«Ζωή Κωνσταντοπούλου: “Δεν θα βαφτίσουμε το κρέας ψάρι”», συνέντευξη στον Αυγουστίνο Ζενάκο και στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο
«Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ελευθερία», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου
«Από πού πάνε για τις αριστερές αποκρατικοποιήσεις;», ρεπορτάζ του Αδάμ Γιαννίκου
«Μετά το μαύρο της ΕΡΤ, ποια δημόσια τηλεόραση θέλουμε;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου
«Σε τέσσερις μήνες; Τα πάνω κάτω!», άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη
«Υπέρ της βίας στα γήπεδα», άρθρο της Αναστασίας Τσουκαλά
«Μήπως συμφέρει να κλέψεις το δημόσιο;», ρεπορτάζ του Γεράσιμου Λιβιτσάνου
«Μέτρον άριστον: όχι άλλος θρήνος για την αριστεία», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου
«Κερδίζοντας χρόνο. Ή η επιστροφή της πολιτικής», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου
«Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Ευρώπης», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη
Τα θέματα του UNFOLLOW 39, αναλυτικά:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ, η εθνική κυριαρχία και η διαχείριση της αρνητικότητας», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Δεν ισοδυναμεί κάθε διάψευση με κάθε άλλη. Έχει σημασία για ποια διάψευση μιλάει ο καθένας. Για να περιγράψουμε την πολιτική στιγμή πρέπει να δούμε κοντά σε όσα η κάθε διάψευση διατυπώνει και όσα αποσιωπά: και να εντοπίσουμε το πρόβλημα που προκύπτει από τη διαπίστωση της απώλειας κυριαρχίας και την επιθυμία για ρήξη.
«Κερδίζοντας χρόνο. Ή η επιστροφή της πολιτικής», άρθρο του Δημήτρη Παπανικολάου. Το τεντωμένο σκοινί πάνω στο οποίο πρέπει να βαδίσει η νέα κυβέρνηση είναι αυτό που απλώνεται στη λεπτή διαφορά ανάμεσα στην έννοια «ξεπουλιέμαι για λίγο χρόνο», που χαρακτήρισε την ως τώρα διαχείριση, και το «κερδίζω χρόνο για να κάνω πολιτική» που κάποιοι πιστεύουν ότι κάπως ανοίγεται τώρα ως ευκαιρία.
«Σε τέσσερις μήνες; Τα πάνω κάτω!», άρθρο του Λεωνίδα Βατικιώτη. Τι θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση από τη στιγμή που η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η Γερμανία και οι υπόλοιποι 18 υπουργοί Οικονομικών της ευρωζώνης απείλησαν με στέγνωμα των τραπεζών από ρευστό και bank run; Ιδού μερικές ιδέες για την προετοιμασία που θα έπρεπε να γίνει τους επόμενους τέσσερις μήνες…
«Υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Ευρώπης», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη. Η αναγόρευση της Ευρώπης σε μετωνυμία του διαφωτισμού και της προόδου διαγράφει όλη τη σκοτεινή πλευρά της αποικιοκρατίας, του ρατσισμού, της κρατικής βίας, του ναζισμού, δύο Παγκοσμίων Πολέμων και του Ολοκαυτώματος. Και συσκοτίζει ότι στην πραγματικότητα η αντίθεση στον εγγενώς αντιδημοκρατικό και καταναγκαστικά νεοφιλελεύθερο χαρακτήρα της «ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης», είναι εξίσου «ευρωπαϊκή». Η Ευρώπη είναι σε ένα σταυροδρόμι…
«“Ωσότου να “ρθει ο Μόσχοβος”;», άρθρο του Κώστα Ράπτη. «Καταρρέει» ή «καλπάζει» η Ρωσία; Σκοπεύει να πάρει τη ρεβάνς για την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης; Ή μήπως πρόκειται να σώσει την Ελλάδα από το άγος του χρέους;
«Υπέρ της βίας στα γήπεδα», άρθρο της Αναστασίας Τσουκαλά. Η διαιώνιση της οπαδικής βίας είναι ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα αδυναμίας επιβολής κρατικού ελέγχου σε ένα πεδίο εμφανούς παθογένειας. Οι υπεύθυνοι είναι γνωστοί, όπως γνωστά είναι και τα εκάστοτε διακυβεύματα. Αυτό που είναι λιγότερο γνωστό είναι η εγγενής ανεπάρκεια και επικινδυνότητα των κατά καιρούς εξαγγελλόμενων μέτρων αντιμετώπισης του προβλήματος.
