"Η ΛΑ.Ε μπροστά στον Ρουβίκωνα" Του Παντελή Μέλιου

Άρθρο γνώμης με αφορμή την ιδρυτική συνδιάσκεψη της ΛΑ.Ε" Η ΛΑ.Ε μπροστά στον Ρουβίκωνα"

Το πολιτικό περιβάλλον της συνδιάσκεψης της ΛΑ.Ε καθορίζεται από δύο βασικές παραμέτρους. Η πρώτη είναι βέβαια η ένταση της επίθεσης που κλιμακώνεται ραγδαία σε καθεστωτική ανατροπή σε βάρος των λαικών στρωμάτων. Η συζητούμενη «συνταγματοποίηση» των...μνημονιακών προβλέψεων καταδεικνύει το οριακό σημείο που βρίσκονται δικαιώματα και λαικό εισόδημα. Η δεύτερη και ιδιάζουσα συνθήκη αφορά στην ίδια τη Λαική Ενότητα. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Η απόπειρα αυτόνομης οικοδόμησης αναδεικνύει όλες τις πολιτικές ανεπάρκειες, τη στρατηγική σύγχυση, τα στρεβλά οργανωτικά ήθη που κληρονόμησαμε όλοι από τη μακρά φραξιονιστική εμπειρία μας στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ύφεση του μαζικού κινήματος σίγουρα δεν βοηθά τη στελεχική ανανέωση, το ηθικό, την ομογενοποίηση που επιβάλει η κοινή δράση. Το δόγμα του σοκ με ψυχολογικά και πολιτικά μέσα που εφάρμοσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σε βάρος του λαικού παράγοντα ( ακύρωση του δημοψηφίσματος – στροφή 180 μοιρών σε όλη τη γραμμή του μετώπου ) έδωσε χρόνο και την πρωτοβουλία των κινήσεων στον αντίπαλο. Αυτά τα ειδικά χαρακτηριστικά της συγκυρίας αφήνουν περιθώρια στον συμφιλιωτισμό με σημαντικές παθογένειες του χώρου. Το ενδεχόμενο «ιταλοποίησης» της ελληνικής αριστεράς αντί να ενισχύει επανιδρυτικές και ανασυνθετικές αντιλήψεις στην καθ ημάς αριστερά , αξιοποιείται ως φραγμός στην ολοκλήρωση της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ, σε διάσπαση από τις στρατηγικές επιλογές αστικής τάξης - Ε.Ε . Στη διάσπαση από τη γραφειοκρατία, τον συμβιβασμό, την αστική πρακτική . 

Μισή διάσπαση.

Το ζήτημα της συμβίωσης σε συνδικάτα και κρατικούς θεσμούς (Περιφέρεια Αττικής- Ι.Κ.Α – Δ.Σ ΟΛΠ) με τον ΣΥΡΙΖΑ εκ των πραγμάτων θα είναι η διαχωριστική γραμμή που θα τιμήσει τη συνδιάσκεψη. Πρόκειται για το πλέον σημαντικό ζήτημα φυσιογνωμίας του χώρου, άπτεται των αρχών, υπονομεύει την αξιοπιστία της ηγεσίας στο προνομιακό της πεδίο, το ηθικό πεδίο. Κυρίως καθιστά τη ΛΑΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ σημαία ευκαιρίας, την μετατρέπει από στρατηγική επιλογή σε συγκυριακό όχημα έως ότου δοθεί η δυνατότητα να συζητήσουν κάποιοι με τμήμα ή τον όλο ΣΥΡΙΖΑ εφόσον αυτός βρεθεί στην αντιπολίτευση. Η στάση όσων συνεχίζουν να συμβιώνουν και η ανοχή της ηγεσίας προς αυτούς αφήνει ανοιχτό εν τέλει το ερώτημα γιατί φύγαμε από τον ΣΥΡΙΖΑ εφόσον είναι εφικτή η κριτική συμμετοχή σε κοινά σχήματα χωρίς να περνάμε στην αντίπαλη ταξική όχθη … ο αμοραλισμός, η πολιτική διαφθορά ελλοχεύει σαν εκδοχή σε πολλούς. Ας την αφήσουμε προσωρινά κατά μέρος .

Η αυτονομία του κινήματος προϋποθέτει ανεξαρτησία από την αστική και ευρωενωσιακή πολιτική.

