του Δημήτρη Καζάκη, Οικονομολόγου Αναλυτή
Τέσσερα
χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, και τώρα
βρισκόμαστε μπροστά στο άμεσο ενδεχόμενο ενός νέου, ακόμη πιο
καταστροφικού κραχ. Τέσσερα χρόνια μετά, και το κύριο καταστροφικό
δυναμικό της κρίσης δεν έχει ακόμη εκδηλωθεί, ούτε έχει εκτονωθεί.
Τέσσερα
χρόνια μετά, και η κοινωνία αντιμετωπίζει ίσως τη χειρότερη κρίση που
έχει βιώσει ποτέ. Κι αυτό διότι, μπορεί έως τώρα να μην είχαμε επίσημες
πτωχεύσεις κρατών, αλλά οι συνθήκες κοινωνικής πτώχευσης και δυστυχίας
που κυριαρχούν – πλέον, ακόμη και στις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες –,
είναι κυριολεκτικά πρωτοφανείς.
Τα 45 εκατ. φτάνει ο αριθμός στις ΗΠΑ
όσων δεν πεθαίνουν της πείνας χάρη
στα κρατικά κουπόνια διατροφής. Το 50% αυτού του αριθμού είναι παιδιά
και 20% υπερήλικοι χωρίς στον ήλιο μοίρα.
Ο αριθμός αυτός αναμένεται να
διπλασιαστεί τα επόμενα χρόνια, με ή χωρίς «ανάπτυξη». Είναι αυτό που οι
οικονομικοί αναλυτές ονομάζουν «jobless recovery», δηλαδή «ανάκαμψη
χωρίς δουλειές». Όχι, όμως, μόνο χωρίς δουλειές, αλλά και χωρίς
απολαβές, χωρίς εγγυήσεις έναντι της εξαθλίωσης, χωρίς ούτε εικονική
άνοδο του βιοτικού επιπέδου για την συντριπτική πλειονότητα των
εργαζομένων. Στην Ευρώπη, σύμφωνα με εκτιμήσεις του ειδικού
παρατηρητηρίου του ΟΗΕ, ο αριθμός όσων ζουν από συσσίτια και παροχές
φιλανθρωπίας υπερβαίνει τα 63 εκατ. Ανάμεσα στις πρωτεύουσες με το πιο
έντονο πρόβλημα είναι το Λονδίνο, το Παρίσι, η Μαδρίτη και το Βερολίνο.
Την ίδια ώρα, οι εργαζόμενοι έχασαν μέσα στα τελευταία χρόνια ό,τι είχαν
κερδίσει από τα τέλη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Εργατικά
δικαιώματα, κατοχυρώσεις απέναντι στην αυθαιρεσία της αγοράς και του........
