Ποια κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ;

Του Δημήτρη Μητρόπουλου

(Με αφορμή τις πρόσφατες κινητοποιήσεις ενάντια στο πολυνομοσχέδιο)

Είναι σύνηθες η ψήφιση ενός μνημονιακού πολυνομοσχεδίου να φθείρει και να αδυνατίζει την κυβέρνηση. Στη ψήφιση του πολυνομοσχεδίου για το κλείσιμο της τρίτης αξιολόγησης το έως σήμερα σύνηθες δεν επιβεβαιώθηκε. Αντίθετα η κυβερνητική πλειοψηφία ενισχύθηκε, ασχέτως το αν αυτή η διεύρυνση αφορά ένα πολιτικά φαιδρό πρόσωπο που προέρχεται από ένα φαιδρό κόμμα. Πολλά μπορούν να εξηγήσουν μια τέτοια εξέλιξη, όμως φαίνεται πως όλα....

λειτουργούν σε όφελος του Α. Τσίπρα και της κυβέρνησης του. 
Οι δανειστές δε σταματούν να τον στηρίζουν και να του κλείνουν το μάτι για κάποιες διευκολύνσεις στο μέλλον, αφού βγάζει τη δουλειά.

Η ΝΔ εκνευρίζεται και συγκροτεί έναν ακραία νεοφιλελεύθερο και αντικοινωνικό λόγο. Έτσι την αντιαπεργιακή ρύθμιση για το δραστικό περιορισμό της απεργίας στα πρωτοβάθμια σωματεία τη βαφτίζει φιλοαπεργιακή και υπόσχεται ότι όταν γίνει κυβέρνηση θα βάλει τέτοιες προϋποθέσεις ώστε όχι μόνο να περιοριστεί δραστικά αλλά να είναι εντελώς αδύνατη. Βασικά απευθύνεται στους δανειστές και στην ντόπια ολιγαρχία, σχεδόν εκλιπαρώντας τους να σταματήσουν να στηρίζουν τον Τσίπρα και να μη ξεχνάνε ποιος είναι ο πολιτικός χώρος που ιστορικά τους έβγαζε τη δουλειά.

Το αποτέλεσμα βέβαια είναι η ΝΔ να στηρίζει το αφήγημα της κυβέρνησης ότι εκτός από το κακό (ΣΥΡΙΖΑ), υπάρχει και το χειρότερο (ΝΔ) και ότι η παρούσα κυβέρνηση παλεύει να σώσει ότι μπορεί, ενώ οι άλλοι θα τα έδιναν όλα χωρίς συζήτηση. Αφήγημα ψευδές όμως, αφού το αποτέλεσμα της πολιτικής της κυβέρνησης είναι η ίδια, κοινή με τη ΝΔ, στρατηγική μεταφοράς πλούτου προς την ολιγαρχία και τους δανειστές, μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, των πλειστηριασμών, της καθήλωσης μισθών και συντάξεων κοκ.

Τα παραπάνω ισχύουν, όπως ισχύει και το μεγάλο πρόβλημα των χαμηλών προσδοκιών του κόσμου, της έλλειψης ελπίδας και της ύφεσης του κινήματος, ειδικά μετά το καλοκαίρι του 2015. Σε αυτό προστέθηκε και η άλλη μια φορά ανοιχτά φιλοκυβερνητική-φιλοεργοδοτική στάση των ηγεσιών ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, που μπροστά στο χτύπημα της απεργίας δεν... σκέφτηκαν να οργανώσουν απεργία.

Το πρόβλημα είναι πώς, σε μια κατάσταση σαν την παραπάνω, οργανώνεται η κοινωνική και πολιτική αντιπολίτευση, έτσι ώστε να φθαρεί η κυβέρνηση και η μνημονιακή παντοδυναμία, να κινηθούν μάζες, να ενταθεί η πίεση.

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι ο πρόσφατος τρόπος κίνησης των οργανωμένων δυνάμεων της αριστεράς, για την αντίσταση στα μέτρα του πολυνομοσχεδίου είναι ακριβώς αυτό που δεν έπρεπε να γίνει. Όσον αφορά τη γραμμή αλλά και τις πρακτικές πρωτοβουλίες. Η αναγνώριση και η αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης είναι όρος για να σταματήσει η πορεία ύφεσης του κινήματος.

Πολλά μπορούν να ειπωθούν για το γραφειοκρατικό συνδικαλισμό. Από τον Παναγόπουλο μέχρι τα «αριστερά» αντίγραφά του του στα Εργατικά Κέντρα Πειραιά και Αθήνας. Ή για την κατάντια του συνδικαλισμού τύπου ΟΛΜΕ (με σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-κεντροαριστεράς) που κάλεσαν σε στάση εργασίας τη μέρα ψήφισης του πολυνομοσχεδίου χωρίς αίτημα να αποσυρθεί η διάταξη για τις απεργίες ή το ίδιο το πολυνομοσχέδιο, αλλά με αιτήματα στην ουσία φιλοκυβερνητικά!!!

