Νίκη της Ιταλίας στο τελικό του Mundial του 1982 στην Ισπανία | AP PHOTO
Συντάκτης:
Αυτοσκοπός διάκρισης μεγάλων παικτών, μα και κοινωνικοποίησης των πολιτών-εραστών της μπάλας όπου γης! Επειδή συνιστά βίωμα που μένει ανεξίτηλα χαραγμένο στη μνήμη και αναπαράγεται από γενιά σε γενιά!
Οσους θυμόμαστε; Οχι μόνο! Και όσους έγιναν όταν δεν υπήρχαμε αλλά τους... έχουμε ζήσει, νιώθουμε πως τους είδαμε!
Η πληθωρική ιστορία της μπάλας φροντίζει ώστε, μέσω διηγήσεων και κυρίως αντανάκλασης στο παρόν, να αισθανόμαστε πως είναι κτήμα μας όλοι οι τελικοί της κορυφαίας διοργάνωσης, από το 1930 ώς σήμερα!
Υπεύθυνη είναι η δυναμική του γεγονότος, ανεξαρτήτως αν κάθε τελικός, όπως της Κυριακής στη Μόσχα, ικανοποιεί ή όχι τη γνωστή άσβεστη δίψα για θέαμα!
Ιδιότητα και αυτή της στιγμής ανάδειξης των βασιλιάδων της μπάλας κάθε τέσσερα χρόνια... Η πολυήμερη συνύπαρξη μικρών και μεγαλύτερων ειδώλων της μπάλας που έχει προηγηθεί της ημέρας του τελικού, με σκάφος της το κοινό πάθος για ενθρόνιση, έχει πρόσθετη ιδιότητα τον... αποκαμωμένο συναισθηματισμό που ψάχνει εξιλέωση την ώρα του τελικού! Κι αυτό δεν αφορά μόνο τους παίκτες αλλά και τους επισκέπτες, βεβαίως και τηλεθεατές της διοργάνωσης...
Κάθε τελικός Παγκοσμίου Κυπέλλου είναι προσωπική υπόθεση όσων τον βλέπουν, ακόμη κι αν δεν μετέχει η ομάδα της χώρας τους!
Το απαράμιλλο μαγνητικό πεδίο του παιχνιδιού-κορύφωσης πολυεθνικής συνύπαρξης επιβάλλει στον εαυτό του να το δει, πάση θυσία, ο τραπεζίτης της Γουόλ Στριτ, ο αγρότης και ο εργάτης του μεσοκαλόκαιρου, ο καμηλιέρης στη Σαχάρα, έστω και μεσοπέλαγα ο ναυτικός...
Και ρωτήστε πόσοι γάμοι, παγκοσμίως, έχουν αναβληθεί επειδή οι νιόπαντροι δεν είχαν υπολογίσει πως η προκαθορισμένη ημερομηνία είναι η βραδιά του τελικού!
Μα γιατί όλ’ αυτά; Αν απαντήσεις πως «κυρίως επειδή η μπάλα τόσο ως παιχνίδι όσο και ως θέαμα είναι κοινό βίωμα», δίκιο θα έχεις, αλλά αυτή, μόνη της, δεν ικανοποιεί ως εξήγηση της ίδιας δίψας...
Πώς θα μπορούσε αφού πρόκειται για ανάγκη να εγκλωβίσεις στον προσωπικό μικρόκοσμο κάθε στιγμή με την μπάλα, κάθε βλέμμα παίκτη που κλαίει για την αποτυχία όπως το παιδικό δάκρυ του Μαραντόνα το 1990 ή γιορτάζει ξέφρενα την επιτυχία όπως ο Ταρντέλι μόλις πέτυχε γκολ στον τελικό του 1982...
Πώς το είχατε πει, δημιουργέ της μεγάλης Λίβερπουλ, μίστερ Μπιλ Σάνκλι; «Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλό ζήτημα ζωής-θανάτου... Είναι κάτι πολύ ανώτερο!».
