Έντιμος συμβιβασμός ή αιχμαλωσία και απόπειρα αυτοκτονίας;

 
Του Χρήστου Πατούχα*

Σταχυολογούμε από τις προεκλογικές εξαγγελίες της Κυβέρνησης:

1 Το χρέος στο σημερινό του μέγεθος δεν είναι βιώσιμο. Απαιτείται διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του και πληρωμή του υπολοίπου μόνο με ρήτρα ανάπτυξης.

2 Κατάργηση του ΕΝΦΙΑ από το 2015

3 Θέσπιση αφορολόγητου ορίου τα 12000 Ευρώ.

4 Επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 Ευρώ.

5 Διασφάλιση των μισθών και συντάξεων οπωσδήποτε στα...

σημερινά τους επίπεδα. Καταβολή 13^ης σύνταξης στις συντάξεις κάτω των 700 Ευρώ.

6 Επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων.

7 Προστασία της δημόσιας περιουσίας. Διακοπή της διαδικασίας ιδιωτικοποιήσεων ΔΕΗ, Αεροδρομίων, Λιμανιών, επανάκτηση άλλων δημόσιων επιχειρήσεων. Άρση της υποθήκευσης του Δημόσιου πλούτου με κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ.

8 Δεν θα αυξανόταν το ΦΠΑ, τουλάχιστον στα είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.

9 Προστασία της πρώτης κατοικίας από πλειστηριασμούς.

10 Μείωση έως μηδενισμού των πρωτογενών πλεονασμάτων.

Δεν αναφερόμαστε σε παλαιότερες δεσμεύσεις για εθνικοποίηση των Τραπεζών ή για άμεση κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων.

Με τις διακηρύξεις αυτές, η Κυβέρνηση διασφάλισε την εκλογή της και μετά τις προγραμματικές δηλώσεις και την έναρξη των διαπραγματεύσεων, όχι μόνο την ανοχή, αλλά και την διαρκή άνοδο της δημοφιλίας τόσου του Πρωθυπουργού όσο και του κόμματος του ΣΥΡΙΖΑ.

Τα χειμαζόμενα από την κρίση λαϊκά στρώματα, οι άνεργοι, οι κατεστραμμένοι μικροεπιχειρηματίες, επένδυσαν τις λιγοστές τους ελπίδες σε μια Κυβέρνηση της Αριστεράς, για στοιχειώδη καλυτέρευση της ζωής τους, για ανάταση και βαθμιαία προκοπή.

Με την έναρξη των διαπραγματεύσεων, η Κυβέρνηση, κατά την άποψη του γράφοντος, όφειλε να δεχτεί συζήτηση μόνο επί του χρέους. Θα έλεγα μάλιστα ότι όφειλε, να έχει ολοκληρώσει τον λογιστικό έλεγχο πολύ πριν τις εκλογές και να πάει στην διαπραγμάτευση έχοντας πλήρη εικόνα της κατάστασης. (Ο ΣΥΡΙΖΑ, διαθέτει πλειάδα οικονομολόγων και τεχνοκρατών και δεν είχε παρά να ανατρέξει στις δανειακές συμβάσεις, ελέγχοντας τα επιτόκια τους, τους ανατοκισμούς και την σκοπιμότητα τους). Άλλωστε, αντίστοιχη δραστηριότητα πρέπει να κάνει η αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή.

Βεβαίως η πραγματικότητα υπήρξε διαφορετική. Με πιέσεις και ατελείωτους εκβιασμούς, η Κυβέρνηση «υπέκυψε», στο να μπουν όλα στο τραπέζι, εκτός από το χρέος! Η συμφωνία της 20^ης Φεβρουαρίου, εκτός από την «δημιουργική ασάφεια» σε όλα, έχει κάτι απολύτως σαφές: την πλήρη αναγνώριση του χρέους και την δέσμευση για την συνεπή αποπληρωμή του. Η 20στή Φεβρουαρίου, δρομολογεί όλους τους συμβιβασμούς που ακολούθησαν.

