Πάντα επίκαιρο, όσο και σημείο προβληματισμού, το θέμα της πορείας του ποδοσφαίρου στην περιοχή του Αγρινίου και όσον αφορά τις ομάδες πέραν του Παναιτωλικού. Πριν μια δεκαετία περίπου σε άρθρο στην αθλητική εφημερίδα «Τίτλος των σπορ» είχε γίνει σχετική αναφορά στο γεγονός του....
Η όχι ευχάριστη αποτίμηση δεν έχει να κάνει με την ποιότητα του ποδοσφαίρου, η οποία σε πολλές περιπτώσεις βελτιώνεται, μα το αρνητικό της υπόθεσης είναι η μη ενασχόληση από πολύ κόσμο, από τους ποδοσφαιρόφιλους, με την κοιτίδα του αθλήματος, τις ερασιτεχνικές ομάδες. Ακόμα πιο δυσάρεστο είναι πως το ποδόσφαιρο στο Αγρίνιο χάνει συνεχώς… ύψος, σε σχέση με άλλες περιοχές ακόμα και εντός Αιτωλοακαρνανίας.
Στην ζοφερή αυτή διαπίστωση και στην απόδοση ευθυνών υπήρχαν και δικαιολογίες, είτε υπάρχουν ακόμα. Πάντως στο παρόν κείμενο δεν θα γίνει προσέγγιση των ευθυνών (θα γίνει στο άμεσο μέλλον), αλλά μια καταγραφή του σήμερα. Πριν δέκα χρόνια ακούγονταν η βολική δικαιολογία, ότι το τέλμα του Παναιτωλικού είχε συμπαρασύρει όλο το ποδοσφαιρικό οικοδόμημα της περιοχής. Άπαντες πλέον αντιλαμβάνονται πως αυτό δεν έστεκε ποτέ. Η διαχρονική δικαιολογία είναι η κακή κατάσταση των αγωνιστικών χώρων. Υπαρκτή, μα δεν μπορεί να σταθεί ως μοναδική για την περιοχή του Αγρινίου, διότι σε άλλες περιοχές του Νομού με τις ίδιες – και χειρότερες – συνθήκες το άθλημα «βαδίζει» καλύτερα.
Ίσως αναρωτηθεί κανείς «γιατί πρέπει οπωσδήποτε το ποδόσφαιρο να αναπτύσσεται στο Αγρίνιο;». Η απάντηση εύκολη: επειδή κανένα άλλο άθλημα δεν ευημερεί, επειδή η περιοχή δεν έχει ούτε τουριστικές δραστηριότητες, ούτε βιομηχανοποίηση, ούτε έντονα πολιτιστικά δρώμενα και γενικά δραστηριότητες που να λειτουργούν «ανταγωνιστικά» στο ποδόσφαιρο.
Υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν ηρωικές προσπάθειες – όσο υπάρχουν ακόμα – αλλά χωρίς στήριξη δεν προσφέρουν αυτά που πραγματικά μπορούν και νομοτελειακά με το χρόνο απογοητεύονται και ή αποσύρονται, ή παραμένουν από φιλότιμο, αλλά στον… αυτόματο πιλότο. Μια άλλη παράμετρος που πρέπει να αναφερθεί είναι οι Ακαδημίες. Μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι έλκουν μέρος των παιδιών που θέλουν να παίξουν ποδόσφαιρο και τα στερούν απ’ τις άλλες ομάδες. Μα στην πραγματικότητα οι υπόλοιπες ομάδες αδυνατούν να αξιοποιήσουν την βοήθεια που προσφέρουν οι Ακαδημίες. Διότι από την στιγμή που δεν διατηρούν ομάδες σε υψηλό επίπεδο παράγουν παίκτες, εκ τον οποίων κάποιοι μπορεί να προωθηθούν σε επαγγελματικές ομάδες ανά την Ελλάδα (ό,τι καλύτερο), όμως οι περισσότεροι σε σχετικά νεαρές ηλικίες αποτελούν παίκτες για ερασιτεχνικές ομάδες της περιοχής.
Λόγοι που γίνονται εμπόδια μπορούν να βρεθούν πολλοί και στην πραγματικότητα οι περισσότεροι δεν είναι τέτοιοι οι οποίοι δεν υπήρχαν και στο παρελθόν, όταν το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο είχε πολύ μεγαλύτερη δυναμική. Αντίθετα ορισμένοι εξ αυτών δεν αποτελούν πια πολύ μεγάλη τροχοπέδη.
