ΑΓΡΙΝΙΟ: «Η ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΑΔΡΑΝΕΙΑΣ»

Oι ελεύθεροι χώροι και η τσιμεντένια αισθητική των πόλεων

 Πολλά χρόνια «πλακάκια!

«Με τη μανία τους, και το νου στραμμένο στο χρυσάφι που ξεμυαλίζει, οι πολίτες καταστρέφουν μονάχοι τους την πόλη. Και η δημόσια δυστυχία μπαίνει μέσα στο σπίτι του καθενός, πηδάει πάνω από τον φράκτη, όσο ψηλός κι αν είναι, και αναζητάει αυτούς που προσπαθούν να της ξεφύγουν στις πιο απόμακρες γωνιές».

                                    Σόλων, 7^ος π.Χ. αιώνας.

Σε μια περίοδο που ο χωροταξικός σχεδιασμός συζητείται όσο ποτέ, η Δημοτική Αρχή της πόλης μας υλοποιεί τους αστικούς σχεδιασμούς προηγούμενων ετών, με αποτέλεσμα οι σοβαρές χωρο-κοινωνικές διαφοροποιήσεις που σημειώθηκαν τα τελευταία είκοσι  χρόνια στη φυσιογνωμία του μεγαλύτερου αστικού κέντρου της Ρούμελης, το Αγρίνιο, σήμερα με την επιβολή των θεόρατων τσιμεντένιων τοίχων, παρουσιάζουν - πέρα από κάθε αμφισβήτηση - την άλωση της ασχημούλας του κάμπου από τις νεότευκτες περιοχές με τις «απρόσωπες» πολυκατοικίες!

 Η συρρίκνωση της παραδοσιακής γεωργικής παραγωγικής οικονομίας, με την κατάργηση του καπνού, η προσέλκυση δραστηριοτήτων (κυρίως του τριτογενή τομέα) στην ευρύτερη περιοχή, που δεν έχουν μόνο τοπικό χαρακτήρα και η μεγάλη αύξηση της ανεργίας, ιδιαίτερα στην πόλη, είναι μερικές από τις αλλαγές που παρατηρούνται τελευταία.

Η καταστροφή και ο μαρασμός της υπαίθρου με την ταυτόχρονη αστική υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού στα αστικά κέντρα με απώτερο στόχο του κράτους τη μείωση των δημόσιων δαπανών μετά την κατάρρευση του Κεϋνσιανού μοντέλου (κράτους πρόνοιας) ως αντίβαρο στο «νεοφιλελευθερισμό» οδηγούν και το Αγρίνιο σε μια αγνώριστη πόλη για τους παλιούς και μια πόλη τούνελ για τους νέους που φεύγουν… γι’ άλλες πατρίδες.   

Η Δημοτική Αρχή Αγρινίου είναι η σταθερή συνέχεια των προκατόχων της έχοντας τα ηνία της πόλης (από το 1974), σε ανθρώπινο δυναμικό, πολιτική κουλτούρα, στρατηγικές επιλογές, αισθητική για το δημόσιο χώρο κ.λ.π. Στη μνημειακή οθόνη έχει ομολογουμένως τους δικούς της ολοένα φθίνοντες χρόνους, γι’ αυτό με την παρέμβασή μας αυτή (όχι απαραίτητα προεκλογική), κάνουμε μια  προσπάθεια για επαναφορά της μνήμης μας στις ξεχασμένες εικόνες που συνθέτουν το πάζλ των χαμένων ευκαιριών για την πόλη που δεν αγαπήθηκε από τους κατοίκους της που ως μέτοικοι γαντζώθηκαν στις ευκαιρίες της εποχής αλλά μέχρι εκεί…
Η αστική τάξη της πρώιμης εποχής εξαντλήθηκε στις αγορές του καπνού και εξάντλησε όποια πολιτιστικά της αποθέματα και έφυγε μαζί με τον πλούτο που παρήγαγαν οι κολλήγοι και οι χειρώνακτες των πέτρινων χρόνων.    

