Το σκάνδαλο Novartis και η εξυγίανση του πολιτικού σκηνικού

Γράφει ο Γιώργος Λακόπουλος

Πηγή: anoixtoparathyro.gr

Τα σκάνδαλα συνήθως είναι το σκηνικό του τέλους για τις κυβερνήσεις- είτε αποδεικνύονται, είτε όχι. Η αντιπολίτευση και μερίδα των ΜΜΕ φέρνει στο κέντρο της πολιτικής ζωής γκρίζες υποθέσεις ηθικής κάμψης μελών της κυβέρνησης, την.... υποχρεώνει να απολογείται και συνήθως πείθεται η κοινή γνώμη να της γυρίσει την πλάτη.

Είτε υπήρξε σκάνδαλο, είτε όχι. Το τελευταίο ελληνικό παράδειγμα είναι η εκλογική συντριβή του Κ. Καραμανλή με σκάνδαλο που δεν υπήρξε ποτέ. Το 2009 υπήρξε η επιμονή του να μην συνδιοικεί τη χώρα με τους «νταβατζήδες» – όπως συνήθισε ο προκάτοχός του.

Προσπάθησε να τους αποδυναμώσει με το νόμο για τον βασικό μέτοχο που αφαιρούσε από τους προμηθευτές του δημοσίου το όπλο της τηλεόρασης δια του οποίου χειραγωγούσαν κόμματα και πολιτικούς. Ήταν μια σκληρή αναμέτρηση στην οποία ηττήθηκε και ας ήταν ο νόμος σύμφωνος με το κοινοτικό δίκαιο- παρότι έπεσε επειδή τάχα δεν ήταν. Και ας μην υπήρξε στο Βατοπέδι σκάνδαλο των υπουργών του.

Σήμερα είναι αλλιώς. Για πρώτη φορά που ένα σκάνδαλο απειλεί να ρίξει όχι την κυβέρνηση αλλά την αντιπολίτευση. Δεν κατηγορούνται πρόσωπα της κυβερνητικής πλευράς αλλά πρώην αξιωματούχοι των σημερινών κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Ο σημερινός Πρωθυπουργός μπορεί να κατηγορηθεί για πολλά που αφορούν την πολιτική του. Αλλά κανείς δεν μπόρεσε να συνδέσει την κυβέρνησή του και ειδικά το κόμμα του με οικονομικά σκάνδαλα. Στα ανακριτικά γραφεία δεν μπαινοβγαίνουν Συριζαίοι, όπως συνέβαινε παλιά με εν ενέργεια κυβερνητικούς αξιωματούχους.

Είτε θα αποδειχθούν οι κατηγορίες, είτε οι εμπλεκόμενοι θα αποδοθούν αθώοι στην κοινωνία. Και στις δυο περιπτώσεις όμως χαμένη θα βγει η σημερινή αντιπολίτευση, επειδή αντί να συνταχθεί με την έρευνα  ανακαλύπτει «σκευωρία» και «επιστροφή στο 1989».

Αυτό είναι ένα πλεονέκτημα του Τσίπρα που δεν είχε ο Καραμανλής. Πρακτικά ο Καραμανλής είχε τον ίδιο στόχο που έχει σήμερα ο Τσίπρας: να εξυγιάνει το πολιτικό σκηνικό. Ο Καραμανλής απέτυχε για δυο λόγους:

Ο πρώτος ήταν ότι οι εισαγγελείς άρχισαν να τσιμπάνε κάτι δικούς του που θεώρησαν ότι απλώς άλλαξε διοργανωτή το πάρτι. Όσο και αν τίποτε ποτέ δεν άγγιζε τον ίδιο, η αντιπολίτευση είχε αντικείμενο κριτικής. Κι ας έλεγε ο Λευτέρη Ζαγορίτης: «Τις είδατε τις χειροπέδες;». Στον Τσίπρα δεν κουνάει το δάκτυλο κανένας Παυλίδης.

