Y No Me Importa Nada (Και δεν τους νοιάζει)

Γράφει: Ο Χρήστος Θεοδωρόπουλος

* "αναγνωρίζουν και επιθυμούν για τον εαυτό τους αποκλειστικά και μόνο την νίκη, κι επιδεικτικά εξευτελίζουν θεμελιώδες αρχές του αθλητισμού, που συνεπάγονται με το ευ αγωνίζεσθαι" 

Αυτά ήταν μερικά από τα λόγια του Υφυπουργού αθλητισμού Σταύρου Κοντονή, στην επιστολή/ ανακοίνωση της Τετάρτης προς του υπεύθυνους για την καταστροφή του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αυτή η ανακοίνωση έλαβε χώρα...
μια μέρα μετά τον τελικό του κυπέλλου Ελλάδας τον τελικό της ντροπής όπως πολλοί αποκαλούν. Η διεξαγωγή του πέρασε από σαράντα κύματα, με ανακοινώσεις από όλες τις πλευρές (ΕΠΟ ,Υφυπουργού ,ομάδων ) ρίχνοντας ευθύνες ο ένας στον άλλο. Αποτέλεσμα όλων αυτών να πραγματοποιηθεί εν τέλει χωρίς παρουσία φιλάθλων. Το ποδόσφαιρο αλλά και γενικότερα ο αθλητισμός χωρίς τους φιλάθλους δεν είναι τίποτα, όλοι συμφωνούν σε αυτό. Η ερώτηση όμως εδώ,είναι αν όντως αξίζαμε ένα τελικό με παρουσία φιλάθλων.

Η φράση πιο πάνω του Υφυπουργού δεν είναι ψέμα. Αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα στο ελληνικό ποδόσφαιρο με την έννοια του όρου ευ αγωνίζεσθαι να ανήκει στο παρελθόν. Ποιος όμως δεν θέλει την νίκη; Ο στόχος κάθε επαγγελματία είναι να επιτύχει. Είμαστε προγραμματισμένοι να θέλουμε όλο και περισσότερα. Το θέμα είναι τι μέσα θα χρησιμοποιήσουμε για την επίτευξη αυτών και αν αυτά τα μέσα θα παραμείνουν μέσα στο πλαίσιο του σεβασμού προς τον αντίπαλο. Είναι φανερό και στον τρόπο ζωής μας η έλλειψη παιδείας. Η πολιτεία, απούσα στην μόρφωση του παιδιού, στην εκπαίδευση, στον σεβασμό. Αντίθετα καλλιεργείται το μίσος, η έχθρα προς κάθε τι διαφορετικό έχοντας αφήσει αξίες και ήθη στην άκρη.

Στο εξωτερικό τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί όπου οι νόμοι υπάρχουν και τηρούνται αφήνουν σε δεύτερη μοίρα το παρασκήνιο και στηρίζουν με κάθε ηθικό τρόπο την ομάδα τους. Η αγάπη τους και η αφοσίωση τους σε αυτή δεν μπορεί να αντικατασταθεί με την κατάκτηση οποιαδήποτε τίτλου. Μία νίκη σε ένα τοπικό ντέρμπι, μια καλή εμφάνιση θα τους κάνει το ίδιο χαρούμενους. Όπως για παράδειγμα πριν μερικές μέρες η Γουέστ Χαμ άφησε το γήπεδο της έπειτα από 112 και οι σκηνές λατρείας δεν έλειψαν έπειτα από το νικηφόρο τελευταίο εντός έδρας παιχνίδι τους στο Άπτον Παρκ. Το πλιάτσικο είναι κακή λέξη για να εκφράσει κανείς αυτό που έγινε αλλά είναι μάλλον η πραγματικότητα.

Υπάρχουν αυτές οι ομάδες που σε κάνουν χαρούμενο όπως και η Ντάρμσταντ στην Γερμανία που κατάφερε να παραμείνει στην κατηγορία την προτελευταία αγωνιστική έχοντας το μικρότερο μπάτζετ στο πρωτάθλημα, βασιζόμενη στο οικογενειακό της κλίμα και τους απίθανους φιλάθλους της. Υπάρχουν όμως και άνθρωποι όπως ο προπονητής της Τουλούζ, Πασκάλ Ντιπράζ όπου με ένα συγκλονιστικό λόγο ενθάρρυνε και ενέπνευσε τους παίχτες του και τους οδήγησε στην νίκη με 3-2 επί της Ανζε έχοντας βρεθεί πίσω στο σκορ δύο φορές, με την οποία έσωσαν την κατηγορία. Μερικά από τα λόγια του είναι παρακάτω.

"Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που σας αγαπούν κι αυτό που θα δούμε είναι ανίκητο. Αυτό που θα δούμε είναι οι άνθρωποι που σας αγαπούν. Σας περιμένουν να τους σφίξετε στην αγκαλιά τους. Να δω αν μετά από αυτό το βίντεο υπάρχει κάποιος από σας που θα φύγει από εδώ και δεν θα πιστεύει πως θα σωθούμε. Ανοίξτε τα μάτια και τα αυτιά. Αυτή είναι η ζωή σας."

Η καλύτερη όμως ποδοσφαιρική ιστορία βρίσκεται σε μια συνοικία της Μαδρίτης. Στο Βαγιέκας υπάρχει μια ποδοσφαιρική γειτονιά που δεν τους νοιάζει (Y no me importa nada). Δεν τους νοιάζει σε ποια κατηγορία παίζουν, δεν τους νοιάζει ποιοι θα είναι οι άνθρωποι που θα διοικούν την ομάδα τους, δεν τους νοιάζει ποιοι θα είναι οι ποδοσφαιριστές στη νέα σεζόν. Η αγάπη τους για την ομάδα αφήνει αφήνει όλα τα υπόλοιπα σε δεύτερη μοίρα. Εκεί οι τίτλοι δεν είναι ο λόγος ύπαρξής τους. Θα βρεθούν δίπλα στην ομάδα τους ότι και να γίνει με πορείες πρωταθλητισμού σε μικρότερες κατηγορίες η και όχι. Όπως λένε και οι ίδιοι σε ένα από τα πανό τους "αν η αγάπη είναι αμαρτία ,τότε όλοι θα ήμασταν στην κόλαση".

Η Ράγιο αποχαιρέτισε την κατηγορία και στην τελευταία αγωνιστική οι οπαδοί της έκαναν πράξη τα λόγια τους. Μετά την ολοκλήρωση του παιχνιδιού έμειναν εκεί, στις εξέδρες και συνέχισαν τον τραγούδι τους , περιμένοντας τους παίχτες να ξαναβγούν από τα αποδυτήρια για μία τελευταία φορά. Αξιοπρέπεια στην ήττα, ταπεινότητα στην νίκη. Οι "μικροί"της Μαδρίτης έχουν καταφέρει πολλά και ας μην τους νοιάζει. Έχουν καταφέρει περισσότερα από την κατάκτηση ενός τίτλου. Έχουν κερδίσει τον σεβασμό και την αξιοπρέπεια τους. Στην τελική ποιος δεν θα ήθελε να είναι μαζί τους; 

Μόνοι τους, σε ένα δύσκολο μονοπάτι αλλά πιστοί στις αξίες τους καθώς Este Futbol Apesta.