Σήμερα με τις ταχύτατες αλλαγές στη σύγχρονη πραγματικότητα, είναι κρισιμότερο παρά ποτέ, να δούμε πώς οι αλλαγές αυτές εγγράφονται στους διαφορετικούς χώρους της πόλης και πώς επηρεάζουν τις διαφορετικές κοινωνικές ομάδες στην πόλη.

 Η απαξίωση μιας πόλης δεν γίνεται ξαφνικά, συντελείται σιγά – σιγά, μέρα με τη μέρα, στα «μουλωχτά» στις περισσότερες περιπτώσεις. Αν οι πολίτες της αδιαφορούν, δεν διαμαρτύρονται και αποδέχονται τετελεσμένα γεγονότα, η διαδικασία της απαξίωσης επιταχύνεται, η ζωή στη πόλη γίνεται πιο δύσκολη και αρχίζει η εγκατάλειψή της.

 Η πόλη αυτή που ζούμε  (το Αγρίνιο) και με τον οικονομικό μαρασμό (βλέπε μνημόνιο) που τη διακρίνει εμφανώς πλέον, δεν έχει μέλλον για τους ίδιους τους πολίτες που την κατοικούν, ενώ στους μεταπράτες του ονείρου της ανάπτυξης μέσω της αντιπαροχής και των «δημόσιων έργων» ίσως να τους επιφυλάσσει και σε αυτούς δυσάρεστες εκπλήξεις το «οικονομικό μοντέλο», που υπηρετούν με «νύχια» και με «δόντια», (δεν είχε εμφανιστεί η οικονομική κρίσει όταν ξεκινήσαμε να γράφουμε το παρόν).

 Οι νέες πόλεις στη χώρα μας όλες μοιάζουν, δείχνουν «κουρασμένες», χωρίς να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις ανάγκες των κατοίκων τους. Θα έλεγε κανείς ότι πάσχουν από αστική εξάντληση και ιδιότυπο «νεοπλουτισμό», η δικιά μας πόλη όμως συντηρεί επί μακρόν επί πλέον την αδράνεια και τη ραθυμία των κατοίκων. Αυτό το διακρίνεις καθημερινά σε κάθε δραστηριότητα ή και συναλλαγή μαζί τους. Εδώ τα αίτια μπορεί να τα αναζητήσει κανείς στην έλλειψη κινηματικών συλλογικοτήτων μετά το ξέσπασμα των καπνεργατών το 1962. Έκτοτε γίνεται μια διαχείριση φθοράς και τίποτε άλλο.

Ο σύγχρονος κόσμος κατασκευάζει, μαζί με τις νέες πόλεις, και το περιβάλλον που τον αντιπροσωπεύει, ενώ ταυτόχρονα εκφράζει στο χώρο, τη καθαρή γλώσσα της οργάνωσης της καθημερινής ζωής, τη βασική αρχή της αλλοτρίωσης και της καταπίεσης. Η απογοητευτική έλλειψη ιδεών που εμφανίζεται σε όλους τους τομείς της κουλτούρας, της πολιτικής, της οργάνωσης της ζωής, αντικατοπτρίζεται στη σύγχρονη αρχιτεκτονική και πολεοδομία που κάνουν την αποξένωση χειροπιαστή.

(τι καταθλιπτική πόλη έχει γίνει για ορισμένους ανθρώπους;)

Σχεδόν όλες οι πόλεις στην Ελλάδα, όπως και το Αγρίνιο σήμερα, χαρακτηρίζονται από τα ίδια βασανιστικά προβλήματα - προϊόντα της αιφνίδιας αστικής ανάπτυξης - με αποτέλεσμα την έλλειψη ζωτικών-κοινωνικών χώρων (πλατείες, πάρκα, ανοιχτοί χώροι άθλησης, κοινωνικούς χώρους κ.α.), τη κυκλοφοριακή απορρύθμιση των πολιτών με τις μεγάλες διαδρομές μέσα στη πόλη, τη ρύπανση, ενώ οι «χώροι πρασίνου απουσιάζουν», όπου και αν χρησιμοποιούνται, έχουν διακοσμητικό ρόλο μόνο (βλέπε παρτέρια στην ανάπλαση κεντρικής πλατείας Αγρινίου).

