Πρόβα τζενεράλε για τη μεγάλη σύγκρουση

Επιχείρηση «συμμάζεμα ενός σπάταλου κράτους» ή επίδει­ξη πυγμής σε βάρος ενός δη­μόσιου τομέα που δεν έχει τίποτ’ άλλο να δώσει; Ό,τι και αν πιστεύει κανείς, η επόμενη πολιτική μάχη στην Ελλάδα θα δοθεί σε αυτό ακριβώς το οικονομικό πεδίο.

Από τη διαχείριση της κρίσης στη Χαλυβουργία μέχρι και τη δημοσιοποί­ησης της λίστας (Πάγκαλου) των οργα­νισμών που θα συγχωνευθούν ή και θα κλείσουν, η κυβέρνηση του Αντώνη Σα­μαρά και των συνεργατών του (Βενιζέ­λου και Κουβέλη, για να μην ξεχνιόμα­στε) δεν κρύβει την πρόθεσή της να έρ­θει σε σύγκρουση με την τάξη του ελ­ληνικού δημόσιου τομέα. Ο λόγος δεν είναι… απλός: δεν έχει τίποτα καλύτερο να προτείνει στους δανειστές. Και οι δανειστές μας δυστυχώς δεν επιθυμούν παρά περισσότερες απολύσεις, ώστε κάποια στιγμή να μειώσουν την εργατι­κή αποζημίωση. Δηλαδή, τους μισθούς, τις συντάξεις, την ασφαλιστική και φαρ­μακευτική δαπάνη στην Ελλάδα.

Χωρίς ενεργούς εργαζόμενους, δεν θα χρειάζεται και κοινωνικό κράτος. Οπότε σε μια χώρα όπου κανείς δεν θα θεμελιώνει συνταξιοδοτικά και ασφαλι­στικά δικαιώματα (μια και οι περισσότε­ροι θα εργάζονται αντί… φιλοδωρήμα­τος), το Δημόσιο δεν θα υποχρεώνεται σε… σπατάλες και τελικά θα καταφέ­ρει να πληρώσει τους δανειστές στην ώρα του. Αντιληπτό λοιπόν και το γιατί η κόντρα που θα ξεκινήσει τις προσε­χείς ημέρες (από σήμερα, που είναι το ραντεβού του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα με την τρόικα, μέχρι αύριο, που είναι του πρωθυπουργού) θα οδηγήσει στη μητέρα όλων των μα­χών (κοινωνική, οικονομική και πολιτική) στη μεταπολιτευτική (για να μην πούμε και μετεμφυλιακή) Ελλάδα.

Απέναντι στην κοινωνία

Κάθε ημέρα που περνά, η τακτική επίδειξης πυγμής (που πρέπει να δεί­χνει ο πρωθυπουργός για να ικανοποι­ήσει τους δανειστές) τον φέρνει αντιμέ­τωπο με χιλιάδες εργαζόμενους στον δημόσιο, στον ευρύτερο δημόσιο ή και τον ιδιωτικό τομέα. Ας δούμε και τον λο­γαριασμό: Αν το πρώτο θέμα ήταν η Χα­λυβουργία των 200-300 εργαζομένων, σύντομα θα ακολουθήσουν οι υπάλλη­λοι της λίστας των 255 επιχειρήσεων του Δημοσίου (σ.σ.: της λίστας Πάγκα­λου) που ξεπερνούν τους 6-7.000. Όταν σε λίγους μήνες ανοίξει το θέμα της ΔΕΗ, σε αυτούς θα προστεθούν σχεδόν άλλοι 35.000 εργαζόμενοι, ενώ με τον ευρύτερο δημόσιο τομέα που περιλαμ­βάνεται στις λίστες των αποκρατικοποι­ήσεων θα ξεπεράσουμε τα 65.000 άτο­μα. Εάν προσθέσουμε τις άμεσες απολύσεις στο Δημόσιο, οι «απέναντι» αυ­ξάνονται κατά 15.000 ακόμη, ενώ εάν μιλήσουμε για όσους θίγονται από τα ειδικά μισθολόγια (και την κατάργησή τους), θα πρέπει να προσθέσουμε στον «στρατό» του αντιπάλου άλλες 250.000 άτομα. Ακόμη και μέτρα που έχουν σχε­διαστεί για να φέρουν 50 με 100 εκατ. ευρώ τον χρόνο, όπως η πληρωμή του μισού μισθού των κληρικών από την Εκ­κλησία και ο τερματισμός των «αιωνίων φοιτητών», που δείχνουν να μην είναι άδικα, θα προσθέσουν στους «αντίπα­λους» άλλες 100.000 φανατικούς.

Πράγματι, δύσκολος εχθρός για μια κυβέρνηση που ταλαιπωρήθηκε αρκε­τά να αντιμετωπίσει μια απλή κομματι­κή σύγκρουση στη Χαλυβουργία, αλλά και την απεργία των κρατικών φυλάκων της Ακρόπολης.

