Η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει το δρόμο για την πολιτική νίκη της Αριστεράς

Ανακοίνωση της ΔΕΑ | 26.05.2014

Το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών με το 26,6% και το 1,5 εκατομμύριο ψήφους που συγκέντρωσε ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μια σαφή εκλογική νίκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ καταγράφει –για πρώτη φορά σε κάλπη και όχι σε δημοσκοπήσεις- ότι

αποτελεί κυβέρνηση μειοψηφίας. Δεν έχει πλέον δημοκρατική νομιμοποίηση για να πάρει τα σκληρά μέτρα λιτότητας που προβλέπει το «μεσοπρόθεσμο», δηλαδή η συμφωνία της ντόπιας κυρίαρχης τάξης με τους διεθνείς «δανειστές».

Η επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ γίνεται καθαρότερη αν συνυπολογιστεί η δοκιμασία στην τριπλή κάλπη, στις ταυτόχρονες δημοτικές, περιφερειακές και ευρωπαϊκές εκλογές. Στο πεδίο της αυτοδιοίκησης οι δυσκολίες ήταν μεγαλύτερες, γιατί το «τοπικό» πολιτικό προσωπικό είναι ανθεκτικότερο, αφού φτάνει εκεί με καθυστέρηση και στρεβλώσεις –όπως έδειξε η πληθώρα των «ανεξάρτητων» συνδυασμών- το κύμα των μεγάλων πολιτικών ανατροπών που προκάλεσε η κρίση και οι μαζικοί αγώνες του 2010-12. Ακόμα και σε αυτό το δύσκολο πεδίο, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε σημαντικές κατακτήσεις, όπως η νίκη στην Περιφέρεια Αττικής και του Ιονίου και σε πολλούς μεγάλους εργατικούς-λαϊκού Δήμους.

Μεταξύ του 1ου και του 2ου γύρου των αυτοδιοικητικών εκλογών, ο ΣΥΡΙΖΑ απέδειξε ότι δεν αντιμετωπίζει με έπαρση την «άλλη» Αριστερά. Έγκαιρα και μονομερώς κάλεσε σε μαζική υποστήριξη των υποψηφίων του ΚΚΕ όπου αυτοί αντιμετώπισαν στο 2ο γύρο τους συνδυασμούς των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ (Πάτρα, Χαϊδάρι, Πετρούπολη, Ικαρία). Η άνετη νίκη των υποψηφίων του ΚΚΕ σε όλες αυτές τις περιοχές, αποδεικνύει ότι ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, «εκπαιδευμένος» στις αρχές της ενότητας της Αριστεράς, ακολούθησε μαζικά και με ευκολία αυτήν τη γραμμή.

Ευτυχώς, οι σύντροφοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντέδρασαν ανάλογα, καλώντας σε ψήφο υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ στο 2ο γύρο στο Δήμο της Αθήνας. Δυστυχώς, οι σύντροφοι του ΚΚΕ επέλεξαν την τακτική των «ίσων αποστάσεων» μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των υποψηφίων της συγκυβέρνησης, καλώντας τον κόσμο τους να μην τοποθετηθεί.

Στο Δήμο της Αθήνας ο Γ. Σακελλαρίδης πέτυχε εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ μια σημαντική επίδοση. Ηττήθηκε οριακά από τον Γ. Καμίνη, των συνασπισμένων μνημονιακών δυνάμεων, με 51,4% - 48,6%.  Αποδείχθηκε έτσι ότι οι «ίσες αποστάσεις» δεν είναι τελικά, ίσες.

Ιδιαίτερη σημασία έχουν οι νίκες της Αριστεράς σε μια σειρά δήμους (πχ Χαλάνδρι, Φιλαδέλφεια, Κερατσίνι) που στηρίχθηκαν σε ριζοσπαστικό πρόγραμμα και καθαρές «κινηματικές» συμμαχίες. Αποδείχθηκε έτσι, ξανά, ότι η ριζοσπαστική αριστερή πολιτική όχι μόνο δεν οδηγεί στο περιθώριο, αλλά αντίθετα στις συνθήκες της κρίσης αποτελεί προϋπόθεση για δύσκολες ή και ανέλπιστες νίκες.

Στην κάλπη των ευρωεκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ είναι 1ο κόμμα με διαφορά 3,8% από τη ΝΔ. Αποδεικνύει έτσι ότι οι πολιτικές και εκλογικές επιτυχίες του Μάη και του Ιούνη του 2012 δεν ήταν συγκυριακές, δεν ήταν ένα πυροτέχνημα μέσα στο κλίμα αντιμνημονιακής εξέγερσης εκείνης της εποχής.