Οι πόλεις που φτιάχνονται σήμερα, "εκβιάζουν τη ζωή". Η αξία χρήσης των αστικών υπαίθριων χώρων έχει παραμορφωθεί και έχει υποταχθεί στην ανταλλακτική αξία της αντιπαροχής. Μέσα από τις αντιλήψεις και τα πρότυπα πολεοδομικής οργάνωσης και καθημερινής ζωής, που επικρατούν σε μια δεδομένη ιστορική εποχή, ο ρόλος τους στο πολεοδομικό περιβάλλον εξαρτάται από το χαρακτήρα της λειτουργίας της πόλης, καθώς και το κοινωνικοπολιτιστικό πλαίσιο, μέσα στο οποίο αυτή αναπτύσσεται και εξελίσσεται.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΚΤΙΡΙΑ – ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΧΩΡΟΙ – ΧΡΗΣΕΙΣ

Το Αγρίνιο, όπως και άλλες πόλεις στην Ελλάδα, βιώνει έναν νέο κατασκευαστικό πυρετό…  Ραγδαία αύξηση των κτιρίων κατοικίας και η αντικατάσταση των χαμηλών σπιτιών από υψηλά-πολυώροφα: δυναμικές τάσεις ανοικοδόμησης με επιπτώσεις στην ποιότητα του αστικού περιβάλλοντος.

ΓΙΑΤΙ όμως έγινε έτσι το Αγρίνιο;

ΓΙΑΤΙ σχεδιάσθηκε έτσι η κεντρική Πλατεία και γιατί γίνεται με αυτή την ποιότητα των υλικών;  

Τι ρόλο έχουν σήμερα η ΠΛΑΤΕΙΕΣ στη πόλη του Αγρινίου;

Που είναι οι παιδότοποι (αλάνες);

Πού υπάρχει ένα έστω ανοιχτό γήπεδο μπάσκετ κ.α. ;

Πόσο δύσκολο είναι να βρει πια κανείς ένα σημείο που να διατηρείται όπως παλιά;

Δεν υπάρχει ούτε ένας ανοιχτός αθλητικός χώρος σε κάποια γειτονιά, ούτε ένας! Ποιος θα δώσει τις πρέπουσες απαντήσεις στα ερωτήματα που τίθενται καθημερινά;

Διαβάζουμε κάτι «νερουλές» προτάσεις για το Αγρίνιο νέων επιστημόνων που θέλουν να διεκδικήσουν και τη ψήφο μας για να πλασαριστούν στο πάνθεο της τοπικής πολιτικής και αρχίζω να αναρωτιέμαι εάν όλα αυτά που γίνονται στη πόλη είναι τυχαία;

 Η ιστορία του Αγρινίου δεν έχει ξεφύγει από το γενικό κανόνα. Χωρίς καμία προνοητικότητα, με ανύπαρκτες υποδομές, πόλη χωρίς ορίζοντα, αφημένη στα χέρια λίγων μεγαλοτσιφλικάδων αρχικά και στη συνέχεια των μεγαλοκατασκευαστών, χρόνια τώρα, και όχι μόνο, εκτός από πλακάκια, δεν έχει δει τίποτε άλλο από τη δημοτική αρχή. Ο Γενικός Πολεοδομικός σχεδιασμός της πολλά χρόνια τώρα (από την εποχή Τσιτσιμελή) οδηγείται νότια, σε αντίθεση με τις αρχαίες πόλεις, όπου η ανατολή ήταν το φως των πόλεων.  