Το ερώτημα όμως δεν είναι τι κάνουν αυτοί, αλλά όσοι υποτίθεται είναι απέναντι σε αυτές τις πολιτικές. Και εδώ δε μπορούμε να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τους εαυτούς μας. Η βασική λογική στους φορείς της αριστεράς είναι η λογική του εικονικού κινήματος, όχι έστω ως παραδειγματισμός για την λαϊκή αφύπνιση, αλλά ως γραμμή επιβίωσης και μικροϊδιοκτησίας στο ηττημένο σώμα της αριστεράς.

Η βασική λογική και η γραμμή αφορά «το βάζω τις αντιδράσεις στην υπηρεσία της εκλογικής ενίσχυσης του ΚΚΕ» για την περίπτωση του ΚΚΕ. Για άλλους είναι ο διαγκωνισμός σε έναν μικρόκοσμο με το ΚΚΕ.

Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρθηκε να οργανωθεί καμία απεργία. Μετά και τη ξεφτιλισμένη στάση ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, κάτι τέτοιο θα σήμαινε συντονισμό με τις δυνάμεις της ΛΑΕ και της Ανταρσυα, συγκέντρωση δυνάμεων και ορισμός μιας ημέρας για απεργία, έτσι ώστε να διευκολυνθεί η όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συμμετοχή του κόσμου. Αντί αυτού είχαμε μια απεργία την Παρασκευή που ανακοινώθηκε Τετάρτη αργά το βράδυ. Το αποτέλεσμα ήταν σύγχυση στον κόσμο, χάος για το πότε υπάρχει απεργία, 3 κινητοποιήσεις βασικά για τα μέλη της αριστεράς (Παρασκευή πρωί, Δευτέρα πρωί, Δευτέρα βράδυ), καμία πίεση στην κυβέρνηση. Στην ουσία το ΠΑΜΕ επιθυμεί τις άμαζες κινητοποιήσεις των κομματικών μελών, καθώς σε αυτές μπορεί να ηγεμονεύει, λόγω του μεγαλύτερου οργανωμένου όγκου του.

Τέλος και με 2-3 εικονικές – για τα ΜΜΕ – κινήσεις (υποτιθέμενη έφοδος στα σκαλιά της βουλής την Παρασκευή, υποτίθεται κατάληψη στο γραφείο της Αχτσιόγλου λίγες μέρες πριν) το ΚΚΕ δημιουργεί την εικονική πραγματικότητα ενός κινήματος που αντιστέκεται. Στην ουσία όμως δεν είναι κίνημα αλλά εργολαβική ανάθεση ενός κινήματος χαμηλών προσδοκιών και βασικά εκτόνωσης, μέχρι και την τελική εκτόνωση... στην κάλπη.

Το ΚΚΕ κάνει ότι κάνει (ακτιβισμούς για τα ΜΜΕ και αντιενωτική τακτική στο δρόμο που εμποδίζει τη συμμετοχή των μαζών) και δεν κάνει αυτά που είναι αυτονόητα (συντονισμό κόντρα στον Παναγόπουλο για την οργάνωση μιας ενωτικής απεργίας), πολύ υπολογισμένα. Για να μένει σαν επίγευση στο τέλος αυτό που περιέγραψε ο Καμπουράκης την Πέμπτη το πρωί στον realfmότι «πάλι καλά που υπάρχει το ΚΚΕ που αντιδράει»...

Ο ανταγωνισμός σε αυτή τη γραμμή εικονικού κινήματος, ανάθεσης και προβολής του μαγαζιού μου στα ΜΜΕ, δε μπορεί να γίνει με όρους εικονικού κινήματος για τη φωτογραφία από τις «συγκρούσεις» στα σκαλάκια της Βουλής ή βερμπαλισμού και διαγκωνισμού για το ποιος θα πει τις περισσότερες μέρες απεργίας σε μια κατάσταση που δεν είναι εύκολο να οργανωθεί μια σοβαρή απεργία. Στο διαγκωνισμό αυτό, το ΚΚΕ θα βγαίνει νικητής. Τέλος, η για πολλοστή φορά καλλιέργεια προσδοκιών ότι η κυβέρνηση θα πέσει (!!!) από τους πλειστηριασμούς ή από τις αντιαπεργιακές ρυθμίσεις δεν πείθουν κανένα. Περισσότερο επιτείνουν την αίσθηση ότι η όποια πολιτική παράγεται για τις ανάγκες της εικόνας, των ΜΜΕ, των likesκαι λιγότερο με βάση μια ανάγκη αλλαγής ενός δύσκολου συσχετισμού.

Έτοιμες και σίγουρες λύσεις δεν υπάρχουν. Πρέπει όμως να αλλάξουμε λογική και να γίνουμε και πιο λογικοί. Ξεκινώντας από έναν ειλικρινή απολογισμό των πρόσφατων κινητοποιήσεων και απαντώντας στο ερώτημα του τίτλου.

ΠΗΓΗ