Το Μεταναστευτικό και η αμορφωσιά του Νεοέλληνα – κατά κανόνα

Από το http://www.presstigenews.gr/

Η χώρα μας είναι φανερό πως δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση εξαιτίας της δυσκολίας εφαρμογής μηχανισμών στο εσωτερικό της, της πλήρους ασυνεννοησίας με την δυτική Ευρώπη που “ποιεί την νήσσα” στην ανάληψη των ευθυνών της και λόγω του υπέρμετρου αριθμού των μεταναστών.

Το μεταναστευτικό ζήτημα είναι ιδιαίτερα οξυμένο μιας και ζούμε την πολεμική ή μεταπολεμική περίοδο της Μέσης Ανατολής με συνέπεια τη μαζική φυγή κατά κύματα ανθρώπων προς την δύση σε συνδυασμό με την ανύπαρκτο έλεγχο εισροής πληθυσμού από τα ανατολικά μας σύνορα καθώς και με το άθλιο παιχνίδι της εμπορίας μετακίνησης που παίζεται. Επιπλέον, τα προβλήματα σε καθεστώτα της ανατολικής Αφρικής έχουν ωθήσει πληθυσμούς από την Μαύρη Ήπειρο στη μετανάστευση.

Η χώρα μας είναι φανερό πως δεν μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση εξαιτίας της δυσκολίας εφαρμογής μηχανισμών στο.....

 εσωτερικό της, της πλήρους ασυνεννοησίας με την δυτική Ευρώπη που “ποιεί την νήσσα” στην ανάληψη των ευθυνών της και λόγω του υπέρμετρου αριθμού των μεταναστών. Είναι και η ανυπακοή στους Νόμους, εφόσον το οποιοδήποτε σχέδιο, αν το ονομάσουμε έτσι, δημιουργίας καταυλισμού ώστε να τηρούνται οι συνθήκες υγιεινής και αξιοπρεπούς διαβίωσης αυτών των ανθρώπων, συνθλίβεται στις αντιδράσεις των κατοίκων γειτονικών περιοχών που υποτίθεται ότι θίγονται από μία τέτοια κατασκευή.

Η ανοχή της πολιτείας, η ατολμία ή η αδράνεια στην εξεύρεση κάποιος λύσης, οδηγούν σε τέτοιες εικόνες. Μα και ολόκληρες συνοικίες έχουν μία περίεργη εικόνα με ανοιχτούς κάδους απορριμμάτων, στην προσπάθεια των μεταναστών να βρουν τροφή μες τα σκουπίδια των αστών. Ο εκνευρισμός και η μετέπειτα κατάθλιψη, είναι φανερός στα μάτια αρκετών πολιτών. Όμως υπάρχει και ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που υποστηρίζουν τους μετανάστες και τους περιβάλλουν με ζεστασιά παρέχοντάς αληθινή υλική βοήθεια. Οι δράσεις αυτές σχετίζονται είτε με οργανωμένους φορείς όπως η εκκλησία, ο δήμος ή κινήσεις πολιτών αλλά και με μεμονωμένες πράξεις αλληλεγγύης ξεχωριστών ανθρώπων.

Προσωπικά, οι μετανάστες παρόλο που λογικά έχουν ζήσει τη βία και τη σκληρότητα των πολέμων τους, έχουν κάποιο υποτυπώδες επίπεδο για την εισαγωγή τους και συμβίωση μέσα στις μεγάλες πόλεις. Αυτό κάποιος μπορεί να το διαπιστώσει από την απλότητα και ευγένεια στην συμπεριφορά τους σε κάθε τους συναπάντημα. Εκείνοι που είναι μία διαφορετική περίπτωση είναι οι Ρομά ή τσιγγάνοι, που γίνονται αντιπαθείς σε μεγάλες ομάδες του πληθυσμού εξαιτίας του νομαδικού τόπου ζωής τους και της ανυπαρξίας κανόνων συμπεριφοράς – κύρια η εικόνα τους προς τα έξω – μέσα στις πόλεις καθώς και των μικροπαράνομων πράξεών τους όπως ας πούμε είναι οι μικροκλοπές. Οι ομάδες αυτές, παρόλο που διαμένουν αρκετά χρόνια περιμετρικά ή εντός των πόλεων, φαίνεται πως δεν έχουν καταφέρει να ενταχθούν σε έναν οργανωμένο και πιο αστικό τρόπο ζωής – αν μπορούμε να το πούμε μιας και δεν ξέρω αν αυτός υφίσταται στην Ελλάδα.

Τα μέσα ενημέρωσης και κυρίως οι επίσημες θέσεις του κράτους, των αξιωματούχων του και επιλεγμένων πολιτών και ανθρώπων επιρροής από τα media έχουν δώσει μία αρνητική εικόνα, έχοντάς περίπου δαιμονοποιήσει αυτούς τους ανθρώπους φορτώνοντας πολλά από τα δεινά της ελληνικής κοινωνίας του σήμερα στους μετανάστες. Η αλήθεια είναι πολλαπλή και όχι μία ασφαλώς αλλά οι πτυχές της φωτίζονται δυσανάλογα σήμερα στα μάτια της κοινωνίας. Προσωπικά, ίσως επειδή θέλουν να μετατοπίσουν τα μείζονα προβλήματα και τις ευθύνες των σημαντικότερων ζητημάτων της χώρας. Είναι μια παλιά και γνωστή τεχνική.