 Κακώς θεωρείται ότι στη πόλη του Αγρινίου επικρατεί "οικοδομική αναρχία", καθώς αποτελεί δημιούργημα μιας συγκεκριμένης οικονομικό - κοινωνικής τάξης πραγμάτων: πολυκατοικίες, βίλες, εργατικές κατοικίες, χωρίς δημόσιες υπηρεσίες, ελλείψεις σχολικών διδακτηρίων, Αη Βασιλιώτικα, παράγκες, αυθαίρετα και νόμιμη κερδοσκοπική οικοδόμηση.

 Οι αντιφάσεις των παρεμβάσεων στη πόλη είναι και οι λεγόμενοι περιφερειακοί δρόμοι που φτιάχνονται, αλλά στην ουσία θα οδηγούν πάλι στον κεντρικό ιστό της πόλης και μάλιστα μέσω «τούνελ»! Ή μήπως πρόκειται περί αστοχίας ή ατολμίας της διοίκησης; Εκτός και εάν δεσμεύεται η δημοτική αρχή από αποφάσεις προηγούμενων Δημάρχων, αφού ο πολεοδομικός σχεδιασμός της πόλης είναι σύμφυτος με συγκεκριμένα συμφέροντα.

Δεν μπορούν να εξηγηθούν αλλιώς (επιστημονικά) πολλά αρνητικά δεδομένα στην θεωρητική και μόνο  ανάπτυξη του οικιστικού ιστού της πόλης, όταν δυναμικές περιοχές, όπως η εξ ανατολών περιοχή (κοκκινοπύλεια - Καμαρούλα - δυο Ρέματα) προτάθηκαν στην επέκταση του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδιασμού ως υψηλής παραγωγής περιοχές και για χώροι πρασίνου (δηλ. 8 στρέμματα για να χτίσης), έτσι ώστε με τον τρόπο αυτό να μην κατοικείται η περιοχή αυτή προφανώς προς όφελος της νότιας πλευράς της πόλης, όπως είπαμε προηγουμένως, γνωστών οικογενειών ψηφοφόρων της κρατούσας κατάστασης στο Αγρίνιο. Με απλά λόγια οι φτωχοί αγρότες της περιοχής από τα δυο Ρέματα μέχρι κάτω στα Γιωτέϊκα, Τσιρωνέϊκα (Σιαδήμα και Μιχαλακέα) να συνεχίσουν να μην έχουν στον ήλιο μοίρα, αλλά να αφήνουν όμως δρόμο στα χωράφια τους για να περνούν οι νεόπλουτοι μικροαστοί της επαρχίας!

Οι βασικές αιτίες, κατά τη γνώμη μας, που οδηγούν σε αδιέξοδο είναι: α) οι τοπικοί παράγοντες και οι δημότες μιμούμενοι το κακέκτυπο των Αθηνών διακρίνονται από έλλειψη στρατηγικού και γενικού πολιτικού σχεδιασμού για το δομημένο τοπίο, για το τοπικό και υπερτοπικό φυσικό περιβάλλον, β) η στενά εμπορική εκμετάλλευση της γης (αντιπαροχή), γ) η καταστροφή της αρχιτεκτονικής και πολιτιστικής κληρονομιάς της πόλης, δ) η ασθενική αντίσταση των πολιτών, όσον αφορά το δημόσιο συμφέρον και η υποχώρησή τους υπέρ του ιδιωτικού χώρου ε) η απαξίωση της γειτονιάς και η αποσάθρωση των περιχώρων της πόλης, και στ) α η έλλειψη ενεργών συλλογικοτήτων στη πόλη, που να απαιτούν και να αντικρούουν τα πάρα πάνω,  οπότε και θα απαιτούν την ένταξη του ζωτικού χώρου της νέας πόλης στη περιοχή της Τριχωνίδας και του Αχελώου. Όταν κάποιοι εκδηλώνουν διαφορετική συμπεριφορά για όλα αυτά τα αρνητικά που γίνονται στο Αγρίνιο, το ελάχιστο που εισπράττουν είναι η απαξίωση και η περιθωριοποίησή τους.  

