ΠΑΜΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ Ν. ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Η κυβέρνηση με πρόσχημα το χρέος και την καπιταλιστική κρίση ξεζουμίζει τους εργαζόμενους. Ο λαός δεν ευθύνεται για κανένα χρέος.

Το νέο μισθολόγιο που επεξεργάζεται η κυβέρνηση, η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης, ακόμη μεγαλύτερες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες και επιδόματα είναι οι βασικοί πυλώνες στους οποίους στηρίζεται το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας των 17 και της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

          Ειδικότερα οι αναδιαρθρώσεις στην εκπ/ση είναι κομμάτι του σχεδίου της, το «νέο» σχολείο της αγοράς και ο στόχος του για την παραγωγή φθηνού εργατικού δυναμικού απαιτεί κι έναν εκπ/κό χωρίς εργασιακά δικαιώματα, ενεργητικό παπαγαλάκι της αγοράς.

          Τον προσανατολισμό αυτό εξυπηρετεί και η κατάργηση χιλιάδων εκατοντάδων σχολείων στη χώρα, εξέλιξη βαθιά αντιπαιδαγωγική κι αντιδραστική που θα επιφέρει ισχυρό πλήγμα στη........................ μόρφωση των παιδιών του λαού. Φτιάχνουν σχολεία αφημένα στο έλεος της αγοράς, σχολεία πολλών ταχυτήτων, ικανά να λειτουργούν με επιχειρηματικά κριτήρια στα οποία ο εκπ/κός θα αξιολογείται συνεχώς και ο μισθός του θα συνδέεται με την «παραγωγικότητα». Ένας εκπ/κός με σκυμμένο κεφάλι και μαθητές με εφήμερες δεξιότητες που ζητά η αγορά.

          Απέναντι σ’ αυτές τις εξελίξεις οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της ΟΛΜΕ αποκρύπτουν την ουσία των μέτρων, δίνοντας συγχωροχάρτι – στήριξη – στη στρατηγική του κεφαλαίου και στην κυβέρνηση, γιατί ακριβώς συμφωνούν με το σχολείο της αγοράς. Βέβαια, κάτω από το βάρος των εξελίξεων η ΟΛΜΕ( και η ΔΟΕ) αποφάσισαν 24ωρη απεργία στις 30/3 για τις συγχωνεύσεις σχολείων, αφήνοντας στο απυρόβλητο το πραγματικό περιεχόμενο των συγχωνεύσεων.

          Στη Β΄ ΕΛΜΕ  Αιτ/νίας τα πράγματα είναι πιο τραγικά. Η πλειοψηφία του ΔΣ (ΠΑΣΚ – ΣΥΜΜΑΧΙΑ) καταψήφισε την απεργία στις 30/3 με τη δικαιολογία ότι «κλαδικές απεργίες δεν έχουν πια αποτελέσματα». Είναι οι ίδιες παρατάξεις που σε άλλες περιπτώσεις αντιδρούν στο συντονισμό του εκπ/κού κινήματος με το εργατικό λαϊκό κίνημα και κάνουν λόγο για «κλαδικά αιτήματα» , για «ιδιαιτερότητες του κλάδου», για « άδικη μεταχείριση του κλάδου έναντι άλλων κλάδων του δημοσίου» κλπ. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που χρόνια τώρα καλλιεργούν τη συντεχνιακή λογική στον κλάδο, εμποδίζοντας την ενότητα και τη συμμαχία. Οι ίδιες δυνάμεις που διασπούν και αποπροσανατολίζουν.

Βγήκαν, βέβαια, και οι σαλτιμπάγκοι της πολιτικής να κάνουν «αριστερή» κριτική στην ΕΣΑΚ-ΔΕΕ και το ΠΑΜΕ. Αυτοί που έχουν σπάσει τα όρια του εκκρεμούς έρχονται να γίνουν τιμητές σ’ αυτούς που έχουν αποδείξει με τη στάση και τη διαδρομή τους ότι έχουν αρχές και συνέπεια. Μ’ αυτή τη στάση τους αποδεικνύουν το ρόλο τους μέσα στο σ/κό κίνημα, που αντιεξουσιαστικές κορώνες στηρίζουν με νύχια και με δόντια  την εξουσία. Είναι επικίνδυνοι όσο είναι και οι κυβερνητικές παρατάξεις.

Όποιος πατά σε δύο βάρκες στο τέλος… πάντα βρέχεται! Μόνο έτσι θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε το ρόλο της ΡΑΣ, οι οποίοι από τη μια διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τα προβλήματα του κλάδου και κατηγορούν το ΠΑΜΕ για διασπαστή του κινήματος και από την άλλη είναι αυτοί που στην ουσία βγάζουν λάδι την κυρίαρχη ιδεολογία, αποπροσανατολίζουν το κίνημα, θέλουν να το οδηγήσουν σε ακίνδυνα για το ίδιο το σύστημα μονοπάτια. Ας σταματήσουν λοιπόν να κλείνουν σε όλες τις πτώσεις τη λέξη ενότητα αυτοί που υπονομεύουν το ίδιο το κίνημα και την ταξική προοπτική του. Πως μπορεί να τους εμπιστευτούν οι εργαζόμενοι αυτούς που «παλεύουν» για ένα μέτωπο ενάντια στο μνημόνιο,  αυτούς που αναζητάνε μια «άλλη διαχείριση» της καπιταλιστικής κρίσης,…….. . Είναι ξεκάθαρο ότι «φιλολαϊκή» διαχείριση της κρίσης  δεν μπορεί να υπάρξει.

Η μαζική εγκατάλειψη όλων των δυνάμεων αυτών από τους εκπαιδευτικούς και η συσπείρωση στο ΠΑΜΕ, ακόμα και αν δεν συμφωνούν σε όλα μαζί του, είναι όρος για την ανασύνταξη του κινήματος.

Σήμερα χρειάζεται κοινωνική συμμαχία και μετωπική συσπείρωση. Εργατική τάξη, λαϊκά στρώματα, εκπαιδευτικοί, μαθητές, φοιτητές, γονείς, μικρομεσαίοι αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι σε ένα ενιαίο παλλαϊκό αγώνα και μέτωπο, για να μην περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα, για να πληρώσει την κρίση η πλουτοκρατία, για την Παιδεία και την κοινωνία των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Πολιτικοποίηση της ταξικής πάλης, γραμμή σύγκρουσης με το κεφάλαιο. Αιτήματα και στόχοι πάλης, που να υπηρετούν τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων, που συγκρούονται με αυτά της πλουτοκρατίας. Σύνδεση της οικονομικής πάλης με την πολιτική πάλη. Μαζική φυγή από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, σύνδεση της καθημερινής πάλης του εργατικού κινήματος με την προοπτική της εργατικής - λαϊκής εξουσίας, του άλλου δρόμου ανάπτυξης.