Οι διαφορετικές στρατηγικές επιδιώξεις δυσκολεύουν την επίτευξη συμφωνίας

28 Μαΐου 2015

 Οι συνεχώς διευρυνόμενες, μαξιμαλιστικές απαιτήσεις των «θεσμών», οι ωμοί εκβιασμοί του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών, η τακτικη επιβολής χρηματοπιστωτικής ασφυξίας στην ελληνική οικονομία από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η καθημερινή αρθογραφία μεγάλων Ευρωπαϊκών...

εφημερίδων περί Grexit, οι ετερόκλητες επιθέσεις των κομμάτων τις αντιπολίτευσης, πλήρως εναρμονισμένες με τους δανειστές, συνδυάζονται αρνητικά με την έλλειψη σταθερής διαπραγματευτικής τακτικής από την Ελληνική Κυβέρνηση. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, είναι απολύτως φυσικό οι διαπραγματεύσεις να μην έχουν οδηγήσει ακόμη σε αποτέλεσμα κι ας έχουν ήδη περάσει τέσσερεις μήνες.

Προφανώς, οι δανειστές συνεπικουρούμενοι και από το εγχώριο πολιτικοοικονομικό, μιντιακό κατεστημένο δεν επιδιώκουν την υπογραφή μιας έντιμης συμφωνίας για έξοδο από την κρίση και τη δημιουργία προϋποθέσεων μιας οικονομικής ανάκαμψης, αλλά την πλήρη υποταγή της νέας Κυβέρνησης στις απαιτήσεις τους και τη συνέχιση της ίδιας, ακραίας νεοφιλελεύθερης πολιτικής που ακολούθησαν χωρίς καμία αντίρρηση οι Σαμαράς και Βενιζέλος. Αποδεικνύεται με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο ότι ο στόχος του διευθυντηρίου των Βρυξελλών και του ΔΝΤ δεν ήταν ποτέ η μείωση του χρέους και η καταπολέμηση της χρηματοπιστωτικής και δημοσιονομικής κρίσης, αλλά η μετατροπή της χώρας σε αποικία χρέους και παράδειγμα ειδικής οικονομικής ζώνης, σύμφωνα με το νέο καταμερισμό εργασίας που επιβάλλουν τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Ακριβώς για αυτόν τον λόγο οι δανειστές απαίτησαν από τις ελληνικές κυβερνήσεις και επέβαλλαν, με την εφαρμογή των μνημονίων και την ψήφιση από τη Βουλή των εφαρμοστικών νόμων, πολιτικές σκληρής λιτότητας, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και τη σαρρωτική υποβάθμιση όλων των βαθμίδων του εκπαιδευτικού συστήματος, της υγείας και της κοινωνικής ασφάλισης. Οι πολιτικές αυτές συμπληρώθηκαν από μια βαριά φορολογία που έπληξε ιδιαίτερα τα μεσαία και κατώτερα στρώματα του πληθυσμού. Ειδικότερα:

• Στην παιδεία η κατάσταση είναι απογοητευτική – η ανάγκη για ανεπτυγμένη δημόσια εκπαίδευση υποκαθίσταται από ένα σύστημα αναπαραγωγής «χρήσιμων απασχολήσιμων» που δεν θα διεκδικήσουν «υψηλές» αμοιβές. Ήδη από την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου άρχισαν στοχευμένες προσπάθειες απαξίωσης του δημόσιου σχολείου με πρώτο θύμα τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση μέσω των απολύσεων καθηγητών, της κατάργησης μαθημάτων και ειδικοτήτων, του κλεισίματος και της συγχώνευσης μονάδων και την απαξίωση ιδιαιτέρως των τεχνικών λυκείων και των ειδικών σχολείων (π.χ. τα μουσικά) μέσω της ελλιπούς χρηματοδότησης. Ότι προάγει τον λαϊκό πολιτισμό είναι αντίθετο με τα συμφέροντα του υπερσυσσωρευμένου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. Η επίθεση συνεχίστηκε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η σημερινή δεινή θέση στην οποία έχουν περιέλθει τα Πανεπιστήμια στην Ελλάδα δεν είναι τυχαία. Είναι προϊόν της νεοφιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής που εφάρμοσαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις και όχι μόνο: ξεκινώντας από το Νόμο Διαμαντοπούλου, τον περιορισμό των ακαδημαϊκών ελευθεριών και της εσωτερικής δημοκρατίας των ιδρυμάτων, έως το τελικό χτύπημα της κυβέρνησης Σαμαρά με την απομάκρυνση χρήσιμου ανθρώπινου δυναμικού υποστηρίζοντας ψευδώς ότι τα πανεπιστήμια έχουν πλεονάζον προσωπικό.
• Στο στοχαστρο των δανειστών βρέθηκε η δημόσια υγεία, με τις συγχωνεύσεις και τις καταργήσεις νοσοκομειακών μονάδων, τις απολύσεις προσωπικού, το κλείσιμο των δομών της ψυχικής υγείας και την αύξηση της συμμετοχής των ασφαλισμένων στην αγορά των αναγκαίων φαρμάκων. Αν εξακολουθεί να υπάρχει σήμερα δημόσια υγειονομική περίθαλψη, αυτό οφείλετε στην ηρωική προσπάθεια των εργαζομένων στα νοσοκομεία και στα κοινωνικά ιατρεία.
• Οι συντάξεις, λόγω των μεγάλων περικοπών που σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούν το 50%, μεταλλάσσονται σε προνοιακά επιδόματα. Οι δανειστές συνεχίζουν να επιμένουν στην εφαρμογή της ρήτρας μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές γεγονός που θα έχει σαν συνέπεια την οριστική τους εξαφάνιση μέσα στα δύο προσεχή χρόνια. Αλλά και το εφάπαξ δεν έτυχε καλλίτερης μεταχείρισης. Δεν σεβάστηκαν τους κόπους μιας ζωής των εργαζομένων, κλέβοντας κυριολεκτικά τις εισφορές τους για τη χορήγηση ενός αξιοπρεπούς βοηθήματος στο τέλος της υπηρεσιακού τους βίου.
• Τα πέντε μνημονιακά χρόνια οι μισθοί στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα μειώθηκαν πάνω από 30%, ενώ ο κατώτερος μισθός κατρακύλησε στα 580 ευρώ και στα 525 για τους νέους. Οι εργαζόμενοι στη χώρα μας δεν έχουν πλέον καμία προστασία. Η  κατάργηση της εθνικής συλλογικής σύμβασης και των επιμέρους κλαδικών συμβάσεων και η αντικατάστασή τους από τις επιχειρησιακές και ατομικές συμβάσεις είχε σαν αποτέλεσμα την κάθετη πτώση των αμοιβών και την κατάργηση δίκαιων κοινωνικών κεκτημένων που είχαν κατακτηθεί με αγώνες όλα τα προηγούμενα χρόνια, π.χ. η κατάργηση της μετενέργειας των συλλογικών συμβάσεων και του θεσμού της διαιτησίας.
• Από το 2010 σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, έχουν υπογραφεί 1.540 επιχειρησιακές συμβάσεις. Μόνο στην περσινή χρονιά υπογράφτηκαν 288 από τις οποίες οι μισές από «ενώσεις προσώπων», που αποτελούν την πιο ακραία μορφή εργοδοτικού συνδικαλισμού. Και το χειρότερο από το 2013 έκαναν την εμφάνισή τους και οι πρώτες επιχειρησιακές συμβάσεις που νομιμοποιούν την απλήρωτη εργασία (στοιχεία από δημοσίευμα στην Εφημερίδα Συντακτών).

Τη στιγμή που γράφονται οι γραμμές αυτές οι διαπραγματεύσεις της Κυβέρνησης με τους δανειστές συνεχίζονται. Διερωτώμεθα όμως πως είναι δυνατόν να καταλήξουν σε μία «έντιμη συμφωνία» και τι θα σημαίνει αυτή, όταν οι «θεσμοί» έχουν ήδη αποφασίσει για τη θέση της χώρας μας στον ευρωπαϊκό και παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας; Ίδωμεν...