 Τα περισσότερα κτίρια στις νέες συνοικίες που κατασκευάζονται στο Αγρίνιο (Γηροκομείο, Νοσοκομείο, οδός Γούναρη, Κρυστάλλη, Φιλελλήνων, Καρπενησίου, Αγ. Χριστόφορος, Αγ. Κων/νος,  κ.α.) εξυπηρετούν μόνο το σύγχρονο ατομικισμό της πόλης, δηλαδή την κυκλοφορία των ιδιωτικών αυτοκινήτων και την ατομική άνεση μέσα στο σπίτι. Χαρακτηρίζονται δηλαδή από εσωστρέφεια και αφαιρούν τη δυνατότητα για κοινή δράση και κοινωνικοποίηση. Είναι με άλλα λόγια η φτωχή έκφραση της αστικής ευτυχίας…, ενώ λείπει κάθε προδιάθεση για παιχνίδι των παιδιών, για συλλογική οργάνωση της ζωής, για συμμετοχή στα κοινά με πλήρης αδιαφορία στη σχολική στέγη και την κοινωνική πρόνοια κ.λ.π.

Η έλλειψη δημοτικών δημόσιων χώρων, όπως: παιδότοπων, αθλητικών, σχολικών χώρων, δημιουργικών αιθουσών στις γειτονιές, μουσικές σχολές, κ.α., είναι ορατοί. Ακόμα και το εσωτερικό οδικό δίκτυο της πόλης, πάνω στα μπαζωμένα ρέματα έχει φτιαχτεί. Τα νέα παιδιά δεν έχουν που να δραστηριοποιηθούν, αφού οι νέες απαιτήσεις για παιχνίδι δεν εισακούονται από τους τοπάρχες και έτσι έχει μετατραπεί η «πλατεία» Δημάδη (Αγορά- ΓΕΑ) σε πίστα Skateboard .  Οι δημόσιοι χώροι μπροστά από το γήπεδο του Παναιτωλικού, αν και είχε συμφωνηθεί εκεί να μεταφερθεί το ανοιχτό γυμναστήριο της ΓΕΑ σε ανταλλαγή με τον χώρο που έγινε το δημοτικό πάρκινκ, εντούτοις  αυτοί παραδίδονται στον νέο «Καίσαρα» της πόλης για τις καταναλωτικές ανάγκες της επιχειρηματικής δραστηριότητας της ΠΑΕ!

Οι εργατικές κατοικίες του Αγρινίου έχουν πεταχτεί σε περιοχές που θυμίζουν σύγχρονα γκέτο, χωρίς να έχουν προβλεφθεί στοιχειώδεις υπηρεσίες ή τουλάχιστο να υπάρχει συνεχής συγκοινωνία με την πόλη, ώστε να αποτελούν ενιαία σύνολα, με προοπτική επέκτασης της πόλης προς σ’ αυτές τις περιοχές.

Το Αγρίνιο στερείται ακόμα σοβαρών έργων υποδομής, παρά τις μεγάλες χρηματοδοτήσεις κατά καιρούς.  Το δίκτυο ύδρευσης το οποίο χρονολογείται από το 1955 φανερώνει και την αδιαφορία για έργα υποδομής της δημοτικής αρχής και όπου σήμερα γίνονται αυτά υπηρετούν εξ ανάγκης τα επιφανειακά έργα (παράδειγμα η οδός Ι. Στάϊκου, Βλαχοπούλου κ.λ.π.).

