ξιφουλκούσαν υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα, αλλά τώρα παριστάνουν (τρομάρα τους!) την «εμπροσθοφυλακή» στη μάχη εναντίον του 3ουμνημονίου. Πρώτοι φορά Αριστερά, όλων γαληνεύει η καρδιά. Όλων των προαναφερθέντων, δηλαδή...
«Δικαιώνοντάς» τους όλους αυτούς, ο ΣΥΡΙΖΑ επιμένει ότι είναι η αριστερή δάδα που φωτίζει την Ευρώπη. Δεν βαριέσαι καημένε... Αν δεν μπορείς ή δεν τολμάς να εκπέμψεις τη λάμψη του ριζοσπαστικού, εν δυνάμει νικηφόρου πολιτικού σχεδίου, φωτίζεις την Αππία Οδό (ή τον άξονα Βερολίνου – Βρυξελλών) με φλεγόμενους κοινωνικούς αιχμαλώτους. Φως το ένα, φως και το άλλο. Άσε που, εξομολογούμενος ότι «αναγκάζεσαι να υλοποιήσεις μέτρα που δεν πιστεύεις», πιστεύεις πως ξεμπερδεύεις.
Ε, όταν «μεταμορφωθεί» η Ευρώπη, θα μαζευτούν και οι στάχτες- με τον προσήκοντα σεβασμό. Για την ώρα, ακόμη και αυτό θα ήταν «σπατάλη»...
* Δημοσιεύθηκε στο "¨Πριν", την Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
(«Δεν δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων που δεν τεκμηριώνονται.”)
Σχόλια άσχετα με το θέμα της εκάστοτε ανάρτησης ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους αφού διαπιστωθεί ότι δεν εμπίπτουν σε κάποια από τα πιθανά αδικήματα περί τύπου.
Να σημειωθεί ότι απόψεις που εκφράζονται σε άρθρα και κείμενα της συγγραφικής ομάδας δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη των υπευθύνων του ιστολογίου. Όπως επίσης και τα σχόλια των αναγνωστών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους ίδιους...