Ο δεύτερος λόγος ήταν οι ο Καραμανλής δεν είχε τα νώτα του καλυμμένα. Στο κόμμα του, όπως και στο ΠΑΣΟΚ, οι «νταβατζήδες» είχαν προκεχωρημένα φυλάκια. Είχαν τις δικές τους οριζόντιες «κοινοβουλευτικές ομάδες». Όλοι το ήξεραν. «Αυτός ο βουλευτής είναι του τάδε οικονομικού παράγοντα». Όχι του κόμματός του. Ο Καραμανλής έπεσε από μέσα.

Ο Τσίπρας ευτύχησε να μην έχει τέτοιες σκοτούρες. Η κοινοβουλευτική του ομάδα είναι αδιαπέραστη, προς το παρόν τουλάχιστον. Και οι υπουργοί δεν τρέχουν στους εισαγγελείς καταταγγελόμενοι για σκάνδαλα. Το μάξιμουμ που αντιμετώπισε ήταν το …προσεχώς σκάνδαλο, που κατήγγειλε η αντιπολίτευση με την πώληση – που δεν έγινε- βλημάτων στη Σαουδική Αραβία από τον Καμμένο.

Σήμερα, λοιπόν, έχουμε στον τοίχο την αντιπολίτευση και όχι την κυβέρνηση για ένα σκάνδαλο την ύπαρξη του οποίου κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Απλώς ο καθένας – από τους προηγούμενους όχι από τους σημερινούς, – προσπαθεί να βγάλει την ουρά του απέξω, καθώς υπάρχουν πιθανότητες οι εισαγγελείς και οι ανακριτές να «δέσουν» τις ευθύνες. Έχουμε στην κυβέρνηση ένα κόμμα του οποίου τα πολιτικά όργανα, δεν έχουν διαβρωθεί- -φανερά τουλάχιστον- από τη δύναμη του χρήματος. Δεν έχουν προσβάσεις οι χρυσοκάνθαροι που διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα πρωτίστως σε τρεις τομείς: εξοπλισμοί, δημόσια έργα, φάρμακα-υπηρεσίες υγείας.

Η δικαστική έρευνα ήλθε στο προσκήνιο προτού ολοκληρωθεί, λόγω της πρακτικής των «τακτοποιήσεων» που επιβάλει η τριτοκοσμική συνταγματική διάταξη για της ποινική ευθύνη των πολιτικών. Αλλά συνερίζεται και ενδεχομένως δεν είδαμε και δεν ακούσαμε τίποτε ακόμη.

Στο τέλος δύο ενδεχόμενα υπάρχουν: Είτε θα αποδειχθούν οι κατηγορίες είτε οι εμπλεκόμενοι θα αποδοθούν αθώοι στην κοινωνία. Και στις δυο περιπτώσεις όμως χαμένη θα βγει η σημερινή αντιπολίτευση, επειδή αντί να συνταχθεί με την έρευνα ανακαλύπτει «σκευωρία» και «επιστροφή στο 1989». Εμπλοκή κυβερνητικών στο σκάνδαλο δεν θα προκύψει. Η έρευνα θα τους αφήσει ανέγγιχτους για το σκάνδαλο- ακόμη και αν κάποιοι συνεχίσουν να μιλούν για «σκευωρία». Γιατί όσο και αν υπάρχει υπερκατανάλωση λωτών στη χώρα όλοι γνωρίζουν και αντιλαμβάνονται τι συνέβαινε σ’ αυτό το χώρο επί δεκαετίες. Πριν υπάρξει ο Τσίπρας.

Αυτό είναι πλεονέκτημα στις έρευνες. Ότι το κυβερνών κόμμα δεν έχει λόγο να φοβάται από ενδεχόμενες αποκαλύψεις. Το ότι στα πολιτικά του όργανα δεν βρίσκονται νησίδες στις οποίες θα μπορούσαν να στηθούν μηχανισμοί συγκάλυψης του σκανδάλου ή ανατροπής της κυβέρνησης και πρόκλησης πολιτικής ανωμαλίας αφήνει ανοιχτό το δρόμο για την αλήθεια.

Εάν η Δικαιοσύνη φτάσει ως εκεί, με ονοματεπώνυμα και διευθύνσεις, τότε οι σημερινές ηγεσίες των κομμάτων του παλιού πολιτικού συστήματος θα καταρρεύσουν με πάταγο.