Το σημαντικότερο ζήτημα έγκειται στην αμορφωσιά του Νεοέλληνα. Όχι δεν εξωραΐζουμε το παρελθόν ούτε λιθοβολούμε το παρόν και το μέλλον. Όχι μόνο από το επίπεδο της εκπαίδευσης και την κατάντια των Ελληνικών ανωτάτων σχολών – κάτι που φαίνεται και από το επίπεδο των φοιτητών – σπουδαστών τους αλλά και από τις διεθνείς αξιολογήσεις που δείχνουν την φθίνουσα πορεία. Η δια βίου εκπαίδευση σήμερα έχει γίνει δια βίου πιστοποίηση με αμφιβόλου ποιότητας χαρτιά, η απόκτηση των οποίων έχει σαν βασικό κίνητρο την κατάληψη μίας, κάποτε, θέσης στον ήλιο του δημοσίου και το ισόβιο βόλεμα.

Η έλλειψη παιδείας εκφράζεται και από την ανυπακοή στους απλούς Νόμους της καθημερινότητας. Αν θελήσει κανείς να μάθει τους Νόμους της πολιτείας δεν έχει παρά να ρίξει μία ματιά στο Νεοέλληνα: αντιστρέφοντας αυτά που εκείνος πράττει θα καταλάβει ποιο είναι το νόμιμο. Τι να πρωτοπούμε; Ισοπέδωση των δικαιωμάτων των ΑΜΕΑ από την συντριπτική παρανομία στους δικούς τους χώρους, ρύπανση και ηχορύπανση χωρίς όριο και κατάλυση της κάθε άλλης εφαρμογής στον νόμου όπως κάπνισμα, ήχος, σκουπίδια, τρόπος οδήγησης (κατάργηση ζωνών ασφαλείας, χρήση κινητών τηλεφώνων, αναστροφές, παρκάρισμα σε διπλή σειρά, παράνομα ή πάνω στα πεζοδρόμια). Για να μην μιλήσουμε για τους εργατοπατέρες που απεργούν για ένα .. σεβαστό ποσοστό όλης της χρονιάς και παραλύουν τις πόλεις (καθαριότητα, νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίας, αγρότες που φράσσουν δρόμους ή λιμενεργάτες). Οι μετανάστες είναι λέει το πρόβλημα στις πόλεις, ας γελάσουμε ..

Μία άλλη πτυχή βρίσκεται στη απότομη αστικοποίηση μεγάλων ομάδων του πληθυσμού. Εννοείται πως όταν κανείς έχει μάθει στη ζωή του χωριού αδυνατεί να υπακούσει σε οργανωμένους κανόνες των πολλών. Επιπλέον, η αληθινή ταυτότητα των αγνών της υπαίθρου έχει χαθεί γι’ αυτούς τους ανθρώπους που στοιβάζονται στις τσιμεντουπόλεις. Να μην ξεχάσουμε και την όποια κακομεταχείριση και έλλειψη σεβασμού στο περιβάλλον όπως η περιττή χρήση αυτοκινήτου, η σπατάλη ενέργειας και τροφής, η χρήση μη φιλικών προς το περιβάλλον υλικών που είναι μερικά μόνο από τα κατορθώματα της .. νέας τάξης.

Επίλογος

Κάτω από το πρίσμα όλων αυτών, ο μετανάστης επειδή σε πρώτη ματιά είναι ρακένδυτος, φτωχός και ιδίως χωρίς στέγη, φαντάζει κάτι το φρικτό. Αν κοιτάξει όμως κανείς ανάμεσα στις γραμμές, αυτοί οι άνθρωποι αξίζουν τη φιλία και το ενδιαφέρον μας. Δεν ζητούν και πολλά: λίγη τροφή, μία στέγη και μία συνολικότερη λύση από την πολιτεία σε ευρωπαϊκό επίπεδο για την αξιοπρεπή διαβίωσή τους, σε όποιον τόπο κι αν πρόκειται να ζήσουν. Δεν υπάρχει σύγκριση με τον σημερινό κακό Νεοέλληνα, που είναι κυρίαρχος αίτιος για τη σημερινή θέση της χώρας. Ελπίζουμε οι λιγοστές ελπίδες να αλλάξει κι αυτός να περνούν και μέσα από δράσεις για την βοήθεια των μεταναστών.

Του Δημήτρη Α. Μωυσίδη

Η αλήθεια είναι πολλαπλή και όχι μία ασφαλώς αλλά οι πτυχές της φωτίζονται δυσανάλογα σήμερα στα μάτια της κοινωνίαςΗ Πάτρα, σαν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας προς τη Δύση, έχει να αντιμετωπίσει το ζήτημα, την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία, στον υπερθετικό του βαθμό. Η προσμονή της φυγής προς μία δυτικοευρωπαϊκή χώρα με υψηλότερο βιοτικό επίπεδο και οι καλύτερες ευκαιρίες εργασίας και αναβάθμισης της ζωής τους, έχουν πλημμυρίσει την πόλη με πληθώρα μεταναστών, συχνά οργανωμένων σε αντίπαλες ομάδες για το ποιος θα λάβει τα κατάλληλα πόστα της προσωρινής διαβίωσης μέχρι το όνειρο της “μεγάλης απόδρασης” να πραγματοποιηθεί. Τα κεντρικά πάρκα, άλλοτε τόπος αναψυχής και ξεκούρασης των πολιτών, λειτουργούν κύρια σαν χώροι διαβίωσης μεταναστών, και αποτελούν γλυκιά ανάμνηση των κατοίκων της πόλης που κάποτε αναζητούσαν εκεί την καλύτερη ποιότητα ζωής. Επιπλέον, εγκαταλελειμμένα κτήρια και δημόσιες περιουσίες είναι πλέον πηγές ασθενειών μιας και δεν τηρούνται οι υποτυπώδεις συνθήκες υγιεινής.