Και αν πηγαίναμε στον ιδιωτικό τομέα, με δεδομένες τις αρνητικές εξελίξεις στις τράπεζες, θα πρέπει να προσθέσουμε άλλες 40.000 τρα­πεζοϋπαλλήλους και στελέχη που θα δουν τα προνόμια ή δικαιώματά τους να εξανεμίζονται…

Η μελέτη του ΚΕΠΕ

Αντέχει η κυβέρνηση Σαμαρά με ακό­μη μισό – πέραν του ενός εκατομμυρίου ανέργων – εκατομμύριο Έλληνες απέναντί της; Δύσκολα, αν και αυτό ισχύει για όποιον επιχειρήσει να διαχειριστεί μια επόμενη ημέρα στην Ελλάδα με την τρόικα παρούσα. Και ακόμη πιο δύσκο­λα, όταν «φάρος» της οικονομικής πολι­τικής παραμένει η μελέτη του ΚΕΠΕ, που δεν διστάζει να ρίξει στο τραπέζι την επιβολή πλαφόν 1.500 ευρώ τον χρόνο στις δαπάνες υγείας που θα καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία (με στόχο εξοι­κονόμηση 182 εκατ. ευρώ), αλλά και δεκατρία εναλλακτικά σενάρια πλαφόν στις κύριες συντάξεις, με τον πήχη να τί­θεται στο ευνοϊκότερο για τους συνταξι­ούχους σενάριο στα 3.000 ευρώ μεικτά και στο χειρότερο στα 1.800 ευρώ. Αντίστοιχα, το μέτρο εξοικονομεί από 282,5 εκατ. ευρώ έως 3 δισ. ευρώ. Επίσης το ΚΕΠΕ έχει προτείνει:

1 Οριζόντιες μειώσεις σε όλες τις κύ­ριες συντάξεις άνω των 1.000 ευρώ από 5% έως 10% ανάλογα με το ύψος τους, με στόχο εξοικονομήσεις 880 εκατ. ευρώ, κατάργηση της 13ης και της 14ης επικουρικής σύνταξης, περι­κοπή των διπλών συντάξεων (η δεύτερη να κόβεται κατά 50% και ενδεχόμενη τρίτη κατά 70%), περαιτέρω περικοπές σε συντάξεις για ορφανές, ανύπαντρες ή διαζευγμένες κόρες δικαστικών.

2 Μείωση φαρμακευτικής δαπάνης των δημόσιων νοσοκομείων και του ΕΟΠΥΥ μέσω της αύξησης της χρήσης γενόσημων φαρμάκων (όφελος 500 εκατ. ευρώ).

3 Μειώσεις έκτατου διδακτικού προ­σωπικού σε ΑΕΙ και ΤΕΙ, μείωση του αριθμού των αναπληρωτών δασκάλων και καθηγητών κατά 90% και αύξηση των ωρών διδασκαλίας του μόνιμου προσωπικού.

4 Επιβολή διδάκτρων από 200 έως και 2.000 ευρώ τον χρόνο στους «αιώνιους» φοιτητές και στους μετα­πτυχιακούς (έσοδα 180 εκατ. ευρώ).

5 Καταβολή του 50% των αποδοχών των κληρικών από την Εκκλησία (όφελος 92 εκατ. ευρώ).

6 Κατάργηση των επιδομάτων εξο­μάλυνσης για αστυνομικούς, λιμε­νικούς, πυροσβέστες και δικαστικούς.

7 Μείωση των επιχορηγήσεων προς τους ΟΤΑ και τα κόμματα, με στόχο να εξοικονομηθούν 380 εκατ. ευρώ.

8 Αναβολή στις πληρωμές των εξο­πλιστικών προγραμμάτων και πε­ρικοπές στα οδοιπορικά των στρατι­ωτικών (628,26 εκατ. ευρώ τη διετία 2013-14).

9 Ψαλίδι στα προνόμια των βουλευ­τών (δωρεάν αυτοκίνητο μόνο για τους βουλευτές της περιφέρειας, πλα­φόν δαπάνης καυσίμων 400 ευρώ τον μήνα για τα κυβερνητικά οχήματα), λουκέτο στο κανάλι της Βουλής και ψη­φιοποίηση όλων των συναλλαγών με το Δημόσιο (όφελος 369 εκατ. ευρώ σε βάθος τετραετίας).

10 Μείωση 50% στις συντάξεις των πρώην πρωθυπουργών, μείωση της βουλευτικής αποζημίωσης κατά 20% όπως και των αποδοχών δη­μάρχων, γενικών γραμματέων και περιφερειαρχών.

Το κακό με την πολιτική εφαρμογής μέτρων που είχαν προταθεί από παλι­ότερα πολιτικά συστήματα είναι η δέ­σμευση σε μια πολιτική που δεν υπάρ­χει πια. Για παράδειγμα: Αν η κυβέρνηση Σαμαρά αποφασίσει να βρεθεί απέναντι στην Εκκλησία, το Δημόσιο θα γλιτώσει 100 εκατ. ευρώ τον χρόνο, όσο δηλαδή είναι η μισή μισθοδοσία των κληρικών. Όμως το μέτρο αυτό δεν της «ταιριάζει», μια και έχει σχεδιαστεί από το ΠΑΣΟΚ (Παπαδήμο, άντε) και τον Βενιζέλο… Αν όμως δεν εφαρμο­στεί το μέτρο, τα 100 εκατ. δεν θα εξοι­κονομηθούν, οπότε η μελέτη του ΚΕΠΕ θα μείνει ανεφάρμοστη… Αυτός είναι και ο μεγάλος πονοκέφαλος του Γιάννη Στουρνάρα για σήμερα και αύριο. Πώς θα μαζέψει τα 11,5 δισ. …

(ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΟ “Π” ΣΤΙΣ 26-07-12)