Που οφείλονται όλα αυτά; Είχε η Κυβέρνηση εξ αρχής στις προθέσεις της τον συμβιβασμό; Κατά την γνώμη μας όχι. Αυτό που νομίζουμε ότι φταίει είναι η ίδια στρατηγική προσήλωση της με την προσήλωση προηγούμενων Κυβερνήσεων. Στην, πάση θυσία, παραμονή στην  Ευρωζώνη και το Ευρώ.

Αυτό, θεωρούμε, ότι περιόριζε και τις επιλογές και τις διαπραγματευτικές δυνατότητες, και το σθένος της και την αδυναμία αναζήτησης εναλλακτικών λύσεων.

Η Κυβέρνηση αυτοαιχμαλωτίσθηκε σε μια αδιέξοδη τακτική, ενώ ταυτόχρονα συνέχισε να πληρώνει δόσεις τόκων και χρεολυσίων, υπονομεύοντας την ρευστότητα και την δυνατότητα άλλων κινήσεων.

Στην πορεία αυτή, που η Κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός, προσπαθούσαν να περισώσουν τα ελάχιστα, άρχισαν να υιοθετούν την θεωρία της «έντιμης» και «αμοιβαία επωφελούς» συμφωνίας, για να χρυσώσουν το χάπι απέναντι στην κοινωνία.

Και όχι τυχαία, πολιτικά στελέχη όλων των βαθμίδων, άρχισαν να διαδίδουν, ότι η κοινωνία είναι που φταίει, γιατί θέλει οπωσδήποτε παραμονή στο Ευρώ, γιατί δεν θέλει να διακινδυνεύσει όσα έχει, ακόμα και μετά τις επώδυνες θυσίες της τελευταίας 5ετίας!

Δεν υπάρχει, κατά την γνώμη μου, πιο ανέντιμη πολιτικά, εκτίμηση από αυτό. Η συνείδηση της κοινής γνώμης, δεν διαμορφώνεται ανεξάρτητα από τις θέσεις των πολιτικών ηγεσιών. Κατά τούτο, η τακτική αυτή, δεν μοιάζει απλώς, αλλά είναι προσπάθεια μετάθεσης ευθυνών. Ας φορτώσουμε στον λαό, αυτά που εμείς δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να κάνουμε!

Κατά πως φαίνεται, η Κυβέρνηση θα συρθεί σε μία συμφωνία ίσως χειρότερη από τις προηγούμενες, με ένα καινούριο μνημόνιο, που σε κάποια υποσημείωση του, θα αναφέρει την μελλοντική πιθανότητα της «αναδιάρθρωσης» του χρέους. Η πιθανότητα της διαγραφής οποιουδήποτε τμήματος, ματαιώνεται ολοκληρωτικά και το πόρισμα της αρμόδιας Κοινοβουλευτικής Επιτροπής, για «επαχθές και επονείδιστο» χρέος, αποκτά εντελώς διακοσμητικό χαρακτήρα.

Κατά τα άλλα, η όποια παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, επαφίεται στον «πατριωτισμό», των επενδυτών, των τραπεζών και του εγχώριου και ξένου μεγάλου κεφαλαίου. Άλλωστε, πέντε μήνες δεν είδαμε κανένα τέτοιο παραγωγικό σχέδιο.

Τι πρέπει να κάνουμε τώρα;

Τι πρέπει να κάνει η εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά;

Πρέπει, καταρχήν, όλοι να συνειδητοποιήσουν την κατάσταση. Χωρίς μάσκες και φκιασίδια, χωρίς αυταπάτες και πρωτίστως χωρίς ωραιοποιήσεις. Χωρίς μετάθεση ευθυνών, χωρίς ψεύτικες, ενίοτε γελοίες, ηρωοποιήσεις. (Εννοούμε, όσους θα σπεύσουν να επικαλεστούν παλικαριές και σκληρή διαπραγμάτευση!). Να αναγνωρίσουμε, ότι η Κυβέρνηση, στην διαπραγμάτευση, έκανε τακτικά και στρατηγικά λάθη. Και για να διαπραγματεύεσαι μέσα στον λάκκο των λεόντων, δεν επαρκεί η καλή γνώση της Αγγλικής γλώσσας! Πολιτική είναι αυτό που έλειψε, αυτό που δεν είχε η χώρα.