«Ζωή Κωνσταντοπούλου: “Δεν θα βαφτίσουμε το κρέας ψάρι”», συνέντευξη στον Αυγουστίνο Ζενάκο και στον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο. Η πρόεδρος της Βουλής προετοιμάζεται για σύγκρουση στο εσωτερικό και στο εξωτερικό και δηλώνει πως «αν αρχίσεις να κάνεις τα στραβά μάτια σε ζητήματα αρχών, αξιών, δικαιωμάτων και δημοκρατίας, έχεις ήδη αρχίσει να χάνεις την ψυχή σου».
«Η αγορά της δημιουργικής ασάφειας…», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Ερρίκου Σωμερίτη. Ο πρώτος μήνας της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν γεμάτος ηχηρά γεγονότα. Μερικές ειδήσεις που δεν έπαιξαν ως πρώτο θέμα στα δελτία των οκτώ είναι αυτές που διαμορφώνουν την –πραγματική– κατάσταση που θα κληθεί σύντομα να αντιμετωπίσει η νέα κυβέρνηση.
«Από πού πάνε για τις αριστερές αποκρατικοποιήσεις;», ρεπορτάζ του Αδάμ Γιαννίκου. Το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων είναι ένα από τα «αγκάθια» που θα κληθεί να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση. Όχι μόνο γιατί οι μνημονιακές κυβερνήσεις ξεπούλησαν με σκανδαλώδη τρόπο ό,τι πρόλαβαν από τον δημόσιο πλούτο, αλλά και γιατί όλα έγιναν με την επίνευση των δανειστών και των εταίρων της ΕΕ. Θα πάρει πίσω η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ τον δημόσιο πλούτο, ακυρώνοντας τις σκανδαλώδεις συμβάσεις; Ή απλώς θα ’ρθει να ξαναμοιράσει την τράπουλα;
«Μετά το μαύρο της ΕΡΤ, ποια δημόσια τηλεόραση θέλουμε;», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου και του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Η επαναλειτουργία της ΕΡΤ, η εφαρμογή των νόμων και του Συντάγματος και η ψήφιση νέων διατάξεων για τον έλεγχο των οικονομικών και του ιδιοκτησιακού καθεστώς των εγχώριων Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, αποτέλεσαν βασικές προεκλογικές εξαγγελίες τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των ΑΝΕΛ. Η σύγκρουση με τη μιντιακή διαπλοκ αποτελεί δέσμευση όλων των σύγχρονων πρωθυπουργών της χώρας. Όλες, μας όλες όμως, έμειναν στα χαρτιά… Το «νταούλι» τώρα είναι στα χέρια του Τσίπρα και, αφού δεν χόρεψαν οι αγορές, ο πρωθυπουργός φιλοδοξεί τώρα να χορέψουν στους ρυθμούς του οι ντόπιοι ολιγάρχες.
«Μήπως συμφέρει να κλέψεις το δημόσιο;», ρεπορτάζ του Γεράσιμου Λιβιτσάνου. Σύμφωνα με το ισχύον νομικό καθεστώς, αν επιστρέψεις μερικά από τα κλεμμένα (ακόμη κι αν ήδη τα έχουν βρει και σου τα έχουν κατασχέσει!) μπορεί να φας μόλις ένα χρόνο φυλακή. Το σοκαριστικό συμπέρασμα δεν είναι δική μας επινόηση, αλλά συμπέρασμα της επιστημονικής επιτροπής της Βουλής, καθώς και δύο υπουργών της σημερινής κυβέρνησης.
«Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης: Κοινωνικοποιημένη επιχείρηση ή καπιταλιστικός παράδεισος;», ρεπορτάζ του Χρήστου Αβραμίδη και της Κατερίνας Μπακιρτζή. Μια ιδιωτική εταιρεία που είναι μονοπώλιο στον τομέα της επιδοτείται με δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από το δημόσιο. Οι μέτοχοί της έχουν εξασφαλισμένα κέρδη αλλά πολλοί από αυτούς είναι και εργαζόμενοι. Άλλοι μιλούν για καπιταλιστικό παράδεισο και άλλοι για εταιρεία λαϊκής βάσης. Το σίγουρο είναι πως –με δεδομένη την απουσία άλλου μέσου μετακίνησης– ο ΟΑΣΘ αναδεικνύεται στον κυρίαρχο του παιχνιδιού και έτσι εργοδότες ή εργαζόμενοι μπορούν να τραβήξουν χειρόφρενο οποιαδήποτε στιγμή και να σταματήσουν τις μετακινήσεις της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης στην Ελλάδα.
«Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην ελευθερία», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Ταμπέλα μπορεί ακόμα να μην έχει μπει στην είσοδο του υπουργείου, καθώς η νέα υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τασία Χριστοδουλοπούλου δεν έχει ακόμα ορκιστεί – τουλάχιστον όχι όσο γράφονταν αυτές οι γραμμές. Εντούτοις, η νέα υπουργός, που έχει ήδη εξαγγείλει το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης και, αν και μη ορκισμένη, έχει ήδη αρχίσει να απελευθερώνει τους πρώτους κρατούμενους, μοιράζεται μαζί μας τα σχέδιά της για τη διαχείριση της μεταναστευτικής πολιτικής σε μια χώρα που ξεκινά από το μηδέν.
«Μέτρον άριστον: όχι άλλος θρήνος για την αριστεία», άρθρο της Έφης Γιαννοπούλου. Οι πρόσφατες δηλώσεις του υπουργού Πολιτισμού, Παιδείας και Θρησκευμάτων Αριστείδη Μπαλτά σχετικά με τις αλλαγές στα Πρότυπα Πειραματικά Σχολεία και την επικείμενη κατάργηση των εισαγωγικών τους εξετάσεων προκάλεσαν καταιγισμό διαμαρτυριών και υπέρ αριστείας λόγους από τους γνωστούς δημοσιολογούντες. Ο νεοφιλελεύθερος, τεχνοκρατικός περί αριστείας λόγος βρήκε το ταίρι του στις μικροαστικές φαντασιώσεις για ένα δημόσιο σχολείο της ελίτ.
«To αίμα στα τύμπανα», άρθρο του Old Boy. Ένα από τα παρεπόμενα κακά της κρίσης είναι η διαρκής εστίαση της σκέψης στο ίδιο τερέν, η μονοκαλλιέργεια των συνειρμών. Ας κάνουμε λοιπόν την ανάγκη φιλοτιμία, προσπαθώντας να εντοπίσουμε στις φετινές υποψηφιότητες για το Όσκαρ καλύτερης ταινίας, κάποιες αναλογίες με την –αέναα μνημονιακή μας– επικαιρότητα.
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Zaraleaks»: Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος αναρωτιέται τι γίνεται με τις λέξεις και τα νοήματα: «Ενα τραγούδι των Olympians π.χ. (προ χούντας) σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου ξεκινούσε έτσι: Στα μαθητικά σου τα βιβλία πίσω απο τις λέξεις έρχεται ο Αλέξης και σε πιάνει μια μελαγχολία κλείσε, κοριτσάκι, τα βιβλία… Αν αλλάξουμε το “κοριτσάκι” σε “Βαρουφάκη” δεν χαλάμε την ομοιοκαταληξία και το ρυθμό και ταυτόχρονα έχουμε πολιτική ανάλυση για την καινούργια κυβέρνηση υψηλού επιπέδου. Τι γίνεται, παιδιά, με τις λέξεις και τα νοήματα; Πού τελειώνει αυτό; Και ρωτάω πού τελειώνει γιατί το πού αρχίζει χάνεται στα βάθη της ιστορίας».