Ολόκληρες γειτονιές δεν έχουν νερό ή τουλάχιστο δεν φθάνει για την απαραίτητη οικιακή  χρήση λόγω του πρόχειρου και τμηματικού σχεδιασμού του δικτύου ύδρευσης, ενώ η ποιότητά του και η τιμή του είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα, που η αντιπολίτευση του δήμου δεν μπαίνει στον κόπο να ασχοληθεί και να ελέγξει τη διοίκηση επιτελώντας έτσι και τον θεσμικό της ρόλο. Χωρίς την συνολική ποιοτική οικολογική διαχείριση των απορριμμάτων της περιοχής (παρά τα δειλά θετικά βήματα τελευταία), χωρίς τεχνολογικό πάρκο, χωρίς ουσιαστικά να υπάρχει νέα αγροτική οικονομία στην περιοχή, το μέλλον των δημοτών του 15^ου Δήμου της χώρας πλέον είναι αβέβαιο και αυτό διακρίνεται έντονα στην αγορά καθημερινά. Τα χωριά δε που συναποτελούν τον ενιαίο δήμο Αγρινίου σχεδόν έχουν πάψει να λειτουργούν συντεταγμένα και κινδυνεύουν με ερημοποίηση. 

 ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΜΑΣ ΚΥΚΛΩΝΕΙ ! 

Σε μια εποχή που τα προβλήματα ρύπανσης, κυκλοφορίας πεζών και οχημάτων, στάθμευσης, ανοικοδόμησης κυριαρχούν στην καθημερινή ζωή, δεν μπορεί να αγνοείται το γεγονός ότι η ύπαρξη ελεύθερων χώρων και ειδικότερα πρασίνου βελτιώνουν σημαντικά την ποιότητα ζωής. Στην Ελλάδα πάλι ανακατεύουμε το Μακιαβελισμό με το μπετόν-αρμέ. Χιλιάδες τόνοι τσιμέντου μας κυκλώνουν. Ριζική καταστροφή του δημόσιου χώρου με πολεοδομικές ρυθμίσεις που έχουν ως σκοπό την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μεγαλοεργολάβων, των μεγάλων πολυεθνικών εμπορικών επιχειρήσεων αλλά και την εξυπηρέτηση των μηχανισμών καταστολής (βλέπε προκλητικότητα της δημοτικής αστυνομίας). Μια τάση εσωστρεφής, αδιέξοδη, αυτοκαταστροφική. Τα πλακόστρωτα των πεζοδρομίων, των πλατειών (βλέπε πλατεία Δημάδη – παλιά αγορά) και των οδοστρωμάτων "βράζουν" λειτουργούν σαν θερμοσυσσωρευτές. Ξένη λογική για το ελληνικό κλίμα.  

 Δημιουργούνται χώροι που χάνεσαι, που επιβάλλουν τη σιωπή (π.χ. Πλατεία Στράτου, Δημάδη,  Χατζοπούλου, πεζοδρομήσεις, Καπετάν Δία, Γεροκομείο), βρίσκεσαι συνεχώς απέξω από το χώρο. Με τον τρόπο αυτό προωθούν ως νέους δημόσιους χώρους τα πολυκαταστήματα τα οποία έχουν στραγγίξει τη πόλη μας. Ο Δήμος έδωσε σε χρήση ένα τεχνικό «έκτρωμα» την κεντρική πλατεία που μας ετοίμασαν το κουστούμι με ένα τρελό ποσό! Οι ντόπιοι και όσοι επισκέπτες μπαίνουν στη πόλη μένουν άναυδοι  από αυτό το ανοσιούργημα και την ακριβοπληρωμένη κακογουστιά που βλέπου το οποίο πνίγει το εμπορικό κέντρο της πόλης !

Οι αστικοί χώροι αντί να συντίθεται, μέσω του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού του τοπίου, με την τοπική ιστορία, το κλίμα, την οικολογία και την ωφελιμότητα των κτιρίων και των δημόσιων χώρων, κάτι που στην ανάπλαση της κεντρικής πλατείας Αγρινίου (Μπέλου), μάλλον δεν λήφθηκαν υπόψη, συνεχίζεται η πρόχειρη αισθητική της «πλάκας».

