ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΧΑΜΕΝΗ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Του Γ. ΡΟΥΣΗ*

Μια ακόμη αποτυχία της προσπάθειας συγκρότησης τηςμετωπικής συμπόρευσης των δυνάμεων της αντισυστημικής αριστεράς, αντικειμενικά θα ικανοποιήσει :

Το κυρίαρχο σύστημα το οποίο μόνον μια μετωπική αντισυστημική αριστερά μπορεί αποτελεσματικά να πολεμήσει.

Την ηγεσία του ΚΚΕ η οποία δεν μπορεί να κατηγορείται για σεχταρισμό από εκείνους που τον αναπαράγουν οι ίδιοι, και η οποία δίχως την ύπαρξη ενός αντι Ευρώ, αντι ΕΕ Μετώπου πιο εύκολα θα μπορεί να κρύψει ότι εδώ και τώρα είναι υπέρ της παραμονής σε ευρωζώνη και ΕΕ.

Όσους οραματίζονται μια κυβέρνηση με υπουργούς σαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τις θέσεις των οποίων δύσκολα πια διακρίνει κανείς ακόμη και από εκείνες του Στουρνάρα, και μια αριστερή εσωκομματική αντιπολίτευση που θα τους νομιμοποιεί.

Αντιθέτως, αυτή η αποτυχία θα πληγώσει βαθειά :

-Όλους όσους με αγωνία και απεριόριστη υπομονή αναμένουν καιρό τώρα τη συγκρότηση μιας συμπόρευσης στη βάση ενός μεταβατικού προγράμματος που θα συνδέει τη σοσιαλιστική προοπτική με την άμεση σωτηρία του λαού μας, τη στρατηγική με την τακτική, την επαναστατική συνειδητοποίηση με το δοσμένο   επίπεδο πολιτικής συνείδησης, για να αναπτερώσουν τις ελπίδες τους, για να μπορέσουν κάπου να ακουμπήσουν πολιτικά, αγωνιστικά, εκλογικά, υπαρξιακά.

Στην κρίσιμη φάση που βρισκόμαστε, δηλώσεις, κείμενα και αποφάσεις, οι οποίες από τη μια διακήρυσσαν τη βούληση να συνεχιστούν οι προσπάθειες για τη συμπόρευση και από την άλλη ορθώνουν αδιαπέραστα διαχωριστικά τείχη για να μην επιτευχθεί, κάθε άλλο παρά βοηθούν.

Ακόμη λιγότερο βοηθούν τοποθετήσεις οι οποίες ούτε λίγο ούτε πολύ αντιμετωπίζουν τη συμπόρευση σαν προσχώρηση στις θέσεις μιας από τις συνιστώσες του διαλόγου.

Εκεί λοιπόν που έχουμε φθάσει τι μπορεί να γίνει δίχως άλλες χρονοτριβές οι οποίες έτσι κι’ αλλιώς έχουν λαβώσει την υπόθεση του Μετώπου;

Αυτήν τη στιγμή προτείνονται ως βάση για τη συγκρότηση του Μετώπου δυο κείμενα που ψήφισαν αντίστοιχα το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχεδίου Β̕. Και τα δυο αυτά κείμενα είναι αποδεκτά από τους υπόλοιπους συμμετέχοντες στο διάλογο.

Η λύση λοιπόν είναι να δηλωθεί δημοσίως από το ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το Σχέδιο Β΄ ότι προχωρούν στην Κεντρική Πολιτική Συμπόρευση στη βάση ενός ενιαίου κειμένου το οποίο θα αποτελείται από τα σημεία εκείνα των δυο κειμένων που ψήφισαν, και τα οποία είναι πανομοιότυπα, ή διαφέρουν σε παντελώς άνευ σημασίας φραστικές διατυπώσεις. Και αυτά είναι το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος αυτών των δυο κειμένων .

Στο σημείο περί ΕΕ που εκτιμάται ότι υπάρχει πιο ουσιαστική διαφορά, να κατατεθούν δημοσίως και οι δυο σχετικές διατυπώσεις και ταυτόχρονα να δηλωθεί ξεκάθαρα ότι οι διαφορές τους δεν συνιστούν ανυπέρβλητο εμπόδιο για την επίτευξη της συμπόρευσης.

Με αυτόν τον τρόπο δίχως να αμφισβητηθούν οι αποφάσεις των οργάνων των δυο συνιστωσών ,διασφαλίζεται η διαφορετικότητα των απόψεων τους και ταυτόχρονα υλοποιείται η μετωπική συμπόρευση, η οποία προφανώς δεν αποτελεί συγκρότηση ενιαίου κόμματος και ούτε καν συγκρότηση Μετώπου.

Έτσι κι’ αλλιώς το προγραμματικό πλαίσιο το οποίο έχει συμφωνηθεί απαιτεί μια περαιτέρω επεξεργασία και συγκεκριμενοποίηση για να γίνει πειστικό και να αποτελέσει μια αγωνιστική μεταβατική εναλλακτική στη σημερινή βαρβαρότητα.

Για όσους λοιπόν δηλώνουμε ότι θέλουμε το μέτωπο, αντί να πετάμε το μπαλάκι ο ένας στον άλλο,  έστω και αυτήν την ύστατη ώρα Ιδού η Ρόδος Ιδού και το πήδημα. Άλλα περιθώρια ελιγμών δεν υπάρχουν για κανέναν.

 *Δημοσιεύτηκε στην «Ελευθεροτυπία» το Σάββατο 01 Μαρτίου 2014