Ακολουθεί μια πιο συγκεκριμένη καταγραφή, σίγουρα αποκαρδιωτική, που θα οδηγήσει σε λάθος σκέψεις αν αγνοηθεί το βασικότερο: το ποδόσφαιρο είναι πάντα ζωντανός οργανισμός, που αρρωσταίνει, εξασθενεί και με το κατάλληλο «φάρμακο» αποκτά μεγάλη ενέργεια…
Εντός πόλεως
Η καταγραφή της πραγματικότητας είναι ο ουσιαστικός στόχος ετούτου του άρθρου- ρεπορτάζ και ξεκινώντας μέσα από την πόλη του Αγρινίου υπάρχουν συγκεκριμένα δεδομένα. Κατ΄αρχήν τις τελευταίες δεκαετίες μέχρι και πρόσφατα έχουν «σβήσει» πολλές ομάδες. Πολύ πριν την κρίση που βιώνουμε τα τελευταία 4-5 χρόνια.
Πρώτα απ’ όλα εξαφανίστηκε το δεύτερο σε διακρίσεις όνομα της πόλης, η ομάδα που ανέδειξε παικταράδες, ο ΑΟ Αγρινίου. Ακόμη ο Κένταυρος που έφτασε Δ΄Εθνική και ο Ήφαιστος, ομάδες που μέχρι πριν λίγα χρόνια ήταν παρούσες. Αν πάμε πιο πίσω δεν υπάρχουν πλέον ο Πανερυθραϊκός, ο Κεραυνός, η Προοδευτική, ο Άρης, ο Ολυμπιακός και στη συνέχεια ο Άγριος Δίας. Πολύ παλιότερα μεσουρανούσε και ο Ακαρνάν. Δηλαδή η πόλη αν και μικρότερη, τότε, μπορούσε να συντηρεί κι αυτές τις ομάδες, οι οποίες με τη σειρά τους ανέδειξαν παίκτες και διαπαιδαγώγησαν νέους.
Σήμερα υπάρχουν ο Αστέρας, η ΑΕΚ Αγίου Κωνσταντίνου, ο ΠΑΟ Αγρινίου, η Ένωση Αγίου Δημητρίου και πριν ένα χρόνο επανασυστάθηκε ο ΑΟ Ρηγανά. Πέντε μόλις ερασιτεχνικές ομάδες για ένα πληθυσμιακό συγκρότημα που υπερβαίνει τις 70.000 κατοίκους. Και το χειρότερο; Οι ομάδες αυτές φυτοζωούν. Ούτε καν στην Α΄Κατηγορία της Αιτωλοακαρνανίας δεν μπορούν να σταθούν. Πέρσι αγωνίστηκαν στην Α΄Κατηγορία Αστέρας και ΑΕΚ (φωτο), το Αγρίνιο ανέβασε ομάδες ύστερα από χρόνια και τελικά υποβιβάστηκαν «μολύβι».
Το φαινόμενο μερικές φορές είναι τραγελαφικό: μέσα στον αγωνιστικό χώρο από σαράντα έως πενήντα άτομα (ποδοσφαιριστές, προπονητές, Παράγοντες, διαιτητές) και λιγότεροι οι θεατές, ενίοτε ούτε οι μισοί! Δηλαδή ο κάθε «πρωταγωνιστής» του γηπέδου δεν έλκει ούτε έναν άνθρωπο από την οικογένειά του, ή το περιβάλλον του γενικότερα!
Ο Αστέρας Αγρινίου επιβιώνει (προφανώς ακούσια) σε μια απομόνωση. Η ΑΕΚ Αγίου Κωνσταντίνου δεν μπορεί να εγείρει ούτε το συναίσθημα των προσφύγων. Ο ΠΑΟ Αγρινίου δεν κινείται ούτε μεταξύ… συγγενών και φίλων, παρά τις προσπάθειες να παράξει έργο. Η Ένωση Αγίου Δημητρίου δεν είναι πια το καμάρι της γειτονιάς της. Όσο για τον ΑΟ Ρηγανά είχε τον ενθουσιασμό του «πρωτάρη», αλλά σε τέτοιο περιβάλλον δύσκολο να διατηρηθεί.