Η λογοκοπία που αντιμετωπίζουμε είναι η περίφημη αυτονομία των κινημάτων. Πέραν του ότι σύντροφοι ψωνίζουν από τις χειρότερες πλευρές αφασίας του ΣΥΝ στο εργατικό για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα της παρατεταμένης συμβίωσης , η επίκληση της αυτονομίας των κινημάτων δεν απαντά σε τίποτα. Η εργατική δημοκρατία στους κλάδους (ο σεβασμός δηλαδή στις συλλογικές πλειοψηφικές αποφάσεις των εργαζομένων χωρίς να υποστέλουμε το ιδιαίτερο πρόγραμμά μας) δεν αφορά σε όσους εφαρμόζουν κοινωνιοκτόνα, φιλοκαπιταλιστική και ευθυγραμμισμένη με την ευρωενωσιακή δικατορία πολιτική. Αμα αποδεχτούμε τέτοια όρια – λάστιχο, μπορούμε άνετα να περιλάβουμε στην «αυτονομία» και άλλες μνημονιακές δυνάμεις και παράγοντες από τις παρυφές της δεξιάς μέχρι τη μισή ΠΑΣΚΕ. Σεβόμαστε την αυτονομία των κινημάτων , δεν υποκαθιστούμε τους εργαζόμενους γιατί θέλουμε να τους κερδίσουμε σταδιακά και μέσα από την πείρα τους την ίδια στη στρατηγική μας. Η επίκληση της αυτονομίας των κινημάτων για να στηριχτεί η παρατεταμένη και εκτός αρχών συμβίωση με το κυβερνητικό κόμμα και τους εκπροσώπους του αφήνει ανοικτό το ενδεχόμενο ανασύνθεσης με τον ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία των εξελίξεων. Τέτοιας όμως κλίμακας μετατοπίσεις σε στοιχειώδη συνάρτηση με τις ήδη διατυπωμένες θέσεις της ΛΑ.Ε και τα λαϊκά συμφέροντα δεν στηρίζονται παρά σε ευσεβείς ( ας πούμε ) πόθους. 

Ο «κινηματικός βραχίονας» του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ιδανικό πεδίο ανασύνθεσης του νεοφιλελευθερισμού. Οι μέχρι στιγμής διαφοροποιήσεις στα ηγετικά κλιμάκια και τις αυλές τους , διαγράφουν με τα λόγια και τα έργα τους μια πολιτική «κινηματικού» βραχίονα του κυβερνητικού μορφώματος. 

Μια πολιτική αστικού εκσυγχρονισμού σε εξαιρετικά στενά όρια, εφαρμογής και οχι αμφισβήτησης των κυρίαρχων επιλογών. 

Για παράδειγμα η συμφωνία Ε.Ε-Τουρκίας για το προσφυγικό, συνοδεύτηκε με κονδύλια για την εμπέδωσή της. Κονδύλια για τη στέγαση των προσφύγων και άλλες υπηρεσίες στο κενό της κρατικής μέριμνας. Μιά ρατσιστική και εξανδραποδιστική για πρόσφυγες και ελληνικό κράτος συμφωνία, να εμπεδωθεί με αντιρατσιστική ρητορεία . Ένας στρατός πολιτικού προσωπικού, Μ.Κ.Ο, φιλάνθρωπων αστέρων, χρηματοδοτείται ώστε να μαντρώσει πρόσφυγες και αλληλέγγυους σε στρατώνες και στην επόμενη φάση σε “ ελεύθερες” οικονομικές ζώνες. Θα αποτελέσουν τμήμα του συριζικού κομματικού στρατού στην επόμενη φάση. Αποτελούν σήμερα το πολιτικό προσωπικό της επαίσχυντης συμφωνίας που έφερε το ΝΑΤΟ στο Αιγαίο.

Το σύμφωνο συμβίωσης υπήρξε μια ανάλογη κίνηση. Μια δημοκρατική μεταρρύθμιση εφαρμόζεται κουτσή εν μέσω λαίλαπας σε βάρος του εργαζόμενου ομοφυλόφιλου ή μή, σε βάρος της πρακτικής δυνατότητας να συντηρήσει τον εαυτό του πόσο μάλλον να συμβιώσει σε οικογενειακά πλαίσια. 

Στα συνδικάτα κάποιοι εισηγούνται μια « ενότητα» που αντέχει τον ολετήρα ασφαλιστικού-φορολογικού, το τσουνάμι των ιδιωτικοποιήσεων , τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων. 

Δεν πρόκειται για καινούργιο φαινόμενο. Από την Ένωση Κέντρου μέχρι το Πασοκ υπήρξαν εκσυγχρονιστικές – «κοινωνικές» πλευρές αμιγώς αστικών κατευθύνσεων. 

