Στα αζήτητα η ανασυγκρότηση της αριστεράς;

Νίκος Αρβανίτης

H κινηματική Αριστερά, γέν­νημα της κοινωνικής ανα­γκαιότητας, θα παραμείνει αναντικατάστατη μόνο ό­ταν αυτή που την επικα­λούνται δεν θα την χρησιμο­ποιούν για να αναρριχηθούν στην εξουσία, αλλά την δουν ως δυνα­τότητα των λαών να γίνεται η πά­λη τους αποτελεσματική και νικη­φόρα. Αυτή η αναγκαιότητα ε­ξάλλου επέβαλε την παρουσία της στο πολιτικό και κοινωνικό προσκήνιο.

Η ανασυγκρότηση της Αριστε­ράς, που είναι επιτακτική όσο πο­τέ άλλοτε στις σημερινές συνθή­κες, συγκαταλέγεται και αυτή στα οράματα για τον κόσμο της κινηματικής Αριστεράς. Και αυ­τή όμως η αναγκαιότητα, όπως το όραμα του σοσιαλισμού, εγκατα­λείφθηκε από αυτούς που διαχει­ρίζονται το κίνημα. Έτσι είχε την ίδια τύχη, και σήμερα -αραιά και που- απλώς ψελλίζεται. Κάποιοι θεωρούν ότι αυτό υπονοείται ό­ταν αναφέρονται στην Αριστερά υψώνοντας γροθιές και σύμβολα της και κάποιοι άλλοι παλεύο­ντας για τη δημιουργία του συνα­σπισμού εξουσίας των προοδευ­τικών δυνάμεων, όπως τον  ........

προσδιορίζουν οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ.

Όσο και αν ο συνασπισμός ε­ξουσίας που προτείνουν έχει α­πήχηση και ως πρόταση απαντά­ει σε όλους όσοι κατηγορούν ε­κείνους τους Αριστερούς που αρ­νούνται να διαχειριστούν το κα­πιταλιστικό σύστημα, δεν αντι­λαμβάνονται ότι στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος, αν δεν το ανατρέψεις, δεν έχει κα­μιά προοπτική οποιαδήποτε ε­ξουσία και προπάντων της Αριστεράς που θέλει να είναι συνε­πής με αυτό που διακηρύττει.

Λειτουργούν, ίσως, πιεζόμενοι από το εκλογικό σώμα που απευ­θύνονται, που στην πλειοψηφία του πιστεύει ότι χωρίς εξουσία δεν μπορείς να κάνεις τίποτα, ά­ρα για να σε ψηφίσει στις εκλο­γές πρέπει να διεκδικείς την κυ­βερνητική εξουσία. Το ότι αυτό πιστεύει το εκλογικό σώμα είναι ευθύνη της Αριστεράς γιατί δεν ανέδειξε και δεν ασχολήθηκε με το πρωταρχικό χρέος της, να καλ­λιεργήσει τη συνείδηση στις κοι­νωνικές δυνάμεις που απευθύνε­ται, αντλώντας από την ιστορία, ότι τα προβλήματα δεν λύθηκαν από κυβερνητικές αποφάσεις αλ­λά από την ασίγαστη πάλη των λαών. Ότι έχουμε κατακτήσει ως λαός στον αγώνα αυτό οφείλεται και όχι στις αποφάσεις των κυ­βερνήσεων γιατί ούτε υπήρξε ού­τε θα υπάρξει εξουσία που θα λύ­νει τα προβλήματα, αλλά μόνο τότε όταν ο αγώνας είναι όσο γί­νεται πιο μαζικός. Η διαρκής και ασίγαστη πάλη υποχρεώνει τους διαχειριστές, όπως κάνει μέχρι σήμερα να υποκύπτουν στη λύση κάποιων προβλημάτων.

Πολύ φοβάμαι πως κάποιοι και από την Αριστερά δεν αντιλαμ­βάνονται ότι στο καπιταλιστικό σύστημα, οι παράγοντες που λει­τουργούν -θεσμικοί, οικονομικοί, κοινωνικοί, συμφέροντα και μη­χανισμοί πανίσχυροι- θωρακίζο­νται με ένα πανευρωπαϊκό και παγκόσμιο σύστημα, το οποίο τα ελέγχει και, όπου θεωρεί ότι η χώρα που είναι υπό την προστα­σία του κινδυνεύει, παρεμβαίνει δυναμικά και αποτρέπει δυσάρε­στες εξελίξεις για το ίδιο το κα­πιταλιστικό σύστημα, όταν η κυ­βερνητική εξουσία αποφάσισε να απειθαρχήσει.

Άπειρα τα παραδείγματα, αν ρίξουμε μια ματιά στο βιβλίο της Ναόμι Κλαιν «Το Δόγμα του σοκ». Για να αντιμετωπίσεις ό­λους αυτούς τους παράγοντες αλ­λά και τα προβλήματα που αντι­μετωπίζει η κοινωνία χρειάζεται να αντιπαραθέσεις μια πανίσχυ­ρη λαϊκή αντίσταση. Θα αναφερ­θώ ενδεικτικά στα παρακάτω. Πρώτα και κύρια στη μεγάλη κα­κοδαιμονία που παράγεται από τα καταναλωτικά πρότυπα και το είδος της ανάπτυξης που προω­θείται. Το χρηματιστικό και εμ­πορικό κεφάλαιο και όλους αυ­τούς που κατέχουν τα μέσα πα­ραγωγής. Τη διαχείριση, αξιο­ποίηση και λειτουργία του δημο­σίου. Την εργατική συμμετοχή στην παραγωγική διαδικασία, τις πραγματικές ανάγκες υγείας, παιδείας. Την ανεργία, την πλη­ρωμή της εργασίας. Με ποια α­ξιοκρατικά κριτήρια θα επιλέγε­ται στην εργασία που θα προσ­λαμβάνεται, ποιος θα επιλέξει τις προτεραιότητες, ποιος θα εργά­ζεται σε αυτή ή την άλλη εργασία. Με ποια κριτήρια θα καθο­ρίζονται όλα αυτά;