Γι’ αυτή την απογοητευτική κατάσταση δεν ευθύνον
ται ούτε οι φανέλες των ομάδων, ούτε τα εμβλήματα, ούτε οι ποδοσφαιριστές που είναι κατώτεροι του Μέσι, ούτε οι διοικούντες έχουν τις μεγαλύτερες ευθύνες. Στο κάτω – κάτω αν είναι ακατάλληλοι οι τοπικές κοινωνίες μπορούν να τους αντικαταστήσουν με ικανότερους, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει πρωτίστως να «αγκαλιάσουν» τις ομάδες τους, στις οποίες χειραφετούνται οι νέοι τους, όχι κάποιοι ξένοι κι άγνωστοι.
Στα περίχωρα
Αγρίνιο δεν είναι μόνο η πόλη αλλά και τα χωριά που το περιβάλλουν σε μια ακτίνα 10-15 χιλιομέτρων. Ειδικά αυτά που έχουν ποδοσφαιρικούς δεσμούς με την πόλη σε βάθος ετών. Ξεκινώντας απ’ το Δοκίμι υπάρχει ο Απόλλωνας και (για καλό ίσως) όχι ο Πανδοκιμιακός. Ο Απόλλων τα τελευταία χρόνια στέκεται αξιοπρεπώς, όσο για διακρίσεις δεν μπορεί να… ξεμυτίσει.
Ο ΠΑΟ Καλυβίων κάποτε ήταν υπερδύναμη στην Αιτωλοακαρνανία, μόλις προχθές πέτυχε την μετά από χρόνια επάνοδο στην Α΄Κατηγορία, διαθέτει μια καλή Διοίκηση, αλλά μπορεί να έχει αξιόλογο μέλλον; Με τις σημερινές συνθήκες σίγουρα όχι.
Στο Παναιτώλιο ο Ολυμπιακός (κάποτε υπήρχε και ο Απόλλων) έγινε… πονεμένη ιστορία. Ανέβηκε στην Α΄ΕΠΣΝΑ, υποβιβάστηκε με βαριά τιμωρία, το γήπεδο με τον σχετικά πρόσφατο χλοοτάπητα σε εγκατάλειψη και με τα πρόστιμα που βαραίνουν την ομάδα τίθεται θέμα ακόμα και για την συμμετοχή της σε πρωτάθλημα τη νέα σαιζόν.
Κάπως καλύτερα στο Καινούριο, που τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια βρίσκεται συνεχώς στην Α΄Κατηγορία. Αλλά κάθε χρονιά ολοκληρώνεται με την… ψυχή στο στόμα σε όλους σχεδόν τους τομείς. Άρα η πρόοδος είναι ακόμα κάτι πολύ μακρινό.
Ο Θύελλα Παραβόλας σταθερά στην Β΄Κατηγορία, δεν είναι να την «κλαις» διότι έχει καλές προϋποθέσεις, μα αν δεν τις δοκιμάσει ψηλότερα απλά θα υπάρχει για να υπάρχει και θα φθίνει.
Στην Μεγάλη Χώρα η Δάφνη βρίσκεται σε στάδιο επανάκαμψης μετά την περσινή επαναδραστηριοποίηση, χωρίς να έχει τα εχέγγυα απλόχερα. Θα στηριχθεί; Αν όχι, δύσκολα τα πράγματα.
Οι παλιές καλές εποχές πέρασαν για το Ελαιόφυτο, μεράκι υπάρχει, αλλά ώθηση δεν υπάρχει. Και μοιραία φυτοζωεί. Ο ΠΑΣ Νεάπολης… αποσύρθηκε.
Η Καμαρούλα πάντα στα «κυβικά» της. Απ’ τις ομάδες, πάντως, που βρίσκεται σε ικανοποιητικό σημείο βάσει των προϋποθέσεων. Αν είχε και γήπεδο ίσως να ήταν πολύ καλύτερα.
Οι Παπαδάτες εμφανίστηκαν ξανά, όπως και το Ζευγαράκι. Ανέβηκαν στην Β΄Κατηγορία. Θ’ αντέξουν; Φέτος δεν έδειξαν κάτι το αξιοπρόσεκτο. Μακάρι στο μέλλον…
Γιώργος Παπαϊωάννου
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
(«Δεν δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων που δεν τεκμηριώνονται.”)
Σχόλια άσχετα με το θέμα της εκάστοτε ανάρτησης ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους αφού διαπιστωθεί ότι δεν εμπίπτουν σε κάποια από τα πιθανά αδικήματα περί τύπου.
Να σημειωθεί ότι απόψεις που εκφράζονται σε άρθρα και κείμενα της συγγραφικής ομάδας δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη των υπευθύνων του ιστολογίου. Όπως επίσης και τα σχόλια των αναγνωστών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους ίδιους...