του Γιώργου Τζωρτζόπουλου
Ένα χρόνο πριν η πρωτοβουλία του συμπολίτη μας, Θανάση Βαλαώρα, έξυσε και μάτωσε την πληγή. Γράφω για το εκκωφαντικό μήνυμα της σιωπηλής έκθεσής του. Γράφω για τη Μ. Παρασκευή του 1944 και για την ξεχασιά της.
Ένα χρόνο μετά, είδαμε ένα δρώμενο, με τίτλο «5 η ώρα που χαράζει». Από τη Μ. Παρασκευή του 1944 μέχρι τα σήμερα οι 3 κρεμασμένοι και οι 117 εκτελεσμένοι, δεν λησμονήθηκαν από τους συντρόφους τους και τους συναγωνιστές τους. Από τους συντρόφους και συναγωνιστές τους τότε, στην ΕΑΜΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, και μαχητές μετέπειτα του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας. Δεν λησμονήθηκαν οι 120 που έδωσαν τη ζωή τους στον....
αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας και από όσους των επόμενων ηλικιών, κράτησαν και κρατούν, την ίδια σημαία και αγωνίζονται καθημερινά για να δικαιωθεί η θυσία τους και να πάρουν τα όνειρά τους εκδίκηση.
αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας και από όσους των επόμενων ηλικιών, κράτησαν και κρατούν, την ίδια σημαία και αγωνίζονται καθημερινά για να δικαιωθεί η θυσία τους και να πάρουν τα όνειρά τους εκδίκηση.
Οι κρεμασμένοι, οι εκτελεσμένοι στο Αγρίνιο, στα Καλύβια, στην Καισαριανή, στο Χαϊδάρι και σε όλη την Ελλάδα γνωρίζουν καλά, ότι δεν διαλέχτηκαν στην τύχη. Όχι, δεν τους έβαλε ο θεός σημάδι. Ο τεντωμένος δείκτης του ταγματασφαλίτη του γερμανοτσολιά, του δοσίλογου, του συνεργάτη του κατακτητή, ήταν αυτός που τους έστειλε στην κρεμάλα και στην εκτέλεση. Οι χιτλεροφασιστικοναζιστικές κάνες και κρεμάλες σημάδευσαν και περάστηκαν σύμφωνα με τις υποδείξεις τους. Οι κρεμασμένοι και οι εκτελεσμένοι γνωρίζουν επίσης καλά, ότι ο λόγος που επιλέχτηκαν ήταν, γιατί ήταν κομμουνιστές, και όσοι τυχόν δεν ήταν, στήριζαν τον αγώνα των κομμουνιστών στις πόλεις και τα βουνά για της πατρίδας τη λευτεριά.
Οι τρεις κρεμασμένοι και οι 117 εκτελεσμένοι της Μ. Παρασκευής του 1944 στο Αγρίνιο ξέρουν επίσης καλά ότι συστηματικά και σκόπιμα από τότε μέχρι και σήμερα κάποιοι φρόντισαν η πόλη, οι μαθητές, οι φοιτητές, να αγνοούν τη θυσία τους, να μην ξέρουν, τι εστί Τολιόπουλος, να μην γνωρίζουν το ρόλο των ταγματασφαλιτών, ιδέα να μην έχουν για την εκτέλεση της Μαρίας Δημάδη και την Εαμική αντίσταση της πόλης.
Της πόλης των μαρτύρων των 120 της Μ. Παρασκευής του 1944, το αίμα τους ούτε έχει ξεραθεί, ούτε ησυχάζει, αν δεν μάθει η πόλη την ιστορία της, ο λαός και κυρίως η νέα γενιά την αλήθεια.
Υ.Γ. γι’ αυτό δεν με συγκινεί αλλά αντίθετα με απογοητεύει κάθε δρώμενο που δεν αποκαλύπτει την ιστορική αλήθεια
6-4-2018
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
(«Δεν δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων που δεν τεκμηριώνονται.”)
Σχόλια άσχετα με το θέμα της εκάστοτε ανάρτησης ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους αφού διαπιστωθεί ότι δεν εμπίπτουν σε κάποια από τα πιθανά αδικήματα περί τύπου.
Να σημειωθεί ότι απόψεις που εκφράζονται σε άρθρα και κείμενα της συγγραφικής ομάδας δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη των υπευθύνων του ιστολογίου. Όπως επίσης και τα σχόλια των αναγνωστών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους ίδιους...