Οι Πολύφημοι και ο Κανένας

Φωτάκης Βασίλειος

Οι δημοσκοπήσεις που είδαν το φώς της δημοσιότητας το τελευταίο διάστημα, καταδεικνύουν πως το πιο αξιόλογο, κατόπιν αναλύσεως, ποιοτικών ευρημάτων στοιχείο είναι ότι ο (ως) καλλίτερος και καταλληλότερος για πρωθυπουργός προκρίνεται ο Κανένας.

Η αποστροφή της κοινωνίας στην πολιτική και τους πολιτικούς είναι πλέον πασίδηλη. Η εξουσία που άσκησαν (από τη Μεταπολίτευση και μετά), ο τρόπος που τα πρόσωπα αυτά πολιτεύτηκαν, «συνέτριψαν» σημειολογικά αυτό το υπέρλαμπρο που περιέβαλε την πολιτική τάξη της χώρας (η ανωτέρα) ως οι «Πολύφημοι», που κατάφεραν να εκπροσωπούνται ως κάστα με τελικό νικητή- εκπρόσωπό τους , τον Κανένα.

Έως τέλος ο Ομηρικός γίγαντας Πολύφημος πίστευε στη δύναμή του καταβαλλόμενος από αλαζονεία, ώσπου να αντιληφθεί ότι αυτός που τον νίκησε ...

ήταν ο Κανένας. Έτσι και οι πολιτικοί μας, παρόλο που τα μηνύματα της κοινωνίας δείχνουν την απαξίωσή τους (αυτοαναίρεση), αυτοί συνεχίζουν το ίδιο αλαζονικά, υπεροπτικά, με το Εγώ πάνω από όλα και όλους. Λαϊκίζουν, προσπαθώντας να ξεγελάσουν ένα λαό που φυλάκισαν με τις επιλογές τους. Πρόσφατο παράδειγμα, η περίπτωση πρώην υπουργού  που βροντοφώναζε με στόμφο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;» Μόνο που πλέον δεν ξεγελούνε και αυτογελοιοποιούνται όσοι (πόσοι;) προσπαθούν  με κινήσεις απόγνωσης να δείξουν τα δόντια τους, όπως ο μυθικός Κύκλωπας μετά την τύφλωσή του.

Ο Κανένας κατά τον Όμηρο ήταν ο Οδυσσέας, στη περίπτωσή μας αυτός ο Κανένας δεν έχει μετουσιωθεί ακόμα σε υπαρκτό  πολιτικό υποκείμενο, σε μια κατ΄ επίφαση ούτως ή άλλως δημοκρατία. Κατάφερε να απελευθερωθεί από τη σπηλιά,  χρησιμοποιώντας ως μέσο «όπλα επιβίωσης» του δεσμώτη- το ίδιο πρέπει και εμείς- με  απώλειες μεν, αλλά ακόμα και η επιτυχής απόδραση ήταν δύσκολη γιατί είχε να αντιμετωπίσει τη μήνη του Κύκλωπα, αλλά και την οργή του θυμωμένου Ποσειδώνα.

Εμείς έχουμε να αντιμετωπίσουμε το δικό μας κύκλωπα, την Τρόϊκα, και τα «όπλα»  που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να αποδράσουμε είναι τα χρήματα που μας προσφέρουν (με το αζημίωτο). Να επιλέξουμε, αν θέλουμε όχι απλά να αποδράσουμε από τη χώρα των Πολύφημων, αλλά και ποια αξία θα έχει πια πλέον όταν καιρό πριν έχουμε αφήσει την Ιθάκη. Φυλακισμένοι στην Ελλάδα που μας έφτιαξαν, στη δική τους «Θρινακία» παλεύουμε να φτάσουμε στην δική μας Ιθάκη, στην Ελλάδα που θέλουμε. Άλλωστε, με δυσκολία θα γυρίσουμε σε αυτή ως άλλοτε ο Οδυσσέας. Ίσως με  το μάθημα αυτό και πάθημα να μην κάνουμε τα ίδια λάθη και μην πέσουμε ξανά στα ίδια πάθη.

Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου, λέει ο Κ.Π.Καβάφης.

Αν ξαναβρούμε την ταυτότητά μας ως λαός, ίσως ο Κανένας να αποκτήσει όνομα. Το σίγουρο είναι ότι ο Κανένας αυτή τη στιγμή, ακόμη και ως ανύπαρκτο πρόσωπο έχει καταφέρει να ενώσει το μεγαλύτερο μέρος του λαού και αυτό οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε, πρωτοστατώντας σε κάθε  δημοσκόπηση. Φυσικά, δεν επιθυμούμε τον Κανένα ως Κήνσορα των πάντων, του αναγνωρίζουμε όμως ότι χρειάζεται ένα μορατόριουμ πολιτικό και κοινωνικό.

Για να μην ρωτάμε λοιπόν άδικα, ψάχνοντας τον Κανένα ας αναλογιστούμε (ποιος [λαός] θέτει το ερώτημα), ποιος ρωτάει; Κατά το σε παράφραση (μετά την απομάκρυνση από την κάλπη) δεν ήξερες ποιος είναι, δεν ρώταγες;

Θυμίζει ο Καβάφης: Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.

Και αν Πολύφημοι, σας ρωτήσουν (ή αναρωτηθείτε) ποιος είναι ο Κανένας, πολλοί είμαστε να ξέρετε και ουχί κανένας.