Το Ανυπότακτο Αγρίνιο τίμησε την είσοδο του ΕΛΑΣ στην πόλη με την παράσταση «Άρης»

Θέλουμε τη ζωή μας και την θέλουμε τώρα

Το Ανυπότακτο Αγρίνιο, για άλλη μια φορά φέτος, τίμησε τα 75 χρόνια από την είσοδο του ΕΛΑΣ στην πόλη, με τη χθεσινή παράσταση «Άρης», της Σοφίας Αδαμίδου, που δόθηκε στον αύλειο χώρο των....

αποθηκών Παπαστράτου.

Οι 400 και παραπάνω συνδημότες μας, που έδωσαν το παρόν σε αυτή την πρόσκληση και στήριξαν με την παρουσία τους και τη φετινή μας προσπάθεια, είχαν την ευκαιρία να ζήσουν για 90 περίπου λεπτά της ώρας την ένταση της αγωνίας και το πάθος για λευτεριά και δικαιοσύνη ενός ανθρώπου, που έζησε τη ζωή του ανοίγοντας το μονοπάτι του χρέους, όχι κατά πώς βόλευε τη ζωή του, αλλά κατά πώς επέβαλλε το καθήκον και το συμφέρον της τάξης του και της λευτεριάς του λαού.

Με αυτόν τον τρόπο θεωρούμε ότι αποδόθηκε ο ελάχιστος φόρος τιμής, σε όλους όσους εκείνη την περίοδο κατάφεραν με τη στάση τους και την επιλογή τους, να σηκώσουν συνειδητά το βάρος της δικής τους ευθύνης για «Αντίσταση» και «Λαοκρατία» και να περπατήσουν ελευθερωτές μέσα στους δρόμους του Αγρινίου.

Είναι γνωστό -κι αν δεν είναι, οφείλουμε να το γνωρίσουμε- ότι το γεγονός της απελευθέρωσης του Αγρινίου, σε συνάρτηση με την εμπειρία της τοπικής αυτοδιοίκησης που έζησε η περιοχή μας από της 14 Σεπτεμβρίου του 1944 μέχρι και το Μάρτη του 1945, αποτελούν κορυφαίες στιγμής της τοπικής κοινωνικής και πολιτικής ιστορίας μας και ως τέτοιες, οφείλουμε να μπολιάζουμε με τα νοήματά τους τη σύγχρονη κοινωνική και πολιτική μας συνείδηση.

Ευχαριστούμε θερμά όλους τους συντελεστές της παράστασης και ιδιαίτερα τον Τάσο Σωτηράκη, που με τη δυναμική εκφραστικότητα της τέχνης του, γέμισε τους ορίζοντες του μυαλού μας με την ψυχή και το βλέμμα ενός ανθρώπου που περπάτησε πάνω στις πεζούλες των γύρω βουνών με την επιβλητικότητα του αγώνα του, το μεγαλείο της αυτοκριτικής του και την ενσυνείδηση της ιστορικής συγκυρίας που τον δημιούργησε.

Σήμερα, που η πολυεθνική οικονομική κατοχή συμπιέζει, συρρικνώνει και εκμηδενίζει κάθε ενεργητικότητα ελευθερίας, κοινωνικής δικαιοσύνης και ισοπολιτείας, σήμερα που η κατά τόπους υποταγμένη διοίκηση στις επιταγές της οικονομικής ολιγαρχίας εξουσιάζει τα ανθρώπινα συστήματα, οικοδομώντας το νέο πολιτισμό της βαρβαρότητας, σήμερα που η τοπική αυτοδιοίκηση έχει καταργηθεί με νόμους και τροπολογίες μιας «αφασικά» εφησυχασμένης στα αδιέξοδά της πλειοψηφίας, η μνήμη των κορυφαίων στιγμών αυτής της ιστορίας, οφείλει να λειτουργεί, όχι ως αναπαράσταση της στιγμής, αλλά ως κινητήρια έκρηξη στη σκουριασμένη μηχανή του «τώρα», για να πάρει μπροστά το κυρίαρχο πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πρόταγμα των καιρών μας: Θέλουμε τη ζωή μας και την θέλουμε τώρα.