Κατάθεση στεφάνου από το "Ανυπότακτο Αγρίνιο" στην Ιστορική μνήμη!

ΑΣ ΜΑΘΟΥΜΕ...  

«Ας μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν, επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι».

Το Ανυπότακτο Αγρίνιο, αντί άλλης ανακοίνωσης, επιλέγει σήμερα να πει...

ελάχιστα γι’ αυτή τη ματωμένη Μεγάλη Παρασκευή της πόλης μας. Δύο κουβέντες μόνο:

Το απόσπασμα του Λουίς Σεπούλβεδα από το βιβλίο του «Η τρέλα του Πινοσέτ», σε μετάφραση του Αχιλλέα Κυριακίδη που μόλις διαβάσατε και ένα απόσπασμα από το ποίημα του Παναιτωλιώτη ποιητή και συγγραφέα Δημήτρη Πιστικού, που πρωτοδημοσιεύτηκε με τον τίτλο «Μεγάλη Παρασκευή 1944» στο τεύχος 129 του περιοδικού «Πνευματική Ζωή», για να τονιστεί, ότι όλα όσα γνωρίζουμε γι’ αυτή τη μέρα είναι το ελάχιστο που ξέρουμε.

Αλήθεια, πόσοι από μας γνωρίζουν το μεγάλο μπλόκο του Παναιτωλίου τη Μεγάλη Δευτέρα του ΄44, που οδήγησε όλους τους άντρες του χωριού στο κολαστήριο του Τολιόπουλου, για να ποτιστεί και με αίμα Παναιτωλιώτικο το γαρύφαλο της Αντίστασης, κόντρα  στο Φασισμό και Ναζισμό των ημερών, με ενέχυρο τη ζωή για να καταργηθεί ο θάνατος;

«Δεν έχω τίποτα να πω, γι’ αυτήν την μέρα του θανάτου

για τις μεγάλες αστραπές που ξέσκιζαν το σώμα

για το αθώο αίμα του για τις φθαρμένες λέξεις

για κείνους που διατάξανε, γι’ αυτούς που εκτέλεσαν

για όσους είχαν σωπάσει.

[…]

Δεν έχω τίποτα να πω, τα λόγια βγαίνουν θυμωμένα.

Δεν έχω τίποτα να πω, κι όμως ακόμα είμαι ζωντανός

μετά από τόση φρίκη

κόσμε, πώς μας αντέχεις πάνω σου και δεν μας αφανίζεις

πώς μας θωρείς στην πόρτα σου και δεν μας τηνε κλείνεις

και συ ουρανέ, πώς άφησες τις ανάσες τους να μας μολύνουν τον αγέρα

πώς σήκωσες στον ώμο σου τέτοιους γραικούς

και δεν τους γκρέμισες στο χάος

πώς κράτησες στα χέρια σου τέτοια λεπρήν Ευρώπη;

Χέρι με χέρι πάνε μαζί τα ματωμένα έθνη […]».