«ΑΝΑΠΛΑΣΗ» ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΠΑΡΚΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ - Οι «Σκουριές» της πόλης μας

Γράφει ο Παντελής Μέλιος, Δημοτική  Oργάνωση Συριζα Αγρινίου

      Εδω και κάποιον καιρό διεξάγεται στο νομικό και επικοινωνιακό επίπεδο μια αντιπαράθεση γύρω από το έργο «ανάπλασης» του πάρκου του Αγρινίου που εισηγείται η Δημοτική αρχή και αντιστρατεύονται κινήσεις πολιτών, νομικοί και επιστημονικοί κύκλοι της πόλης. Η στοχοποίηση του τελευταίου πνεύμονα πρασίνου μιας πόλης που τσιμεντοποιήθηκε και οικοδομήθηκε με τον πλέον άναρχο και ασύδοτο τρόπο, κρατάει χρόνια. Παλαιότερος τοπάρχης, ήθελε να ξηλωθεί το πάρκο για να χτιστεί παγοδρόμιο (!!??) παρότι η αναλογία πρασίνου ανά κάτοικο απέχει πολύ από τις προβλέψεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (8-10 τ.μ).

 Ακολούθησε συστηματική παραμέληση και σκανδαλώδης υπονόμευση του πάρκου που στόχευε στην απαξίωση του χώρου. Ένας χώρος φιλόξενος για τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, για πολιτιστικά και κοινωνικά γεγονότα, η πιο φτηνή βόλτα της πόλης, έπαψε να έχει επαρκή φωτισμό, το πράσινο έφτασε να........

υλοτομείται, η παιδική χαρά κατάντησε από ανεπαρκής έως επικίνδυνη. Πρόκειται για πολιτική απόφαση του Δήμου με στόχο να προετοιμαστεί επικοινωνιακά η παράδοση του «φιλέτου» στις μπουλντόζες και σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα.

     Οι συνέπειες αυτής της σχεδιασμένης απαξίωσης είναι μια πλευρά της επικοινωνιακής προσπάθειας του Δήμου να βαπτίσει το κρέας ψάρι, την καταστροφή ανάπλαση. Η δεύτερη είναι ο έμμεσος εκβιασμός προς τη χειμαζόμενη οικονομικά τοπική κοινωνία . Ή προχωράει το πλέον πρόχειρο και αντικοινωνικό έργο ή χάνουμε τα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Θυμίζει λίγο ο χειρισμός την υπόθεση των σχολικών φυλάκων. Πρώτα ο δήμαρχος υπογράφει τις απολύσεις και μετά συμπαρίσταται δικαστικά στους απολυμένους. Στο κενό πραγματικής αντιπολίτευσης η Δημοτική αρχή πραγματικά βυσοδομεί και στις τρείς διαστάσεις αυτής της υπόθεσης, την οικολογική, την οικονομική και βέβαια την πολιτική.

                                                 Οικολογικό έγκλημα

Η «ανάπλαση» είναι στην περίπτωση του Πάρκου ανάλογης ποιότητας με τους υπόλοιπους όρους που επιχειρούν να εξωραίσουν την αντικοινωνική και ταξικά μονομερή πολιτική του μνημονιακού κόμματος (Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΔΗΜ.ΑΡ). Το δικαίωμα στην εργασία έγινε «απασχολησιμότητα», το διαγούμισμα των ασφαλιστικών ταμείων έγινε «κούρεμα» του χρέους, τα ρατσιστικά πογκρόμ «Ξένιος Ζεύς».

Ο φραστικός καλλωπισμός δεν μπορεί να κρύψει ένα οικολογικό έγκλημα σε βάρος της ποιότητας ζωής των Αγρινιωτών, όπως δεν μπορεί να κρύψει και το κοινωνικό ολοκαύτωμα στο οποίο μας εισήγαγε το κόμμα του Μνημονίου.

Καταρχήν ο Δήμος δεν μπήκε καν στον κόπο να εκπονήσει περιβαλλοντική μελέτη ενώ το έργο προβλέπει μαζική κοπή δέντρων, εκρίζωση θάμνων και αντικατάσταση τους, είτε από είδη που δεν συνάδουν με το κλίμα της περιοχής, είτε με εκτεταμένη σπορά γκαζόν. Στο τοπογραφικό του Δήμου 921 δέντρα απουσιάζουν ενώ όσα απομένουν χαρακτηρίζονται από την Τεχνική Υπηρεσία «δέντρα Πάρκου διατηρούμενα». Προβλέπονται δε παρεμβάσεις απαράδεκτες για ένα χώρο πρασίνου, λειτουργικό στην πόλη από το 1928, όπως πάρκινγκ. Ο χαρακτήρας του πάρκου βιάζεται πλήρως και με το γκρέμισμα του τοιχίου ανοίγοντας το δρόμο για επέκταση τραπεζοκαθισμάτων από τα γύρω μαγαζιά. Η ανακοίνωση των νομικών που κατέθεσαν την προσφυγή στο Σ.Τ.Ε που δημοσιεύτηκε στις 18/8 σε τοπικές ιστοσελίδες, βρίθει στοιχείων για την σχεδιαζόμενη καταστρεπτική παρέμβαση.