Τα ίδια λόγια είναι λοιπόν συνώνυμα παροχής μεταφυσικής διάστασης στο γεγονός...
AP PHOTO
Ισως γι’ αυτό και στον τελικό της Μόσχας, ανάμεσα σε Γάλλους και Κροάτες, θα υπάρχουν... νεράιδες και ξωτικά από το παρελθόν των τελικών: το άτι Γιόχαν Κρόιφ που, όμως, δεν ήπιε νερό από την πηγή το 1974, ο επιστήμονας της μπάλας Φέρεντς Πούσκας που απορεί και μετά θάνατον για το οικονομικό δέλεαρ των Γερμανών προς τη δική του, χαρισματική, Ουγγαρία-εμπόδιο για τον ίδιο στο ανεκπλήρωτο «θαύμα της Βέρνης» το 1954, το στυγνό δώρο της χούντας του Βιντέλα στην οικοδέσποινα Αργεντινή το 1978, η συνειδητοποίηση άφιξης του φονικού Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στη διοργάνωση της Γαλλίας το 1938, ο Πάολο Ρόσι που είχε την μπάλα... ερωμένη το 1982 και την έστελνε όταν ήθελε στα δίχτυα! Και τόσοι άλλοι...
Γοητεία, ακόμη κι αν η τέρψη έχει μειωθεί, με τις μάχες σώμα με σώμα να υπερτερούν σε βάρος της πηγαίας έμπνευσης...
Ακόμη κι αν το θέαμα υστερεί, ακόμη κι αν οι μισούντες την μπάλα (υπάρχουν, παγκοσμίως, πολλοί και μάλιστα κάτοχοι υψηλής κοινωνικής θέσης...) την υποτιμούν ως «κουλτούρα της ανδροπρέπειας» ή «συγκινησιακή πανούκλα», όπως ο κοινωνιολόγος Ζαν-Μαρί Μπρομ και ο φιλόσοφος Μαρκ Πέρελμαν, συγγραφείς του ομώνυμου βιβλίου τους...
Παγκοσμίως, οι συντηρητικοί πιστεύουν πως «η ειδωλολατρία της μπάλας, μεταξύ άλλων η συγκίνηση για τα Παγκόσμια Κύπελλα, είναι η πρόληψη που αξίζει στους λαούς», οι αριστεροί επιμένουν πως «το ποδόσφαιρο ευνουχίζει τις μάζες»...
Στους μεν και στους δε είχε απαντήσει με ερώτηση, ένα χρόνο πριν από τον θάνατό του (1983), ο Γάλλος φιλόσοφος Ρεϊμόν Αρόν, λίγη ώρα μετά τον τελικό ενός από τα πλέον θεαματικά παγκόσμια κύπελλα (Ισπανία, 1982): «Είναι καλύτερα να ταυτίζεσαι με νομπελίστες ή με ποδοσφαιριστές;» είχε αναρωτηθεί...
Ενόψει του τελικού της ρωσικής πρωτεύουσας η ανησυχία όσων αγαπάμε τα Παγκόσμια Κύπελλα και γοητευόμαστε από τους τελικούς τους είναι άλλη και να γιατί καταφεύγουμε σε ενδεικτικές αναφορές για μαέστρους της μπάλας από το παρελθόν, όσες ήδη διαβάσατε...
Επιχειρούμε, βλέπετε, να εκτονώσουμε έτσι τη δυσαρέσκεια πως το ποδόσφαιρο που παίζουν, στο σύνολό τους, οι σημερινοί ποδοσφαιριστές, ναι μεν, νυν και αεί, μεσίτες κοινού λαϊκού ονείρου μα και φορείς συχνά πλούτου και κοινωνικής καταξίωσης σε όσους τους περιβάλλουν, δεν γοητεύει όπως άλλοτε...
