Ήταν Νοέμβρης του ΄76, λίγο πριν τις εκδηλώσεις για την 3η επέτειο του ξεσηκωμού στο Πολυτεχνείο. Συναντηθήκαμε έξω από το Πολυτεχνείο, δεν τον είχα ξαναδεί. Φορούσε μια καμπαρτίνα μακριά, τον γνώρισα από το χαμόγελο που σχηματιζόταν στα...
χείλη του, όπως με περίμενε. «Σύντροφε, καλώς ήρθες», ήταν οι πρώτες του κουβέντες. Δεν είπαμε πολλά, η μακρά περίοδος παρανομίας και το κυνηγητό που είχε περάσει στη διάρκεια της δικτατορίας σαν μέλος και στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ τον είχαν κάνει λιγομίλητο και προσεκτικό.
χείλη του, όπως με περίμενε. «Σύντροφε, καλώς ήρθες», ήταν οι πρώτες του κουβέντες. Δεν είπαμε πολλά, η μακρά περίοδος παρανομίας και το κυνηγητό που είχε περάσει στη διάρκεια της δικτατορίας σαν μέλος και στέλεχος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ τον είχαν κάνει λιγομίλητο και προσεκτικό.
Ήταν η «επαφή» που έπρεπε να συναντήσω, ερχόμενος στην Αθήνα, για να συνδεθώ με την εκεί οργάνωση.
Μου έκανε εντύπωση η εμφάνισή του, ήταν απλή και «εκτός μόδας», το καθαρό πρόσωπό του, η μη προφορά του ρο που έκανε τις λέξεις που είχαν ρο να μοιάζουν γαλλικές, μα πάνω απ΄ όλα το χαμόγελο που έσπαγε, λέγοντας όταν τελείωνε ¨σύντγοφε, μην κωλώνεις». Φράση που την άκουσα πολλές φορές αργότερα, όταν επιστρέψαμε στο Αγρίνιο κι εγώ κι αυτός και συνεργαστήκαμε για πολλά χρόνια μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ.
Ο Νίκος και τ’ αδέρφια του, ο Ζάχος και η Μαρία, ήταν άνθρωποι που χαιρόσουν να είσαι δίπλα τους. Ο Νίκος, με τον οποίο συνέπεσε να είμαστε μαζί στα κομματικά καθήκοντα για πολλά χρόνια, ήταν πρότυπο για την πίστη του στην υπόθεση του κόμματος και της αριστεράς γενικότερα, για την αγωνιστικότητά του, μα πάνω απ’ όλα για την ανιδιοτελή προσφορά του, προσφορά που σου θύμιζε άλλους ανθρώπους, άλλες εποχές. Ήταν άνθρωπος που δίπλα του «ψήλωνες» κι εσύ, χαιρόσουν να τον αποκαλείς «σύντροφο». Χαιρόσουν να νιώθεις ότι αγωνίζεσαι μαζί του για μια κοινή υπόθεση, την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά του καπιταλισμού, για τη σοσιαλιστική προοπτική, για τον κομμουνισμό. Γιατί ο Νίκος ήταν πραγματικός κομμουνιστής. Όχι μόνο στα λόγια, αλλά και στην πράξη, στη ζωή του και στη δράση του.
Εκτός απ’ όλα αυτά ο Νίκος, ο Ζάχος και η Μαρία ήταν τρεις εξαίρετοι επιστήμονες-μηχανικοί, απόφοιτοι του Ε.Μ.Π. και οι τρεις, με τεράστιες γνώσεις πάνω στην επιστήμη τους. Ήταν κόσμημα για τον κλάδο τους και γενικότερα για την κοινωνία και το Αγρίνιο.
Ο Νίκος, όπως και τα αδέρφια του, έδωσε με αξιοπρέπεια τη μάχη με την «επάρατη νόσο» από την οποία δύσκολα βγαίνει κανείς νικητής. Ήταν ο τελευταίος της οικογένειας που αυτή η «παλιαρρώστια» χτύπησε κυριολεκτικά αλύπητα, δεν ξέρω τι να πω, μεγάλη αδικία.
Μ’ αυτά τα λίγα λόγια εύχομαι «καλό ταξίδι, Σύντροφε». Σ’ ευχαριστούμε, κι εγώ και οι άλλοι σύντροφοι αυτής της γενιάς, για όσα μας έδωσες. Δε θα σε ξεχάσουμε.
ΖΕΡΗΣ ΠΑΥΛΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
(«Δεν δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων που δεν τεκμηριώνονται.”)
Σχόλια άσχετα με το θέμα της εκάστοτε ανάρτησης ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους αφού διαπιστωθεί ότι δεν εμπίπτουν σε κάποια από τα πιθανά αδικήματα περί τύπου.
Να σημειωθεί ότι απόψεις που εκφράζονται σε άρθρα και κείμενα της συγγραφικής ομάδας δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη των υπευθύνων του ιστολογίου. Όπως επίσης και τα σχόλια των αναγνωστών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους ίδιους...