Ο κύριος πλανήτης παραμένει για αυτούς ο μνημονιακός, κοσμοπολίτικος και φιλοκαπιταλιστικός ΣΥΡΙΖΑ και γύρω του βρίσκονται σε τροχιά δορυφόροι που εμμέσως πλήν σαφώς αναπαράγουν την ΤΙΝΑ υποκαθιστώντας το πάλαι ποτέ παράλληλο πρόγραμμα με τη δική τους δράση και ρόλο. Η κύρια υπηρεσία που προσφέρουν στον ΣΥΡΙΖΑ και στην ιθύνουσα τάξη είναι η απόσπαση μνημονίων - λιτότητας από την Ο.ΝΕ και την Ε.Ε . Ο στρατηγικός ευνουχισμός της αντίστασης από την αντιευρωενωσιακή και αντικαπιταλιστική της διάσταση . Αναπαράγουν τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ στο εσωτερικό του κινήματος είτε ταυτίζοντας την αναγκαία ρήξη και έξοδο από Ο.Ν.Ε –Ε.Ε με τον σοσιαλισμό είτε με τον εθνικισμό και την αυτοδύναμη ανάπτυξη του ελληνικού καπιταλισμού. Είτε αρνούνται κάθε απόπειρα μεταρρύθμισης μέχρι να βρέξει σοσιαλισμό είτε αναγνωρίζουν προοδευτικά χαρακτηριστικά στη διάλυση του εθνικού κράτους και στη συντριβή των μικροαστών και των μεσαίων που συνοδεύει τον εξανδραποδισμό της μισθωτής εργασίας. 

Υπάρχουν και αυτοί που δεν χρειάζονται πολιτική νομιμοποίηση των επιλογών τους. Θεωρούν οτι μπορούν το πρωί να υπερψηφίζουν τον προυπολογισμό της Δούρου και το βράδυ να ντύνονται κομμουνιστές . Ποντάρουν απλά στο χαμηλό ιδεαλιστικό επίπεδο στις γραμμές μας , στην ηττοπάθεια και την απόσυρση των πολλών από το προσκήνιο. Αυτές οι αντιλήψεις στο σύνολό τους διαγράφουν μια πολιτική συμβίωσης με τα μνημόνια και τις συνέπειές τους και οχι στρατηγική ρήξης με αυτά.

Όσο βέβαιο είναι οτι η εκλογική και πολιτική κατεδάφιση του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί προυπόθεση της ανασυγκρότησης και της επαναπροσέγγισης της πολιτικής εξουσίας από την αριστερά, άλλο τόσο βέβαιο είναι οτι αυτή η εξέλιξη περνά μέσα από την κατα μέτωπο αποδόμηση του μορφώματος σε όλα τα επίπεδα και κύρια στο στρατηγικό. Η αντικαπιταλιστική αριστερά έχει ως καθήκον υπαρξιακό να αναπτύξει αυτοδύναμη δικαιωματική, αντιφασιστική και βέβαια εργατική πολιτική μέσα από την στρατηγική χειραφέτησης της χώρας από τα ευρωενωσιακά δεσμά και της εργασίας από τον νεοφιλελευθερισμό.

Η ηγεσία της ΛΑ.Ε όσο δεν κόβει με το σπαθί τον δεσμό με τον ΣΥΡΙΖΑ και τη στρατηγική του κρατά σε αμφιβολία την ίδια την υπόστασή μας. Εμφανίζεται είτε εκβιαζόμενη από τον θύλακα των ενωτιστών στο εσωτερικό μας είτε να φλερτάρει με τις δεκάδες μεταγραφές τύπου Τζάκρη επί Συριζα που κρέμονται στο χείλος της συριζικής κατασαρόλας. Προφανώς μια ολοκλήρωση της διάσπασης σε αυτοδιοίκηση και συνδικάτα θα στερούσε εκπροσωπήσεις σε Δ.Σ, έσοδα ίσως και καταγραφή, αλλά η ταύτιση με τις κοινωνιοκτόνες πολιτικές έπρεπε να αρκεί για γενναίες αποφάσεις και επένδυση στα νέα στελέχη, στους 100άδες που θα δραστηριοποιηθούν εφόσον προχωρήσουμε, στη δουλειά υποδομής για ενα διάστημα που μπορεί να δημιουργήσει τις υποδοχές για ενα μαζικό αντικαπιταλιστικό κόμμα στην Ελλάδα. Το μόνο βέβαιο είναι οτι πολλοί αγωνιστές δεν θα πάρουν πάνω τους το βάρος μιάς συστηματικής και ανιδιοτελούς πολιτικής δουλειάς εφόσον κυβερνητικοί υπάλληλοι συγκεταλέγονται στις γραμμές μας. Καθίσταται επίσης αδύνατη η διεύρυνση της ΛΑ.Ε προς τα αριστερά της και στο πολιτικό και στο κοινωνικό επίπεδο. Υπονομεύεται πολιτικά, ηθικά, οργανωτικά το ενδεχόμενο αυτοδύναμης αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής Αριστεράς.

