Η ΕΛΛΑΔΑ «ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ».

Του Ειδικού Συνεργάτη

Όταν ο Γεώργιος Ανδρέα Παπανδρέου δήλωνε ότι βάλλεται η εθνική κυριαρχία της Ελλάδας, όλοι θεωρούσαν ότι επρόκειτο για λεκτική υπερβολή, αν όχι για τη συνήθη πολιτική πρακτική της καλλιέργειας πανικού, ώστε να είναι δυνατή η επιβολή των πιο αδυσώπητων οικονομικών μέτρων.

Χωρίς να αποκλείει το ένα το άλλο αυτή τη στιγμή η φράση του Πρωθυπουργού είναι ήδη παρωχημένη από τις εξελίξεις.

Αν, παρά τις διαβεβαιώσεις των ιθυνόντων, το Μάιο η Ελλάδα δεν μπορέσει να αντλήσει τα απαραίτητα κεφάλαια, τότε η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε όριο.

Μόνο για το 2009 η Ελλάδα πλήρωσε για τοκοχρεωλύσια 41 δις ευρώ, δηλαδή το 17% του ΑΕΠ της. Ή αν προτιμάτε το 47% των δημοσίων δαπανών.Όπως ο Economist σημειώνει, το 2014, θα πληρώνουμε μόνο γα τόκους το 8,4% του ΑΕΠ από 5,2% σήμερα. Αυτό με απλούς οικονομικούς όρους σημαίνει ότι το να εξυπηρετήσει το χρέος της η χώρα θα πρέπει να δαπανά το 20% του ΑΕΠ.

Και αν σκεφτεί κανείς ότι οι ετήσιες δαπάνες για την παιδεία, την υγεία και τις συντάξεις ανέρχονται σε 3,6%, 2,9% και 4,2%, αυτό σημαίνει ότι οι θυσίες των πολιτών θα πηγαίνουν απ’ευθείας στις τσέπες των τραπεζιτών, που “δανείζουν” τη χώρα.

Ακόμη πιο δυσοίωνες όμως είναι οι προβλέψεις για την εξέλιξη του δημόσιου χρέους. Σύμφωνα με τη μελέτη της Τράπεζας Διεθνών Διευθετήσεων (BIS), το 2010 :

η Ιαπωνία προβλέπεται ότι θα έχει δημόσιο χρέος 204% του ΑΕΠ

η Ελλάδα και η Ιταλία 130% του ΑΕΠ

ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία με 100% του ΑΕΠ, 99% και 94% αντίστοιχα.

Περισσότερο αποκαλυπτικές είναι “προοπτικές” εξέλιξης του δημοσίου χρέους αφού για το 2020 της Ιαπωνίας το χρέος εκτιμάται ότι θα αγγίξει το 300% του ΑΕΠ, της Βρετανίας το 200%, και ακολουθούν Βέλγιο, Γαλλία, Ιρλανδία, Ελλάδα και Ιταλία με 150%!

Όταν το 1932 ο Βενιζέλος αναγκάστηκε να αποσυνδέσει τη δραχμή από τον κανόνα του χρυσού και να την υποτιμήσει έναντι της λίρας, λόγω της κρίσης του 1929, και να κηρύξει στάση πληρωμών (πτώχευση), ένα ογκώδες κύμα διαδηλώσεων συντάρασσε την Αθήνα. Ο ίδιος παραιτήθηκε, η Ελλάδα όμως χάρη στα ισχυρά μέτρα προστατευτισμού τη δεκαετία 1928-1938, είχε συνολικά τον τρίτο καλλίτερο ρυθμό βιομηχανικής ανάπτυξης στον κόσμο (65%) μετά την τότε Σοβιετική Ένωση και την Ιαπωνία.

Τηρουμένων των οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών αναλογιών, ο Πρωθυπουργός έχει μια μοναδική ευκαιρία.

Αξιολογώντας την πρακτική των μονεταριστών και το μέγεθος της πίεσης που βαθμιαία θα ασκηθεί, αλλά κυριότερα θέτοντας το συμφέρον της χώρας πάνω από μικροκομματικές σκοπιμότητες και έξωθεν πιέσεις, να προχωρήσει σε ελεγχόμενη στάση πληρωμών, επαναδιαπραγμάτευση του δημοσίου χρέους, ισχυρά μέτρα προστασίας και ανάκαμψης της ελληνικής οικονομίας.

Σε αντίθετη περίπτωση και η πολιτκή του σταδιοδρομία τερματίζεται άδοξα και το χειρότερο θέτει την Ελλάδα στη χειρότερη περιπέτεια που έχει γνωρίσει.

Θα το τολμήσει ή θα έχει την τύχη του Βενιζέλου;

Αυτό που μας μαθαίνει η ιστορία είναι ότι ακόμα και η πιο μικρή δράση έχει σημασία. Συχνά ο κόσμος πιστεύει ότι πρέπει να κάνει κάτι ηρωικό για να αλλάξουν τα πράγματα. Αλλά δεν είναι οι ηρωικές πράξεις που φέρνουν τα κοινωνικά κινήματα. Τα μεγάλα κινήματα εμφανίζονται επειδή εκατομμύρια άνθρωποι κάνουν μικρά πράγματα και σε συκεκριμένες στιγμές στην Ιστορία όλα αυτά τα μικρά πράγματα αθροίζονται και τότε κάτι καλό συμβαίνει, τότε έρχεται η αλλαγή. 

Ενδεχομένως η παρούσα κρίση να αποτελεί την ιδανική ευκαιρία τόσο για τους πολίτες όσο και για τους πολιτικούς αυτής της χώρας.

Πηγές :

Καθημερινή 18.04.10.

Economist, Μάρτιος, 2010

Κώστας Βεργόπουλος, Η ελληνική οικονομία από το 1926-1935, στο: “Ιστορία του Ελληνικού Έθνους’’ , Τ. ΙΕ, Εκδοτική Αθηνών, 1979

Howard Zinn, Από την Ιστορία στην Πράξη, Αιώρα, Αθήνα, 2009