Το έργο που εισηγείται η Δημοτική αρχή τερματίζει τη ζωή του πάρκου και το μετατρέπει σε έναν τεράστιο χλοοτάπιτα επιβαρύνοντας τις ήδη δύσκολες περιβαλλοντικές συνθήκες της πόλης του Αγρινίου. Ένα χαρακτηριστικό στοιχείο του αρχικού προϋπολογισμού είναι ότι από τα 4.700.000 e μόνον οι 400.000 αφορούν εργασίες πρασίνου ενώ τα υπόλοιπα πάνε σε μάρμαρο, μπετόν, σίδηρο. Προβλέπονται εκσκαφές πάνω από 10.000 κ.μ., κατασκευές από τσιμέντο περισσότερες από 2.600 κ.μ  και τοποθέτηση περισσότερων από 110.000 κιλά σιδηρού οπλισμού και μεταλλικών κατασκευών. Η μαζική χρήση του γκαζόν πέραν του υψηλού κόστους μιας και είναι εξαιρετικά υδροβόρο, προϋποθέτει και τακτικούς ψεκασμούς με φάρμακα επικίνδυνα για τον υδροφόρο ορίζοντα. Θα χρυσοπληρώνουμε το πόσιμο νερό με το οποίο θα ποτίζεται το γκαζόν, για να μας επιστρέφει σαν δηλητήριο στο ποτήρι. Αυτά για την οικολογία...

                    

 Ένα έργο παραγγελία των εργολάβων

Η οικονομική πλευρά του έργου είναι αποκαλυπτική για τα κριτήρια των εμπνευστών του. Πρόκειται για αρπαχτή καραμπινάτη μιας δράκας ανθρώπων που μακροπρόθεσμα θα περάσει είτε στην αποκλειστική εκμετάλλευση του από κάποιον ιδιώτη είτε στον μαρασμό και την εκ νέου γκετοποίηση του χώρου. Οι εργασίες στο πάρκο του Αγρινίου θα καταλήξουν είτε σε ένα πάρκο πλουσίων, είτε θα έχει τη μοίρα των Ολυμπιακών έργων.

Ο ανάδοχος αναλαμβάνει τη συντήρηση του έργου για ένα μόνον έτος. Μετά η συντήρηση του περνάει στο Δήμο. Στον ίδιο Δήμο που αδυνατεί υποτίθεται να συντηρήσει το υπάρχον πάρκο, να αποκαταστήσει τα ορύγματα που άνοιξε έξω από το Μουσείο, να ποτίσει πέντε δέντρα στην Παπαστράτου. Η παραχώρηση του σε ιδιώτη θα είναι μονόδρομος για τους μνημονιακούς τοπάρχες μας. Ακόμα και η προοπτική της ιδιωτικοποίησης του χώρου βασίζεται στο αμφίβολο σενάριο ότι θα υπάρχει η κοινωνική ελίτ που συντηρούσε τα προηγούμενα χρόνια μια σχετικά ανθηρή εσωτερική αγορά. Η κοινωνική και εισοδηματική καταστροφή που ζούμε εδώ και 3 χρόνια, αφορά  και στα μεσαία στρώματα για τα οποία προορίζεται το φαραωνικό κατασκεύασμα του Δήμου Αγρινίου. Πρόκειται για μια τυφλή σπατάλη πόρων πέρα από την οικολογική και κοινωνική ζημιά.

Το κοντοπρόθεσμο κέρδος των εργoλάβων θα είναι μακροπρόθεσμη ζημιά για την πόλη και τους κατοίκους της. Οι Αγρινιώτες χρειάζονται άμεσα καλύτερες συνθήκες ζωής για αυτούς και τα παιδιά τους, εκπόνηση δημοσίων έργων που θα εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας μακράς πνοής, απορρόφηση των ανέργων εργατών και επιστημονικού προσωπικού, δωρεάν υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας. Αυτά όμως δεν αφορούν τη διοίκηση του Δήμου. Ενώ η ίδια φρόντισε να μην έχει ώριμες μελέτες για έργα με τα παραπάνω κοινωφελή κριτήρια, τώρα εκβιάζει με την ενδεχόμενη απώλεια των κονδυλίων του ΕΣΠΑ ώστε να αποδεχτεί η τοπική κοινωνία την καταστροφή ενός πνεύμονα πρασίνου με εμβληματική θέση στην ιστορία της πόλης. Ας αναλογιστούμε όλοι πόσα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν στην πόλη με αυτά τα χρήματα πέραν του ράβε –ξήλωνε στο οποίο επιδίδεται η διοίκηση του Δήμου.