Συνιστωσικό σύστημα – η πολιτική δελία με οργανωτικούς όρους.

Η επιλογή η ΛΑ.Ε να αποτελέσει μέτωπο οργανώσεων είναι πολιτικά αίολη. Ο σ. Μπελαντής έχει επαρκέστατα βαλει στοιχειώδη κριτήρια για το τί είναι μέτωπο είτε πολιτικά είτε στο κοινωνικό επίπεδο (του εργατικού κινήματος με τα ενδιάμεσα στρώματα ) οπότε θα τα παραλείψω: (βλέπε 7 απλά βήματα ή ένας αποχαιρετισμός). Στον ΣΥΡΙΖΑ επιμέναμε και δικαίως σε ξεχωριστές λίστες κτλ ακριβώς γιατί οι πολιτικές διαφορές αφορούσαν στη στρατηγική και στο πρόγραμμα. Σημαντικοί συνιστωσιάρχες τότε επικαλούνταν και δικαίως τις ευρωπαιστικές αντιλήψεις της πλειοψηφίας ως ανυπέρβλητο εμπόδιο στην ενότητα. Σήμερα με δοσμένο το υψηλότερο επίπεδο πολιτικής ενότητας στη ΛΑ.Ε που στηρίζεται πολιτικά το συνιστωσικό μοντέλο ? οι σύντροφοι αναβαθμίζουν τη στρατηγική διαφορά στην ειδική εκδοχή του σοσιαλισμού που ο καθένας υιοθετεί ώστε να μακροημερεύσει το σύστημα των συνιστωσών, του αρ. Ρεύματος περιλαμβανομένου. Η διάσπαση είναι σαν να μην άλλαξε τίποτα για αυτούς. Επιμένουν στο ίδιο οργανωτικό μοντέλο με αυτό που είχαμε κατα τη συμβίωση με τον δεξιό ευρωκομμουνισμό. 

Κατα τη γνώμη μου η πολιτική ενότητα του τμήματος που αποχώρησε είναι στη βάση η υψηλότερη δυνατή και ιστορικά στις αριστερές διασπάσεις στην Ελλάδα. Οι πυλώνες του αναγκαίου προγράμματος παύση πληρωμών –διαγραφή χρέους , εθνικοποιήσεις του τραπεζικού συστήματος και στρατηγικών τομέων – άμεση έξοδος από την Ο.Ν.Ε , ρέουν αβίαστα στη συντριπτική πλειοψηφία των μελών. Στη συγκυρία που περνούμε επέχουν θέση στρατηγικής και αποτελούν το απόλυτο όχημα προσέγγισης του σοσιαλισμού. Μπορεί κανείς αυτό να το αναδείξει μπορεί και να το διαλύσει. Όλες οι παράμετροι του χώρου θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το ζήτημα του κόμματος στον συμπυκνωμένο πολιτικό χρόνο, με αναβάθμιση της πολιτικής ενότητας δηλαδή και βέβαια προσαρμόζοντας τη λειτουργία τους σε κέντρα ιδεολογικοπολιτικών επεξεργασιών και μετωπικών πρωτοβουλιών σε κεντρικά ζητήματα όπως το προσφυγικό , οι ιδιωτικοποιήσεις, η αντιιμπεριαλιστική κινητοποίηση , το ιδεολογικοπολιτικό στίγμα του χώρου. 

Η αναγωγή της στρατηγικής σε διαμάχες του παρελθόντος του κομ. Κινήματος, είναι μια εύσχημη μέθοδος περιχαράκωσης και διατήρησης πολιτικών μηχανισμών οχι στην υπηρεσία των εργαζομένων αλλά του εαυτού μας και της ομάδας μας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει οτι δεν υπάρχουν όντως διαφορές στην ανάγνωση της καπιταλιστικής πραγματικότητας γύρω μας ή διαφορές στην ανάλυση του ιμπεριαλιστικού κόσμου, οχι μόνον ανάμεσα στις οργανώσεις αλλά και στο εσωτερικό τους. Σίγουρα και οι αναφορές όλων σε ιστορικά ιδεολογικά ρεύματα της αριστεράς είναι θεμιτή και χρήσιμη. Άλλωστε τέτοιες διαφορές έχουν υπάρξει και συνεχίζουν να υπάρχουν και σε κόμματα συμπαγή ακόμα και δημ. Συγκεντρωτισμού. Γενικά σε κόμματα με την πραγματική έννοια του όρου , σχηματισμούς δηλαδή που καθοδήγησαν τμήματα της τάξης. Η πραγματική πολυτασικότητα είναι αυτη που αντανακλά πραγματικές πιέσεις τάξικές και στρωμάτων της κοινωνίας, όχι τα θαύσματα της μαρξιστικολενινστικής θεωρίας όπως τα αντιλαμβάνονται «ηγέτες» και ομάδες σε καποιο γραφείο.

