ο κουβάς της ψυχής...

Για τους Εβραίους, οι Σαμαρείτες ήταν παράδειγμα προς αποφυγήν. Και ο Χριστός, για να τους προκαλέσει, προβάλλει, ως παράδειγμα προς μίμηση, τον καλό Σαμαρείτη.
Οι άνδρες Εβραίοι δόξαζαν το Θεό, που δεν γεννήθηκαν γυναίκες. Οι ραβίνοι αποφαίνονταν πως είναι προτιμότερο να κάψουν το βιβλίο του νόμου, παρά να το δώσουν στις γυναίκες να το διαβάσουν. Και απαγόρευαν να μιλήσει κάποιος καθ’ οδόν ακόμη και με τη σύζυγό του. Της οποίας, βεβαίως, έπρεπε να προπορεύεται κάμποσα μέτρα…
Και βέβαια εξουθένωναν με πολλούς και διαφόρους τρόπους τους αμαρτωλούς. Και προπάντων τις αμαρτωλές.

Όμως ο Χριστός δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει-εκεί στο πηγάδι του Ιακώβ- με μια γυναίκα. Και μάλιστα Σαμαρείτισσα. Έστω και χιλιοκριματισμένη.

Διψούσε ή προφασίστηκε πως διψούσε. Και της ζήτησε νερό να πιει. Καθώς εκείνη αντλούσε απ’ το πηγάδι.
Η γυναίκα απορεί με το τόλμημα του Χριστού και του θυμίζει τις αμοιβαίες προκαταλήψεις μεταξύ Ιουδαίων και Σαμαρειτών.
Ο Χριστός όμως αδιαφορεί για τις προκαταλήψεις και επιμένει. Της λέει πως, αν του δώσει πηγαδίσιο νερό, εκείνος θα της δώσει τρεχούμενο.
Και η γυναίκα, με κάποια δόση ειρωνείας, του αντιτείνει πως δεν έχει κουβά να αντλήσει ούτε καν πηγαδίσιο νερό. Πόσο μάλλον να μπορέσει να της προσφέρει και τρεχούμενο νερό…
Κι όμως ο Χριστός επιμένει πως μπορεί. Και διατείνεται, μάλιστα, πως το δικό του νερό έχει θαυματουργικές ιδιότητες. Γιατί όποιος πιει-της είπε- απ’ αυτό δεν ξαναδιψάει. Κι όχι μόνο αυτό. Αλλά και δημιουργεί, μέσα του, πηγή και πίδακα νερού, που, αδιάκοπα, αναβλύζει. Και κάνει όσους πίνουν απ’ αυτό να ζουν αιώνια.

Τα λόγια του μυστηριώδη συνομιλητή εξάπτουν την περιέργεια της γυναίκας. Η οποία ζητάει αυτή, τώρα πια, να της δώσει το θαυματουργό νερό. Για να μην ξαναδιψάσει κι ούτε να έρχεται διαρκώς στο πηγάδι.
Έτσι, που ο Χριστός θα μπορούσε να της πει, με τη σειρά του ότι είναι εκείνη, που δεν έχει άντλημα κατάλληλο, για να πάρει το θαυματουργό νερό.
Όμως το να κεντρίσει τις ηθικές της πληγές θα ήταν μια βαναυσότητα. Και γι’ αυτό προτιμάει να χειρουργήσει τις πληγές της με το νυστέρι του θαύματος:

-Πήγαινε, της είπε, να φωνάξεις τον άντρα σου κι ελάτε, πάλι εδώ, μαζί.
-Δεν έχω άντρα! αποκρίνεται εκείνη.
-Αυτό, που λες, της είπε ο Χριστός, είναι αλήθεια. Αλλά μόνο η μισή η αλήθεια. Γιατί είχες πέντε άντρες κι αυτός, που τώρα έχεις, δεν σου ανήκει.

Η γυναίκα μένει κατάπληκτη απ’ την αποκάλυψη. Αλλά δεν αισθάνεται καθόλου άσχημα. Αντίθετα, νιώθει πανέμορφα, που φωτίστηκαν οι σκοτεινές πτυχές της ψυχής της.
Έτσι ώστε να πάρει αυτή, τώρα πια, την πρωτοβουλία της συζήτησης:
-Κύριε, του λέει, μου δίνεις την εντύπωση ότι είσαι προφήτης. Και θέλω να μου λύσεις μια απορία:

Εσείς οι Ιουδαίοι λέτε ότι πρέπει να προσκυνάμε το Θεό στο ναό του Σολομώντα, ενώ εμείς οι Σαμαρείτες στο όρος Γαριζείν. Ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος;
-Ο Θεός, της αποκρίνεται ο Χριστός, δεν είναι ούτε εδώ ούτε εκεί. Ο Θεός είναι παντού. Είναι σαν τον άνεμο, που φυσάει, όπου θέλει. Βρίσκεται έξω και πέρα απ’ τις ανθρώπινες προκαταλήψεις. Είναι το απέραντο θαύμα, που μας μιλάει με μύριες γλώσσες. Αλλά κυρίως με τη γλώσσα της αλήθειας και της ελευθερίας. Κι εκείνο, που ζητάει από μας είναι να του μιλάμε στην ίδια αυτή γλώσσα.
-Μακάρι, λέει η γυναίκα, ν’ αξιωθούμε ν’ ακούσουμε τι θα μας πει για όλα αυτά ο Μεσσίας, που πρόκειται να έλθει.
Για ν’ αποσπάσει, έτσι, απ’ το Χριστό την ομολογία, που τόσοι άλλοι περίμεναν, και δεν αξιώνονταν να την ακούσουν:
-Εγώ ,της είπε, που σου μιλάω, είμαι ο Μεσσίας.

Η γυναίκα δεν μπορεί να αρθρώσει λέξη. Γιατί αυτό πια δεν μπορεί να το χωρέσει ο νους της.
Αφήνει τη στάμνα της στο πηγάδι και τρέχει να ειδοποιήσει τους συγχωριανούς της. Για να ιδούν κι αυτοί και ν’ ακούσουν.
Έτσι ώστε να βεβαιωθεί ότι ήταν πραγματικά και ότι δεν έζησε, ξαφνικά, κάποιες παραισθητικές καταστάσεις…

Δεν μας λέει το Ευαγγέλιο, αν ο Χριστός ήπιε, τελικά, απ’ το νερό της Σαμαρείτισσας. Πάντως απ’ τα φαγώσιμα, που έφεραν οι μαθητές του δεν έφαγε. Γιατί-όπως είπε-αυτός είχε να φάει κάποια άλλη τροφή, άγνωστη σε κείνους.
Το σίγουρο πάντως είναι ότι γκρέμισε το ένα ύστερα από το άλλο τα κάστρα των προκαταλήψεων όχι μόνο της Σαμαρείτισσας, αλλά και των συμπολιτών της. Που τον κράτησαν κοντά τους για δυο ολόκληρες μέρες…
Γεμίζοντας, έτσι, κυριολεκτικά, τον κουβά της ψυχής τους με το αθάνατο νερό.

Που, όπως φαίνεται, τους μέθυσε κυριολεκτικά. Με την αλήθεια και την ελευθερία ….

Παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com