«Social Μήδεια»: Η Αργυρώ Μουστάκα-Βρεττού αναλύει τις φυλές του ΣΥΡΙΖΑ: «Ο δόκιμος τίτλος, επικρατούσας της Αριστεράς και της ιδεολογικής ηγεμονίας της, θα ήταν “Η ανθρωπογεωγραφία των ψηφοφόρων του Συνασπισμού Ριζοσπαστικής Αριστεράς”. Ωστόσο, στην παρούσα στήλη θα υιοθετηθεί μια πιο λάιφ-στάιλ προσέγγιση ώστε να θυμίσει ιλουστρασιόν σελίδες περιοδικών μιας εποχής μεσούντος πρασίνου ηλίου. Awww, the good times…»
«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»: Ο Depressed Pasok μας τα χώνει: «ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλατε; Φάτε τώρα ένα νέο μνημόνιο. Δεν σας αρέσαμε δηλαδή εμείς με μνημόνιο, θέλατε τους άλλους με μνημόνιο. Κεντροαριστερά με δεξιά είχατε πριν, κεντροαριστερά με δεξιά έχετε και τώρα. Και τουλάχιστον προηγουμένως εμείς θυσιαζόμασταν για να έχετε εσείς κάτι στo οποίο να ελπίζετε, τώρα μήπως θα μου γίνετε όλοι ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ΚΚΕ μ-λ;».
«Εύκολα λόγια ή σκληρές αλήθειες;»: Ο Αδιάσειστος αναπολεί τις όμορφες στιγμές των επιστημόνων και των οικογενειαρχών στα ελληνικά γήπεδα: «Οι ενώ στην όμορφη χώρα μας όλα πηγαίνουν ως συνήθως καλά, εκεί που δεν το περίμενες προκύπτει πρόβλημα με το ποδόσφαιρο. Σοκ! Επί χρόνια είχαμε όλοι επαναπαυθεί στο γεγονός ότι είχαμε το καλύτερο ίσως πρωτάθλημα στην Ευρώπη. Και δεν λέω στο κόσμο γιατί δεν μου αρέσει η υπερβολή. Οι όμορφες εικόνες που βλέπαμε όλοι εδώ και χρόνια ξαφνικά σταμάτησαν.
«Διερευνητικά»: Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος θυμάται τις αντιμνημονιακές κορώνες του Αντώνη Σαμαρά και τις βάζει δίπλα στις υποσχέσεις για μεταρρυθμίσεις του Αλέξη Τσίπρα: «Προφανώς και δεν είναι ίδιοι οι δύο πρωθυπουργοί. Είναι όμως ίδια η απαίτηση των πολιτών για αλλαγές εδώ και τώρα. Καλώς ή κακώς, ο ψηφοφόρος θέλει να δει διαφορά στη ζωή του άμεσα. Πολλώ δε μάλλον όταν είναι ρημαγμένος οικονομικά και με σαφές έλλειμμα σε ελευθερίες και δικαιοσύνη».
Στο UNFOLLOW 39, διαβάστε ακόμη:
«Λυρικός όλεθρος», ποίημα του Νίκου Βιολάρη
«Γκιάκ, όνομα αρσενικό», κριτική του Πάνου Γιαννικόπουλου για το βιβλίο του Δημοσθένη Παπαμάρκου,Γκιακ (Εκδόσεις Αντίποδες, Αθήνα 2014)
«Ο πολυσθενής διανοούμενος», κριτική του Χρήστου Νάτση για τη συλλογή άρθρων του Κωστή Παπαγιώργη, Υπεραστικά (
«Ο θρόνος του αίματος», κριτική του Γιώργου Παναγιωτάκη για τις εξελίξεις στον χώρο του ελληνικού κινηματογράφου
«Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
«ξεφτιλεμάρκετινγκ», σκίτσα της Αλέξιας Οθωναίου
και… σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου
UNFOLLOW Δεν ακολουθείς. Διαβάζεις
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
(«Δεν δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων που δεν τεκμηριώνονται.”)
Σχόλια άσχετα με το θέμα της εκάστοτε ανάρτησης ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους αφού διαπιστωθεί ότι δεν εμπίπτουν σε κάποια από τα πιθανά αδικήματα περί τύπου.
Να σημειωθεί ότι απόψεις που εκφράζονται σε άρθρα και κείμενα της συγγραφικής ομάδας δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη των υπευθύνων του ιστολογίου. Όπως επίσης και τα σχόλια των αναγνωστών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους ίδιους...