Μέσω του τελικού τελειώνει στη Ρωσία ανταγωνιστική-ενδιαφέρουσα (άλλη μια...) διοργάνωση, μα όχι γοητευτική με κριτήριο το θέαμα όπως άλλες στο (μακρινό!) παρελθόν...
Το παγερό βλέμμα των κεντρικών μαγνητών της εποχής μας Μέσι και Ρονάλντο και η στάση ζωής τους (ισότιμη αδιαφορίας...), αμέσως μετά τον πρόωρο (;) αποκλεισμό Αργεντινής και Πορτογαλίας αντίστοιχα, φανερώνει πως φτάνει ώρα που θεωρούν πιο σημαντική τη διαφυγή από τη σύγχρονη πίεση με πρόσχημα το ποδόσφαιρο επειδή στις μέρες μας το παιχνίδι-επιχείρηση ζητά σούπερμαν-φορείς κερδών...
Και όχι κατ’ ανάγκην καλλιτέχνες της μπάλας, όσους είναι βιολογικά αδύνατον να αντέξουν τους αφόρητους ρυθμούς του επαγγελματισμού!
Ο τελικός επαναφέρει, όμως, εκ των πραγμάτων την ανάγκη επιβολής αλτρουισμού, υπέρβασης!
Ο Γκριζμάν και ο Μόντριτς είμαστε βέβαιοι πως ξέρουν ότι στην αληθινή Βραζιλία, και όχι στο σύγχρονο κακέκτυπο της, ο καμπούρης Ζέρσον κάπνιζε τέσσερα πακέτα τσιγάρα ημερησίως, ο ταχυδακτυλουργός Τοστάο έβλεπε από το ένα μάτι ότι ο Ζαϊρζίνιο μπορούσε να ντριμπλάρει και... χωρίς την μπάλα και βέβαια ότι ο Μαραντόνα, μετά τη... λαθροχειρία, ντρίμπλαρε ακόμη και τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1986 στο Μεξικό (ήταν προημιτελικός αλλά και μόνο η επίτευξη του κορυφαίου γκολ τον καταχωρίζει σαν... τελικό στην παγκόσμια μνήμη!).
Ακόμη κι αν δεν τα είδαν όλ’ αυτά, σίγουρα τα άκουσαν...
Οπως είπε κι ο Πελέ για την πάσα, με την πλάτη γυρισμένη, στον Κάρλος Αλμπέρτο, μητέρα του τέταρτου γκολ στον τελικό-έργο τέχνης του 1970, Βραζιλία-Ιταλία 4-1!
Θα γιορτάσουμε, λοιπόν, και τον τελικό της Μόσχας! Ακόμη κι αν χρειαστεί να καταφύγουμε σε αυθυποβολή...
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε για τα σχόλια, να χρησιμοποιείτε Ελληνική γραμματοσειρά και σε ευπρεπές επίπεδο, χωρίς να θίγεται η τιμή και η υπόληψη κανενός πολίτη.
(«Δεν δημοσιεύονται σχόλια χυδαία και υβριστικά, καθώς και ανώνυμες καταγγελίες και χαρακτηρισμοί κατά προσώπων που δεν τεκμηριώνονται.”)
Σχόλια άσχετα με το θέμα της εκάστοτε ανάρτησης ΔΕΝ ΘΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΟΝΤΑΙ.
Όλα τα σχόλια θα εμφανίζονται μετά την έγκρισή τους αφού διαπιστωθεί ότι δεν εμπίπτουν σε κάποια από τα πιθανά αδικήματα περί τύπου.
Να σημειωθεί ότι απόψεις που εκφράζονται σε άρθρα και κείμενα της συγγραφικής ομάδας δεν εκφράζουν απαραίτητα την άποψη των υπευθύνων του ιστολογίου. Όπως επίσης και τα σχόλια των αναγνωστών, τα οποία αντιπροσωπεύουν τους ίδιους...