Σήμερα, παρατηρώντας κανείς το έγκλημα στο Δημοτικό Πάρκο Αγρινίου, το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα «σκόπιμης» εγκατάλειψης και αδιαφορίας και γενικότερα του κοινόχρηστου υπαίθριου χώρου, συνειδητοποιεί εύκολα κανένας τι εκφράζουν και που οδηγούν οι πρακτικές αυτές. Όσον αφορά τις αναπλάσεις των χώρων, που είχαν εξαγγελθεί από τον προηγούμενο Δήμαρχο, σήμερα βιώνουμε την τσιμεντένια αισθητική των δομικών υλικών, και του αποκλεισμού των ανθρώπων. Οι κεντρικές μας πλατείες γέμισαν από τσιμεντένιες πλάκες, το χώμα καλύπτεται, το πράσινο περιορίζεται, τα δέντρα ελαττώνονται ή δεν υπάρχουν καν.

Τα κάγκελα και τα κολονάκια στα πεζοδρόμια (εφεύρημα του Αβραμόπουλου στην Αθήνα) δεν ανάγονται σε καμία ποιοτική παρέμβαση! Αντίθετα τα πάντα περιχαρακώνονται εξοικειώνοντας τους κατοίκους με απαγορεύσεις που σχετίζονται με την ελευθερία των ατόμων στους δημόσιους χώρους. Όσον αφορά το υγρό στοιχείο που έχει ανάγκη η πόλη και οι κάτοικοι, ιδιαίτερα το καλοκαίρι, δεν υπάρχει πουθενά μέσα στη πόλη παρά του ότι κυλά άφθονο (δωρεάν) στους ταμιευτήρες της ιδιωτικής ΔΕΗ και πανάκριβο στις βρύσες των Αγρινιωτών και των περιχώρων!     

Στόχος των μη εφησυχασμένων πολιτών θα πρέπει να είναι εντέλει η δημιουργία των προϋποθέσεων ενός νέου κοινωνικού-μορφωτικού-πολιτιστικού οράματος για την πόλη που θέλουμε, μιας νέας μορφής επανάστασης, που θα διεκδικεί τη δημιουργία δημόσιων χώρων που θα ανήκουν σε όλους και η χρήση τους θα γίνεται δωρεάν.

Στο Αγρίνιο, η κεντρική πλατεία της πόλης, για μια ακόμη φορά «αναβαθμίστηκε», (με 2 εκ. Ευρώ!) με μια ματιά αν κοιτάξει κάποιος (με λίγες γνώσεις), φανερώνει και πάλι τη νέα κακόγουστη αισθητική των κρατούντων, την ατολμία για οικολογική ευαισθητοποίηση και την πεπατημένη των παρτεριών καθώς και από την έλλειψη του υγρού στοιχείου και την αρχιτεκτονική μιας νεοτερικής επαρχιακής ευρωπαϊκής πόλης.

Το ιστορικό κέντρο της πόλης διακρίνεται ξανά (τώρα που τελείωσε η πλατεία αλλά έκλεισαν τα μαγαζιά γύρω από αυτή) από τα ατελείωτα πλακάκια και τις πέτρες αλλά και με τα ατέλειωτα τραπεζοκαθίσματα, υπερτιμώντας τα πάντα, προκειμένου οι επαγγελματίες να υπερκαλύψουν, τα σπασμένα και το βαρύ δημοτικό χαράτσι. Αντί μιας μικρής όασης, ανάπαυσης και στάσης, το κέντρο της πόλης έγινε ξανά μια νέα «θερμοκοιτίδα». Μιά ακόμη ευκαιρία χάθηκε για την πόλη!

