Εκπαιδευτική Προοπτική - ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αγρίνιο, 3-6-2015

Συναδέλφισσες/ συνάδελφοι,

Η πολιτική και εκπαιδευτική συγκυρία που διανύουμε διακρίνεται από κρίσιμες επιλογές και πολύ σημαντικά «στοιχήματα». Το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται κι αυτό μπροστά σε σημαντικά προτάγματα και υποχρεώσεις, σε σχέση με ένα σύστημα εκπαίδευσης που ταλαιπωρείται από προβλήματα και αντιφάσεις. Σε ένα τέτοιο τοπίο καλείται, λοιπόν, να διαμορφώσει προτάσεις, ν’ ασκήσει...

εποικοδομητική κριτική και να πιέσει τη νέα κυβέρνηση, προκειμένου να προχωρήσει στη νομοθέτηση λύσεων σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από όλο το πλέγμα των σαθρών (νεοφιλελεύθερων και νεοσυντηρητικών) επιλογών του προηγούμενου χρονικού διαστήματος. Άλλωστε, αποτελεί κοινή αντίληψη πως η εκπαίδευση δε χρειάζεται πλέον μια «ήπια τροποποιητική παρέμβαση» αλλά μια ριζική αναθεώρηση καίριων πλευρών της λειτουργίας της.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση (ως συνδικαλιστικό κίνημα), οφείλουμε να συμβάλουμε στο άνοιγμα μιας πλατιάς και βαθιάς συζήτησης, καθώς και στην κατάθεση θέσεων, γύρω από τις πιο ουσιώδεις πλευρές της λειτουργίας της εκπαίδευσης που χρειάζονται αναπροσανατολισμό, όπως: τον τύπο, τον κοινωνικό και παιδαγωγικό προσανατολισμό των νέων αναλυτικών προγραμμάτων και διδακτικών βιβλίων, το είδος της αντισταθμιστικής στήριξης μαθητών που για κοινωνικούς ή άλλους λόγους παρουσιάζουν μαθησιακή διαφοροποίηση και υστέρηση,  το είδος της (αναγκαίας) παιδαγωγικής-επιμορφωτικής υποστήριξης των εκπαιδευτικών, τον τρόπο οργάνωσης, λειτουργίας και διασύνδεσης των σχολείων κ.ά. Κοινή συνισταμένη όλων των παραπάνω δεν μπορεί να είναι άλλη από την άμβλυνση της ταξικής λειτουργίας του σχολείου και τον αναπροσανατολισμό του τρόπου λειτουργίας του σε μια προοδευτική κατεύθυνση.

Το γεγονός της ανάδειξης μιας νέας κυβέρνησης με εντολή διακυβέρνησης σε αντίπαλη πολιτική κατεύθυνση από εκείνη της προηγούμενης περιόδου δεν μπορεί να μένει αναξιοποίητο από το συνδικαλιστικό κίνημα. Η κριτική μας, λοιπόν, πρέπει να εστιάζει στον έλεγχο των «γραμμών» εκπαιδευτικής πολιτικής που τείνει να νομοθετεί και να υλοποιεί σε κάθε επιμέρους ζήτημα και τομέα η νέα κυβέρνηση και να μην αναλώνεται σε μια άγονη αντιπαράθεση, στο πλαίσιο μιας «κεκτημένης» συνδικαλιστικής αντίληψης και πρακτικής.

Σε σχέση, λοιπόν, με τις πρώτες νομοθετικές πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης στην εκπαίδευση όσο και την ανταπόκριση και τοποθέτηση του συνδικάτου μας (της ΔΟΕ) σε σχέση με αυτές, έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής. 

Πρώτον, σωστά καταργήθηκε το Π.Δ. 152/2013, καθώς και οι λοιπές ρυθμίσεις για την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού και την αυτοαξιολόγηση σχολείων, δεδομένου ότι αυτές είχαν ήδη δημιουργήσει προβλήματα στη λειτουργία των σχολείων, την ίδια στιγμή που ήταν διάτρητες επιστημονικά και διέπονταν από συντηρητικές και αγοραίες λογικές. 

Δεύτερον, οι ρυθμίσεις που αφορούν την επιλογή δ/ντών σχολείων και δ/ντών εκπαίδευσης βρίσκονται (καταρχήν) σε θετική κατεύθυνση, στο βαθμό που αναβαθμίζουν τους συλλόγους διδασκόντων, μειώνουν σημαντικά τη «θεσμική απόσταση» που χώριζε ως τώρα το δ/ντή σχολείου και το δ/ντή εκπαίδευσης από το σύλλογο διδασκόντων και τη βάση των εκπαιδευτικών, εισάγοντας δημοκρατικές διαδικασίες επιλογής (και έμμεσης λογοδοσίας) της κατηγορίας αυτής στελεχών, καταργούν τη συνέντευξη και, γενικά, «ξηλώνουν» την έως τώρα κυριαρχούσα «στελεχιακή» λογική (μειώνοντας τη δυνατότητα κινητικότητας των δ/ντών σχολείων, έτσι ώστε να διασφαλίζεται και να ενισχύεται η δυνατότητα της καλύτερης δυνατής κρίσης των εκπαιδευτικών). Οι ρυθμίσεις αυτές ορθά «ροκανίζουν» το “status” του άλλοτε δ/ντή-περιφερόμενου στελέχους, αποκαθιστώντας μια σχέση συνεργατικής ισοτιμίας ανάμεσα σ’ αυτόν και στο σύλλογο διδασκόντων. Κατά τον ίδιο τρόπο, οι ρυθμίσεις αυτές ορθά ανατρέπουν τη λογική πολιτικού ελέγχου της λειτουργίας της εκπαίδευσης που ίσχυε όλα τα προηγούμενα χρόνια (μέσω του «τοποθετημένου» δ/ντή εκπαίδευσης από την εκάστοτε κυβερνητική εξουσία ή των κομματικά διαμεσολαβημένων κρίσεων των παλιότερων Συμβουλίων Επιλογής), λογικές και πρακτικές και οι δυο, οι οποίες είχαν προ πολλού «κλείσει τον κύκλο τους».