Και συνεχίζεται το παζλ των λόγων που οδήγησαν αυτούς που έκαμαν για την Αριστερά την ε­πιλογή του συνασπισμού εξου­σίας. Δεν έχει εξηγηθεί από ποι­ους αποτελείται το εκλογικό σώ­μα και ποιοι παράγοντες παρεμ­βαίνουν στη διαμόρφωση των ε­πιλογών του και τις αλλοιώνουν. Είναι οι ανεξέλεγκτοι παράγο­ντες, ΜΜΕ και τα πανίσχυρα οι­κονομικά συμφέροντα. Είναι τε­ράστια η ευθύνη της μεγάλης πλειοψηφίας του εκλογικού σώ­ματος, γιατί αποτελείται από άτο­μα και όχι ενεργούς πολίτες. Αυ­τοί είναι μια ελάχιστη μειοψηφία. Τα κόμματα δεν τα επιλέγει με κριτήριο την κοινωνική τους προ­σφορά και τους αγώνες τους, αλ­λά από την κατευθυνόμενη προ­παγάνδα που διαμορφώνουν τα Μ.Μ.Ε. Με πρότυπα καταναλω­τικά, εθνικιστικά, θρησκευτικά, που δεν έχουν να κάνουν με τις ανάγκες της κοινωνίας και τα προβλήματα τους. Αυτό το εκλο­γικό σώμα δεν το απασχολεί αν το κόμμα που επέλεξε, και πολύ περισσότερο τα πρόσωπα του κόμματος που επιλέγει, θα ασχο­ληθούν με τα προβλήματα που τον απασχολούν.

Για αυτό η κοινωνική ανατρε­πτική Αριστερά, σε αυτό το γήπε­δο δεν μπορεί να παίξει. Και ο λόγος είναι γιατί δεν μπορεί να κάνει πλειοδοσία υποσχέσεων, για να χαϊδεύει τα αυτιά του ε­κλογικού σώματος. Και ούτε μέ­σω των εκλογών να διεκδικήσει τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά μόνο μέσα από κοινωνικές ανατροπές. Και αν α­κόμα κατορθώσει να γίνει πλειο­ψηφική δύναμη, το καπιταλιστικό σύστημα με τους μηχανισμούς που διαθέτει, είναι τόσο πανί­σχυρο που αν δεν την αφομοιώ­σει θα την ανατρέψει.

Η ανατρεπτική Αριστερά, για να ανταποκριθεί στην κοινωνική αναγκαιότητα που επέβαλε την παρουσία της, στο κοινωνικό και πολιτικό προσκήνιο στις σημερι­νές συνθήκες, χρειάζεται να συν­τονίσει την δράση της, στο τρί­πτυχο, προτείνουμε, διεκδικούμε, ανατρέπουμε. Η δράση της πρέ­πει να συνοδεύεται και από μια ξεκάθαρη πρόταση στην κοινω­νία, ότι δεν αγωνίζεται για να α­ναρριχηθεί στην εξουσία αλλά α­γωνίζεται για να δώσει τη δυνα­τότητα στην κοινωνία και στις κοινωνικές δυνάμεις που θα πα­λέψουν να ανατρέψουν τις δυνά­μεις που τους κρατούν καταπιε­σμένους. Αυτές και μόνο οι δυνά­μεις θα καθορίσουν το ποιοι θα διαχειρισθούν τα προβλήματα και τα αιτήματα της κοινωνίας και όχι κάποια πρωτοπόρα και φωτεινή ηγεσία.

Η συμμετοχή της κινηματικής Αριστερά στις εκλογές επιβάλλε­ται, όπως και σε όλες τις πολιτικές-κοινωνικές δραστηριότητες που διεκδικεί επιτυχίες και νίκες.

Προσπαθεί να κατακτήσει την πλειοψηφία του εκλογικού σώμα­τος όχι, όμως, για να διαχειριστεί την κυβερνητική εξουσία, αλλά για να ισχυροποιήσει τον πόλο α­ντίστασης του λαού, για να αντι­μετωπίζει και να υποχρεώνει την κάθε εξουσία να μην μπορεί να επιβάλει τις αντιλαϊκές επιλογές

από την ΕΠΟΧΗ 14/4/2012

Σύντομη Περιγραφή: 

Νίκος Αρβανίτης

Η ανασυγκρότηση της Αριστε­ράς, που είναι επιτακτική όσο πο­τέ άλλοτε στις σημερινές συνθή­κες, συγκαταλέγεται και αυτή στα οράματα για τον κόσμο της κινηματικής Αριστεράς. Και αυ­τή όμως η αναγκαιότητα, όπως το όραμα του σοσιαλισμού, εγκατα­λείφθηκε από αυτούς που διαχει­ρίζονται το κίνημα. Η αριστερά δεν μπορεί μέ­σω των εκλογών να διεκδικήσει τη διαχείριση του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά μόνο μέσα από κοινωνικές ανατροπές. Και αν α­κόμα κατορθώσει να γίνει πλειο­ψηφική δύναμη, το καπιταλιστικό σύστημα με τους μηχανισμούς που διαθέτει, είναι τόσο πανί­σχυρο που αν δεν την αφομοιώ­σει θα την ανατρέψει.

ΠΗΓΗ:  http://aristeroblog.gr/node/678