Είναι στο σημείο αυτό, αναγκαία μία παρένθεση: Ο χώρος της λεγόμενης Ανανεωτικής Αριστεράς, από την δεκαετία του 80 ακόμα, ευθύνεται για την εξ αριστερών κάλυψη των στρατηγικών επιλογών της ελληνικής άρχουσας τάξης. Η δική τους Ευρώπη των λαών, είναι η βάση για τον  ιδεολογικό και πολιτικό συμβιβασμό, με όλα όσα γίνονται σήμερα στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού, των μονοπωλίων, των κοινωνικών ανισοτήτων, της εξάρτησης και της υποταγής. Αλλά καταντάει πολιτική τύφλωση, αυτά τα επιχειρήματα να τα επικαλούνται και σήμερα, που στην πλάτη μας δοκιμάστηκαν όλα τα αντίπαλα όπλα.

Λένε ωστόσο, ότι μια ισχυρή Αριστερά στην Ελλάδα, θα αποτελούσε καταλύτη προοδευτικών εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη. Απαντάμε, ότι αυτές οι εξελίξεις, θα ήταν γρηγορότερες, μεγαλύτερες, ασφαλέστερες, με μια Αριστερά στην Ελλάδα που θα νικάει και δεν θα αυτοκτονεί. Θα μπορούμε και σήμερα και αύριο να ισχυριστούμε το ίδιο; Δεν θα επηρεαστούν αρνητικά, τα όποια Ευρωπαϊκά κινήματα, από την δική μας ήττα, από τον δικό μας «ανέντιμο» συμβιβασμό;

Τι θα κάνει η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ;

Θα ωθήσει τα πράγματα σε σύγκρουση και ενδεχομένως την Κυβέρνηση σε πτώση; Αναγνωρίζουμε, ότι θα αντιμετωπίσουν τα πιο ισχυρά διλλήματα. Εκτιμούμε, ότι δεν αξιοποιήθηκε ο χρόνος της περιόδου των έντονων συμβιβασμών που προηγήθηκε, για να γίνει διακριτός ένας άλλος πολιτικός προσανατολισμός. Με υποσημειώσεις και κουκίδες, δεν διατυπώνεται ένας άλλος δρόμος.

Όχι, δεν πρέπει να καταρρεύσει η Κυβέρνηση σήμερα. Αυτό θα οδηγούσε σε μια παταγώδη ήττα.

Αλλά πρέπει να γνωρίζουμε, ότι τέλειωσε η εποχή της αθωότητας. Και οι μελλοντικές αναμετρήσεις στο κίνημα, σε όλα τα μέτωπα των κοινωνικών αγώνων, στις εκλογικές αναμετρήσεις, δεν θα είναι ίδιες. Θα έχουν να αντιμετωπίσουν επιθέσεις, ότι και η Αριστερά και οι αριστεροί είναι από το ίδιο καζάνι. Θα κουβαλάνε απογοητεύσεις, που δημιούργησαν οι πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς. Επειδή αυτές τους έκοψαν τα φτερά!

Γνωρίζουμε, ότι τα πράγματα δεν ήταν και δεν θα υπάρξουν ποτέ εύκολα. Και δεν μας βρίσκει σύμφωνους, η παραπομπή των λύσεων σε ένα ακαθόριστο, απροσδιόριστο χρονικά, σοσιαλιστικό μέλλον. Που και αυτό δεν θάρθει από μόνο του.

Η πολυπλοκότητα των καταστάσεων, απαιτεί αγώνες, ιδεολογική και πολιτική σαφήνεια, συμμαχίες, κοινωνικά και πολιτικά μέτωπα. Πρωτίστως, πρέπει να πάψουμε να αναζητούμε άλλοθι. Όπως σήμερα έχουν διαμορφωθεί οι συνθήκες, ακόμα και η προσφυγή σε άμεσες εκλογές, είτε τις επιλέξει ο Πρωθυπουργός, είτε αναγκαστεί να το κάνει, δεν είναι επιλογή. Θα νομιμοποιήσει τις απαντήσεις που έχουν επιλέξει οι εχθροί του λαού μας.

*Ο Χρήστος Πατούχας είναι Δημοτικός Σύμβουλος Πατρέων 

ΠΗΓΗ: http://www.thebest.gr/news/index/viewStory/337978#.VYsb8JZCPIM.email