Αυτό που πλέον απαιτείται είναι ένα νέο νομοθετικό πλαίσιο για το σύνολο των λειτουργιών της εκπαίδευσης (με ταυτόχρονη κατάργηση όλων των προηγούμενων νόμων, Π.Δ., υπουργικών αποφάσεων), έτσι ώστε να αποτυπωθεί με πιο μόνιμο και διευρυμένο τρόπο η λογική που φαίνεται να εισάγεται, καταρχήν, μέσω του τρόπου  επιλογής των δυο αυτών κατηγοριών στελεχών σε όλο το φάσμα των αρμοδιοτήτων και πλευρών λειτουργίας της εκπαίδευσης.                                    Για παράδειγμα, οι γενικότερες νομοθετικές παρεμβάσεις της νέας κυβέρνησης, σχετικά με την κατάργηση του θεσμού της διαθεσιμότητας και των απολύσεων, την αλλαγή στο Πειθαρχικό Δίκαιο, την κατάργηση των υποχρεωτικών μεταθέσεων και την κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης των απεργών, δείχνουν (καταρχήν) έναν διαφορετικό πολιτικό προσανατολισμό και, ταυτόχρονα, την πρόθεση εκπροσώπησης των συμφερόντων του κόσμου της εργασίας. 

Σε σχέση τώρα με τον τρόπο λειτουργίας της ΔΟΕ, δεν μπορούμε να μην επισημάνουμε (τους τελευταίους τέσσερις μήνες) μια «αγωνιστική υπερδιέγερση», η οποία όμως είναι «ετεροπροσδιορισμένη» πολιτικά, γι’ αυτό και κινείται σε γνώριμα συντηρητικά μονοπάτια. Όταν, για παράδειγμα, η ΔΟΕ αρνείται το (αυτονόητο) δικαίωμα στους συναδέλφους της βάσης να έχουν λόγο για το δ/ντή του σχολείου τους (χαρακτηρίζοντας το νέο τρόπο επιλογής «καινοφανή») ή δείχνει να μην αντιλαμβάνεται το λόγο του περιορισμού στον αριθμό επιλογής σχολείων των υποψηφίων δ/ντών (χαρακτηρίζοντας έναν τέτοιο περιορισμό «αντισυνταγματικό»), δείχνει πως έχει επιλέξει τη στοίχιση με μια στείρα «αντιπολιτευτική» τακτική, η οποία όμως ξεκινά από την υιοθέτηση μιας βαθύτατα συντηρητικής και αντιδραστικής οπτικής των εκπαιδευτικών πραγμάτων. Μια τέτοια οπτική, προφανώς, δεν προωθεί ριζοσπαστικές λύσεις στα αδιέξοδα του σημερινού σχολείου και, ταυτόχρονα, ακυρώνει την ίδια και το ρόλο του συνδικαλισμού, ως μιας δυνατότητας άσκησης πίεσης και ελέγχου στην πολιτική εξουσία, για την προώθηση ακόμη πιο αμεσο-δημοκρατικών διαδικασιών στη στελέχωση και οργάνωση της εκπαίδευσης και την υιοθέτηση πιο «ανοιχτών» και προοδευτικών αρχών εκπαιδευτικής πολιτικής.

Συναδέλφισσες/ συνάδελφοι,

Στις σημερινές εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων για την 84^η Γενική Συνέλευση της ΔΟΕ (από την οποία θα εκλεγεί το νέο ΔΣ της ΔΟΕ για την επόμενη διετία) απαιτείται η απελευθέρωση της οπτικής μας από τα στενά (κομματικά-παραταξιακά και διαπροσωπικά) όρια επιλογής προσώπων. Συνεπώς, βασικό κριτήριο της ψήφου μας πρέπει ν’ αποτελέσει ο τρόπος που τοποθετείται κανείς στα εκπαιδευτικά και πολιτικά πράγματα. Στα ζητήματα, λοιπόν, αυτά η θέση μας είναι πως επιβάλλεται ο εκδημοκρατισμός της εκπαίδευσης, η ενίσχυση της μορφωτικής λειτουργίας του σχολείου, η αναβάθμιση και ενίσχυση του ρόλου των εκπαιδευτικών, η διασφάλιση της εργασιακής τους θέσης.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση, διεκδικούμε :

·         Μείωση του αριθμού μαθητών ανά εκπαιδευτικό στη βάση της αναλογίας 1:20 για όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης

·         Πολύπλευρη επιμορφωτική υποστήριξη όλων των εκπαιδευτικών ειδικοτήτων, μέσα από τη συμμετοχή των ίδιων των εκπαιδευτικών στον προσδιορισμό των επιμορφωτικών τους αναγκών

·         Διεύρυνση της μόνιμης εργασίας στην εκπαίδευση εις βάρος διάφορων μορφών εργασίας ορισμένου χρόνου, μέσα από μόνιμους διορισμούς και τη θέσπιση νέων οργανικών θέσεων

·         Έγκαιρο προγραμματισμό και κάλυψη όλων των κενών σε εκπαιδευτικούς

                              Συναδελφικά

Εκπαιδευτική Προοπτική