                   Το κράτος στην υπηρεσία του πλούτου

Η πολιτική διάσταση του ζητήματος είναι προφανής. Ακόμα πιο εύγλωττη είναι η αμφίσημη συγκατάθεση του δασαρχείου καθώς και η στάση του Σ.Τ.Ε. Ενώ υπήρχε απόφαση που έβαζε φραγμό στις μπουλντόζες του κ.Μοσχολιού, το θερινό τμήμα του Σ.Τ.Ε έσπευσε να ανατρέψει τα ασφαλιστικά μέτρα με άλλον δικαστή, με θαυματουργές ικανότητες, μιας και ξεπέταξε τον ογκωδέστατο φάκελο σε χρόνο ρεκόρ. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει το γεγονός. Το ίδιο το Μνημόνιο κρίθηκε συνταγματικό από το Σ.Τ.Ε. Το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζεται, οι επιστρατεύσεις των απεργών, οι μαζικές απολύσεις και η καταστολή έχουν τη βούλα των ελληνικών δικαστηρίων. Το σύνολο της θεσμικής φλυαρίας, ακόμα και τμήματος της Αριστεράς, σκοντάφτει πάνω στον απόλυτα ταξικό χαρακτήρα του κράτους. Ο δρόμος της λαϊκής κινητοποίησης είναι μονόδρομος για την υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου, του δημόσιου χώρου, του εισοδήματος και των δικαιωμάτων.

                

                                                   Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ

Η διαμόρφωση μιας πολιτικής  που να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες, πρέπει να λάβει υπόψην της το οικονομικό περιβάλλον που ζούμε. Η κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας παγκόσμια, αλλά και στην ειδική μορφή που πήρε στην Ελλάδα, της κρίσης χρέους, διαμορφώνει περιβάλλον αδιεξόδου όσον αφορά στις παραγωγικές επενδύσεις.

Η προπαγάνδα των μνημονιακών παπαγάλων παρουσιάζει μια εικόνα όπου χιλιάδες επενδυτές αναμένουν στα σύνορα αλλα δεν προσέρχονται από το φόβο ενός απείθαρχου λαού και του κινδύνου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α...

Στην πραγματικότητα οι κεφαλαιοκράτες ανά τον κόσμο προτιμούν να σωρεύουν υπερκέρδη χωρίς να επενδύουν ούτε ένα ευρό. Οι μόνες επενδύσεις που γίνονται είναι πειρατικού τύπου. Είτε σαν αυτη στις Σκουριές όπου η εταιρεία επιδοτείται απο ευρωπαικά κονδύλια για τις θέσεις εργασίας, διαλύοντας κάθε άλλη παραγωγική δραστηριότητα (μελισσοκομεία-αλιεία-τουρισμό) είτε σαν τις ιδιωτικοποιήσεις, όπου παραχωρείται ο δημόσιος πλούτος παράλληλα με μαζικές απολύσεις, διάλυση των εργασιακών σχέσεων, εκτίναξη των τιμολογίων για το κοινό. Η «ανάπτυξή» τους πηγαίνει χέρι-χέρι με την ανεργία και την καταστολή των δικαιωμάτων.

Ζούμε σε συνθήκες παρατεταμένου κοινωνικού και ταξικού πολέμου από τον οποίο δεν μπορεί παρά να βγεί ενας νικητής. Η ο κόσμος της εργασίας ή ο κόσμος του κεφαλαίου και των προνομίων.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το καταστροφικό έργο “ανάπλασης” του Παπαστράτειου Πάρκου. Κέρδος για λίγους , ζημιά  οικολογική , οικονομική , κοινωνική για τους πολλούς. Πρέπει να ακυρωθεί απο την απο τα κάτω συσπείρωση και δράση των εργαζομένων , της νεολαίας , του επιστημονικού κόσμου της πόλης. Εκεί , στο ανοικτό περιβάλλον της δράσης, μπορούν να διαμορφωθούν και οι όροι της πολιτικής ανατροπής σε δημοτικό επίπεδο του τυμπανιαίου πτώματος του κόμματος του Μνημονίου.

    Παντελής Μέλιος, Δημοτική  Oργάνωση Συριζα Αγρινίου