Στον αγώνα και την αγωνία μου, υπάρχω.

   Του Γιάννη Ποταμιάνου

Δεν είμαι έτοιμος σου λέω

Φύγε,  μη με τραβάς απ’ το μανίκι

Ένας ερωτευμένος  είμαι

Είναι ιεροσυλία να σκοτώνεις

τον έρωτα

Η ίδια η ζωή είναι ο έρωτας

Δεν μπορώ να ‘ρθω, φύγε

Είμαι ερωτευμένος με την ζωή

Αγαπώ, ακόμα και τους μίζερους

δρόμους, με τα βρώμικα σπίτια,

Αγαπώ, ακόμα και τις πίσω αυλές

με τα τεντωμένα σχοινιά

Εκεί που κρέμονται οι άδειες ζωές

σαν άδεια πουκάμισα,

νοτισμένες στη σκουριά των αξιών

  
Δεν είμαι έτοιμος σου λέω, φύγε

Έρχεσαι απρόσκλητος,

μονοσάνταλος

Να μου αμφισβητείς τη ρότα

Δεν θησαύρισα αρκετό πόνο

για την επιστροφή μου

Με την απόχη του νου μου

Κυνηγάω  ψυχές ερωτημάτων

στα λιβάδια της ανεπάρκειας

Δένουν την γλώσσα μου

οι βρόγχοι της αμφισημίας

Τσακίζεται το καράβι μου

Στα βράχια των αντιφάσεων

Αισθάνομαι μεγάλη μοναξιά

κάτω απ’ το φεγγάρι

Και η αδικία κόμπος στο λαρύγγι μου

Όμως αντέχω

Θέλω να παλέψω ακόμα, φύγε

Βαθειά στη στάχτη τ’ όνειρο

Φυλάει ζηλότυπα την σπίθα

Και η αγάπη ακόμα ξεχειλίζει

Φύγε τώρα

Κι όταν έρθει η ώρα, υπόσχομαι

Να κρεμάσω στο παράθυρο, σινιάλο

Μαύρο μαντήλι

Θα σε περιμένω στα σκαλιά

γαλήνιος

Δεν θα μπορώ να παλέψω τότε

Ξέρεις μόνο στον αγώνα μου

και στην αγωνία μου, υπάρχω

Γι’ αυτό  και θα ‘ρθω, αδιαμαρτύρητα

Τώρα όμως άσε με,

έχω πολλά να κάνω αυτή την εβδομάδα

Δύο συγκεντρώσεις, μια διαδήλωση

και ένα ποίημα

                                  10 Ιανουαρίου 2010

                                   Γιάννης Ποταμιάνος