Πολίτες ή πελάτες;

Δεν μπορεί πλέον κανένας να κρύβεται και να δικαιολογείται ότι δεν άκουσε τίποτε όταν ακούγονταν οι κτύποι των σφυριών των μαστόρων που έκλειναν τους δρόμους της πόλης; Οι φορείς και οι δημότες, που τώρα ασφυκτιούν στην πόλη που ζουν και εργάζονται και δικαιολογημένα διαμαρτύρονται για το οικιστικό και κυκλοφοριακό χάος δεν τους άκουγαν; Όταν κάποιες ανήσυχες φωνές έγραφαν στους τοίχους «το Αγρίνιο των αναγκών μας τσιμέντο να γίνει;» και πάλι δεν προσέχθηκε; Τώρα που οι άρχοντες της πόλης τρέχουν για να διαφυλάξουν τη χαμένη τιμή των μηχανισμών χειραφέτησης των δημοτών με τα διαχειριστικά φτιασιδώματα, καθώς και τα άδυτα του θεσμού της Τ.Α που υπηρετούν, το έγκλημα σε αυτή την πόλη, το κακό έγινε!

Οι κάτοικοι της πόλης δεν είναι άμοιροι ευθυνών για το έγκλημα που γίνεται σε βάρος της ίδιας της ζωής τους και των παιδιών τους. Η καθημερινότητά μας «βιάζεται» από τα οργανωμένα συμφέροντα, που δυστυχώς σε πολλές περιπτώσεις και με τη συναίνεσή μας. Δεν μπορεί όμως αυτή η απάθεια να συνεχιστεί. Ούτε μπορούν και να σωθούν κάποιοι που έχουν επιλέξει τα υψώματα και τα οικογενειακά τους φρούρια διότι η κατοικία και η κοινωνική συνοχή σε μια συντεταγμένη «πολιτεία» δεν έχουν επαγωγική σχέση, αλλά άμεση και τρόπο τινά διαλεκτική!

Μέσα από αυτές τις αράδες στέλνουμε μήνυμα (σε όσους θέλουν να το παραλάβουν) ότι η πόλη του Αγρινίου στερείται οικονομικής βάσης πλέον έτσι ώστε και το πολιτιστικό, κοινωνικό γίγνεσθαι να είναι ανύπαρκτο.

Με αποτέλεσμα γεγονότα (σύμβολα), άρα και η ταυτότητα της περιοχής όπως και ιδεοδρόμιο για τη νέα ζωή, να μην υφίστανται. Αν δεν τα καταφέρουν αυτοί που διαφεντεύουν για χρόνια το τόπο μας, ε! καιρός είναι πλέον να το κάνουμε εμείς το ιστορικό καθήκον, δηλαδή να μπούμε στη πόλη, χωρίς να ξεχωρίζουμε κανέναν πιότερο από τον άλλον… Το οφείλαμε στους παλιότερους, το χρωστάμε στους νεότερους, ώστε να κυκλοφορούμε ελεύθερα ανατρεπτικά για όλα τ’ άσχημα και παραδοσιακά σε όλα τα εύμορφα.

«Μήπως, τελικά τις πόλεις τις κάνουν οι άνθρωποι»

Υ.Γ. Την δουλειά αυτή την αφιερώνουμε σε όλους τους υποψήφιους για τον νέο Δήμο Αγρινίου της δήθεν μεταρρύθμισης-απορύθμισης

 ΚΕΙΜΕΝΑ

Αρχιτέκτονες, τ. 13, Ιανουάριος/Φεβρουάριος Διαμόρφωση Πλ. Ελευθερίας (Κουμουνδούρου)

Πικιώνη, Δ., Κείμενα. Βίκη Μαγαλιού Μέλος Ε.Κ.Φ. Μαγνησίας

ΝΕΑ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ, ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 6/1/02-Νίκου Καζερού (Συνένευξη Κιγιόσι Σέι Τακεγιάμα-σύγχρονες πόλεις)

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, Περιβάλλον: πέντε Σημεία για μια σύγχρονη πολιτική άρθρο Ηλία Μπεριάτου

ΕΘΝΙΚΟ ΜΕΤΣΟΒΙΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ, Παρατηρώντας τον Πειραιά... (ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 21-4-2009)

Η συντακτική ομάδα