Δεν προτείνω τον αγνωστικισμό ή την ετεροβαρή αντιμετώπιση κανενός, αλλά ακριβώς να ανοίξει οργανωμένα , δημόσια και συστηματικά η συζήτηση για το κομμουνιστικό κίνημα της εποχής μας , την αποτίμηση του στον 20ο αιώνα, τί κρατάμε τί πετάμε κτλ από κάθε ρεύμα που έδωσε τη μαχη με τον καπιταλισμό. Η επανιδρυτική αυτη διαδικασία είναι αναγκαία γιατί και ιστορικά μετα το 89 και πολιτικά μετα την αισχρή συνθηκολόγιση του ΣΥΡΙΖΑ , κλείνει ενας κύκλος για το αριστερό και εργατικό κίνημα. Ο κύκλος της Οκτωβριανής και των ρευμάτων που παρήγαγε η Σταλινοποίηση της είτε άμεσα είτε ως αντίδραση σε αυτην από κριτική σκοπιά. Είναι απίθανο να παράξουμε το καινούργιο χωρίς κριτική αποτίμηση του παρελθόντος μας. Τα περισσότερα αντικαπιταλιστικά εγχειρήματα δεν χτίστηκαν στη βάση ιδεολογικών περιχαρακώσεων, αλλά αποτέλεσαν οργανική σύνθεση πολλών ρευμάτων. Η ΛΑ.Ε πρέπει με χρονοδιάγραμμα και ανάληψη όλων των αναγκαίων ενοτικών και ανασυνθετικών πρωτοβουλιών να μετεξελιχθεί σε ενιαίο φορέα της αντικαπιταλιστικής αριστεράς. Να ξεπεράσει το γρηγορότερο το βρεφικό στάδιο του δικτύου ομάδων και στελεχών.

Έχει τους όρους να αποτελέσει εργαστήρι της ευρωπαικής και παγκόσμιας αριστεράς καταλαμβανοντας τη θέση της πιο γειωμένης αντικαπιταλιστικής αριστεράς στην Ευρώπη , χωρίς να χάσει τα ερείσματα στα κόμματα της ευρωπαικής αριστεράς που θα μπορούσαν να στηρίξουν τη διεθνοποίηση του ελληνικού ζητήματος στην πορεία. Αντίθετα μπορεί να αποτελέσει σημείο αναφοράς για όλες τις αριστερές πτέρυγες στην Ευρώπη.

Χωρίς αυτές τις δύο παραμέτρους , τον απογαλακτισμό από τον ΣΥΡΙΖΑ και την μαρξιστική επανίδρυση σε θεωρία και πρακτικές , η οικοδόμηση της ΛΑ.Ε είναι αδύνατη. Θα συνεχίσουμε να δίνουμε πάσες στα δεξιά μας είτε προς εκτεθειμένους παράγοντες του ΣΥΡΙΖΑ είτε προς την Πλεύση Ελευθερίας που όντας ακόμα υπο διαμόρφωση δίνει την εντύπωση ανοιχτού στοιχήματος που μπορούν όλοι να παίξουν Σε αντίθεση με τους συνιστωσιάρχες μας που επέλεξαν να εγκιβωτίσουν όλες τους τις ανεπάρκειες σε «οργανώσεις» που κύριο μέλημα έχουν την εμπέδωση μιάς δοτής ιεραρχείας και κομματικής επετηρίδας. Στην καλύτερη περίπτωση χωρίς αποφασιστικές τομές η ΛΑ.Ε θα συνεχίσει ως δεκανίκι των τραυματισμένων από τη συνθηκολόγιση συνιστωσών της . Δεν θα πετύχει να οργανώσει το κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο της ρήξης , αλλά θα καθορίζεται με δομικό τρόπο από τις εξελίξεις στο χώρο των λοχαγών του 3ου μνημονίου. Δεν αξίζει τέτοια τύχη στο τμήμα που με παρρησία στήριξε και επιχειρεί να εκφρασει το ΟΧΙ των εργαζομένων και του λαού.

Μέλιος Παντελής, 11/6 Αγρίνιο