ΤΟ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟ ΑΓΡΙΝΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΔΗΜΟΥ ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Απολογισμός της Δημοτικής Αρχής του Αγρινίου:

«Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου

και ευλόγησον την κληρονομίαν σου»

Κλείσανε ήδη πέντε χρόνια από την πρώτη εφαρμογή του «Καλλικράτη» και τις αλλαγές που επέφερε στη λειτουργία των ΟΤΑ.

Ένα είναι σίγουρο: 

Το πλαίσιο και στην τοπική διοίκηση το βάζει, ανελέητα, η όλο και μεγαλύτερη....
οικονομική και θεσμική υποδούλωση των λαϊκών στρωμάτων της ελληνικής  κοινωνίας  στις επιταγές των τοκογλύφων και των δανειστών.

Στο προχθεσινό δημοτικό συμβούλιο ακούσαμε τον απολογισμό μιας δεμένης χειροπόδαρα δημοτικής αρχής, η οποία, αν και καταβάλλει φιλότιμες προσπάθειες  να μοιράσει τα λιγοστά άχυρα, τα οποία έχει στη διάθεση της, εξακολουθεί ιδεολογικά και πολιτικά να παραμένει αγκυλωμένη στη καταστροφική λογική του «Μένουμε Ευρώπη», έτσι τουλάχιστον, όπως αυτή εκφράστηκε την προπαραμονή του Ιουλιανού δημοψηφίσματος από τον Δήμαρχο Αγρινίου στην κεντρική της πλατεία της πόλης.

Βέβαια, στη λογική αυτή σήμερα, η δημοτική πλειοψηφία δεν είναι ούτε μόνη, ούτε με τους ίδιους συμμάχους. Προσφάτως προστέθηκαν κι άλλοι …

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η σημερινή δημοτική αρχή απολογήθηκε προχτές για την ένδεια της κι εμείς κληθήκαμε να την κρίνουμε, για την φτώχεια της.

Αντιλαμβανόμαστε την προσπάθεια, στο μέτρο και το βαθμό που αυτή υπάρχει, για την διατήρηση μιας υποτιθέμενης αυτοδιοικητικής αξιοπρέπειας. Άλλο τόσο όμως, κατανοούμαι και το μέγεθος της αποδιάρθρωσης κάθε κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής συνοχής των τοπικών κοινοτήτων της υπαίθρου του Δήμου μας, καθώς και των γειτονιών της πόλης με το αστικό και εμπορικό του κέντρο αντίστοιχα.

Είναι βέβαιο, ότι ανάμεσα στα πρόσωπα που στελεχώνουν την σημερινή δημοτική αρχή και εκείνα της προηγούμενης υπάρχουν διαφορετικές επικοινωνιακές συμπεριφορές και νοοτροπίες. Αυτό όμως που καθορίζει ουσιαστικά την πρακτική της τοπικής διοίκησης είναι πως οι ουσιαστικές πολιτικές επιλογές και πρακτικές παραμένουν οι ίδιες.

Ένα απτό παράδειγμα του παραπάνω συμπεράσματος ο προχθεσινός απολογισμός.

Σε ποιες λαϊκές συνελεύσεις των τοπικών κοινοτήτων ή των γειτονιών της πόλης απολογήθηκε η Δημοτική Αρχή, πριν απολογηθεί στο μικρό αριθμό των παρισταμένων φορέων του Δήμου;

Η απάντηση είναι εύκολη: Σε καμία. Ο απολογισμός έγινε σε έναν στενό κύκλο παρόντων παραγόντων, κρατώντας μακριά τη λαϊκή συμμετοχή, την οποία είχε, ίσως, κατά νου ο νομοθέτης, χωρίς ταυτόχρονα να «υποχρεώσει» και για την υλοποίηση της, ως όφειλε απέναντι στον θεσμό της αυτοδιοίκησης.

Η προχθεσινή εικόνα του Δημοτικού Συμβουλίου, καταγράφει επαρκώς την πολιτική επιλογή της προχειρότητας, με τη οποία η σημερινή δημοτική αρχή επιχείρησε να ξεμπερδέψει με την συγκεκριμένη θεσμική της δέσμευση.

Η πολιτική επιλογή και το παράδειγμα του Πελετίδη στην Πάτρα, ο οποίος απολογήθηκε στις λαϊκές συνελεύσεις των τοπικών κοινοτήτων και των γειτονιών της πόλης, την εκθέτει ανεπανόρθωτα.

Ο Δήμος Αγρινίου ήταν και είναι μια ανοχύρωτη πόλη.