Παρά τη λυσσαλέα επίθεση της κυρίαρχης τάξης και των ΜΜΕ, διατηρεί τις δυνάμεις του σε υψηλότατο επίπεδο, φέρνοντας την Αριστερά στην πρώτη θέση και ενισχύοντας την προοπτική για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Είναι σημαντικό ότι η επιτυχία αυτή υλοποιήθηκε σε συνθήκες αμπώτιδας του μαζικού κινήματος, τουλάχιστον σε σύγκριση με τις συνθήκες γενικού ξεσηκωμού του 2010-12.

Το ΚΚΕ, στηριγμένο στην οργανωτικότητά του πέτυχε μια περιορισμένη επανασυσπείρωση σε σχέση με τον Ιούνη του 2012, που όμως απέχει αρκετά από τα ποσοστά του τον Μάη του 2012: Πήρε 6,09% και 341.748 ψήφους, έναντι του 4,5% και 277.227 ψήφων του Ιούνη και 8,48% και 536.072 ψήφων του Μάη του 2012. Αντίστοιχα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ πήρε το 0,72% και 40.396 ψήφους, έναντι του 0,33% και 20.396 ψήφων του Ιούνη και του 1,19% και 75.416 ψήφων του Μάη του 2012.

Όμως η σχετική υποχώρηση του μαζικού κινήματος –παρά τον ηρωικό αγώνα των καθαριστριών, των εκπαιδευτικών, των νοσηλευτικών κ.ο.κ.- δίνει στο κυβερνητικό στρατόπεδο κάποια περιθώρια ανασύνταξης.

Αυτά κυρίως στηρίζονται στα ποσοστά της κεντροαριστεράς που, αν αθροιστούν, αφήνουν κάποια περιθώρια επιβίωσης στο χώρο του σοσιαλφιλελευθερισμού. Το 8,03% της Ελιάς με 450.000 ψήφους, το 6,6% στο Ποτάμι με 370.000 ψήφους, και το 1,2% της ΔΗΜΑΡ με 67.000 ψήφους, είναι η βάση αυτής της επιχείρσης, που -βέβαια- απέχει πολύ από τη δύναμη του κάποτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Και ασφαλώς η όποια ανασύνταξη της κεντροαριστεράς θα κριθεί πάνω στο ερώτημα αν θα επιχειρηθεί στηρίζοντας την κυβέρνηση Σαμαρά ή σε ανεξάρτητη πορεία από αυτήν.

Προς το παρόν ο «χώρος» αυτός –που δημαγωγεί περί κοινωνικής ευαισθησίας- αποτελεί το μαξιλάρι που πάνω του στηρίζεται η ακροδεξιά ηγεσία της ΝΔ, στην πιο ανάλγητη πολιτική λιτότητας της σύγχρονης ιστορίας. Είναι το μαξιλάρι που επιτρέπει στον Σαμαρά να κάνει όνειρα για να παραμείνει στην κυβέρνηση ως το 2016.

Το μελανό σημείο των εκλογών είναι το 9,39% και οι 527.000 ψήφοι της Χρυσής Αυγής. Η ΔΕΑ επιμένει στην άποψη ότι το τσάκισμα των νεοναζί προϋποθέτει την ανατροπή της λιτότητας, προϋποθέτει να δίνει η Αριστερά τη μάχη των ιδεών όπως ο αντιρατσισμός, προϋποθέτει τη γενικευμένη κινητοποίηση του αντιφασιστικού κινήματος που θα αποκλείει τους ναζί από τους δημόσιους χώρους. Προϋποθέτει, τέλος, την επιμονή στην προσπάθεια να κόψουμε τον ομφάλιο λώρο που συνδέει την ΧΑ με το κράτος και τις ποικίλες «υπηρεσίες» του.

Όλα αυτά δείχνουν πολύτιμα συμπεράσματα για τους αγωνιστές-στριες του κινήματος αντίστασης και της Αριστεράς. Η εκλογική επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ είναι πραγματική και δημιουργεί νέες πολιτικές συνθήκες. Όμως η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, η ανατροπή των συμφωνιών με την τρόικα και την ΕΕ, η ανατροπή της λιτότητας είναι μια υπόθεση πιο σύνθετη από τον περιορισμένο δρόμο της κάλπης.

Προϋποθέτει το μαζικό κίνημα από τα κάτω, στο δρόμο και στην απεργία, προϋποθέτει την κορύφωση του πολιτικού αγώνα με πρωτοβουλίες της Αριστεράς, προϋποθέτει μια πολιτική συμμαχιών με κέντρο τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ που θα μπορεί να οργανώνει σταθερά όλο το «ανένταχτο» δυναμικό.

Προϋποθέτει, τέλος, ένα σαφές ριζοσπαστικό αριστερό πρόγραμμα, με αντικαπιταλιστική σοσιαλιστική κατεύθυνση και προοπτική.