Σκουπιδότοποι παντού, οι «κατρουλήδες» ανοιχτοί, οι οδικές αρτηρίες «καρμανιόλες», τα δίκτυα ύδρευσης με υλικά, ακόμα και σήμερα, καρκινογόνα, οι ζωτικοί δημόσιοι χώροι (Πάρκο, πλατείες στις απομακρυσμένες από το κέντρο γειτονιές, παιδικές χαρές) και τα δημοτικά κτήρια (Οργανισμός καπνού, παλιό νοσοκομείο) μέσα στην εγκατάλειψη και την αδιαφορία, παραδομένα «άνευ όρων» στη λεηλασία και τη φθορά του χρόνου.

Το επαρχιακό οδικό δίκτυο σε μαύρο χάλι, οι σχολικές στέγες (κυρίως νηπιαγωγεία) ακατάλληλα, τα προαύλια των σχολείων μόνο για παιχνίδι και ξεκούραση δεν κάνουν, οι παιδικές χαρές στις τοπικές κοινότητες και τις γειτονιές της πόλης ανύπαρκτες ή προβληματικές.

Το συνεχιζόμενο, και κακά κρυπτόμενο μάλιστα, σκάνδαλο της παραχώρησης του οικοπέδου στην ΕΛΕΠΑΠ, με την ανοχή και την συνενοχή και της σημερινής δημοτικής αρχής, διατηρεί ζωντανό το παρακάτω κορυφαίο δόγμα του αυτοδιοκητικού παρελθόντος του δήμου Αγρινίου: «Μην πειράζετε τα κακώς κείμενα. Θα τα κάνετε χειρότερα» 

Η διατήρηση ενός εσωτερικού κανονισμού λειτουργίας του Δήμου, ο οποίος εξακολουθεί να διατηρεί παθογένειες, αδικίες και αναξιοκρατικά «οφίτσια» ετών, η έλλειψη της κωδικής αποτύπωσης της περιουσίας του δήμου, η έλλειψη οργανωμένης αποθήκης υλικών, έτσι ώστε να μπορεί να έχει νόημα και αποτέλεσμα το διπλογραφικό σύστημα, που εφαρμόζεται… κι άλλα πολλά, που δεν χρειάζονται σημαντικές δαπάνες για την υλοποίηση τους, παρά μόνο πολιτική βούληση, όπως αποδεικνύεται, παραμένουν βασικά εργαλεία της κακής λειτουργίας του Δήμου.

Στον πολιτισμό, τον αθλητισμό και την κοινωνική πρόνοια, ό,τι «κινείται», σηματοδοτεί τον εντυπωσιασμό, την έλλειψη και την φιλανθρωπία, έννοιες και πολιτικές, που έρχονται από το δημοτικό παρελθόν και οι οποίες παραμένουν κυρίαρχες λογικές, δομημένες πάνω στο παρακάτω χρόνιο και κυρίαρχο αξίωμα: «Θέαμα και άρτος μετά μουσικής» (Όπου «θέαμα», μια σωρεία εκδηλώσεων και αθλοπαιδιών χωρίς κεντρική και ουσιαστική στόχευση ανάδειξης και κατοχύρωσης του πολιτιστικού αποτυπώματος της τοπικής κοινωνίας. Όπου «άρτος», η θεολογική αντίληψη της φιλανθρωπίας των ιδιωτών και των ιδρυμάτων, τα οποία όλο και πιο πολύ εισβάλουν στον δημόσιο κοινωνικό χώρο, διατηρώντας ζωντανό το status της μιζέριας και της μη ανατροπής της υφιστάμενης κατάστασης. Όπου «μουσική», η επωδός μιας ψαλμωδίας που επαναλαμβάνει συνεχώς μέσα στα ράθυμα αυτιά μας, την πατροπαράδοτη μελωδική προφορά του χρυσού κανόνα της υποτέλειας: «Σώσον, Κύριε, τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου, νίκας τοις βασιλεύσι κατά βαρβάρων δωρούμενος και το σον φυλάττων, δια του σταυρού σου, πολίτευμα»).

Η 1^η ειδική συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Αγρινίου, που πραγματοποιήθηκε στις 29 Φεβρουαρίου του 2016 με θέμα: «Απολογισμός Πεπραγμένων της Δημοτικής Αρχής για το έτος 2015» θα μπορούσε κάλλιστα να ανέβει και στην κεντρική σκηνή του δημοτικού θεάτρου, ως κακή διασκευή του θεατρικού έργου του παραλόγου με τον τίτλο «Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε».

Στον αντίποδα όλων αυτών, το «Ανυπότακτο Αγρίνιο» θα στηρίζει και θα υπηρετεί, πάντα, έναν δήμο διεκδικητικό, που θα παλεύει για την ανατροπή των κυρίαρχων σήμερα πολιτικών, στη λογική που το πρόσφατο Παναιτωλοακαρνανικό συλλαλητήριο έθεσε: «Οι ζωές μας είναι οι δικές μας κόκκινες γραμμές».