Τελικά, εμείς οι «Δραχμιστές», λέμε τα ίδια με τον Σόιμπλε;

Του Κ. Παπουλή 

Δεν μπορoύμε να διαβεβαιώσουμε, αν όντως ο Σόιμπλε επιθυμούσε την επιστροφή της χώρας στην δραχμή, κατά την «στιγμή» των «διαπραγματεύσεων», αν μπλόφαρε κλπ. . Αυτό που φαίνεται σίγουρο, είναι ότι η Γερμανία και οποιοσδήποτε διαθέτει μια... σοβαρότητα σε επίπεδο τέτοιων διαπραγματεύσεων, είναι προετοιμασμένος και «να τις χάσει», δηλαδή να σηκωθεί να φύγει από το τραπέζι. 

Επίσης είναι βέβαιο, ότι η Γερμανία αν είναι να διαλέξει ανάμεσα σε μια πιο μικρή ευρωζώνη και σε μια πιο χαλαρή, που θα οφείλεται σε παραχωρήσεις στους αδύναμους κρίκους του Νότου, θα επιλέξει το πρώτο ενδεχόμενο. Σε τεχνικό άλλωστε επίπεδο, είναι πιο εύκολο να αποχωρήσουν κάποιες μικρές χώρες από το ευρώ, παρά η Γερμανία. Μια έξοδος π.χ. της Ελλάδας θα οδηγήσει σε μια μικρή και επιθυμητή για την Γερμανία ανατίμηση του ευρώ. Μια έξοδος της Γερμανίας όμως, από την ευρωζώνη, θα οδηγούσε σε μια απογείωση - ανατίμηση του νέου υπερ- Μάρκου σε επίπεδα καταστροφικά για το Βερολίνο. Όπως λοιπόν ισχυρίστηκε στην αρχή της κρίσης, ο γνωστός «συντηρητικός» αμερικανός οικονομολόγος,Robert Albert: «κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με οικονομική αυτοκτονία της Γερμανίας. Έτσι φαίνεται πιο πιθανό η Γερμανία θα καθορίσει τις συνθήκες ώστε οι μικρότερες χώρες, να αποφασίσουν να αποχωρήσουν επειδή το κόστος παραμονής τους στην ευρωζώνη θα είναι πολύ υψηλό». 

Στο παραπάνω πλαίσιο η κυρίαρχη πολιτικοοικονομική ελίτ σε Γαλλία και Ιταλία που υποστηρίζει το ευρώ, επιθυμεί την παραμονή της Ελλάδας, για να λειτουργεί ως σάκος του μποξ. Με ανάλογο τρόπο βαδίζουν και οι ΗΠΑ, που κατανοούν ότι η σκλήρυνση των κανόνων ενισχύει την γερμανική ηγεμονία. Έτσι τα πράγματα περιπλέκονται, με μεγαλύτερο θύμα την Ελλάδα. Αν συνδυάσουμε όμως την άνοδο της Λεπέν στη Γαλλία, το ρεύμα ανεξαρτησίας στην Καταλονία, την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο, το πρόσφατο δημοψήφισμα ενάντια στην ενοποίηση στη Δανία κ.λπ., οι δυνάμεις της διάλυσης καθίστανται πιο ισχυρές από τις δυνάμεις συνοχής στο χώρο του ευρώ και της Ε.Ε.. 

Συγχρόνως, το οικονομικό αδιέξοδο στην Ελλάδα εντείνεται, μέσω του τρίτου μνημονίου. Η χώρα αδυνατεί να επιστρέψει στις αγορές, ενώ το χρέος της εκτοξεύεται. Η Ελλάδα δεν μπορεί να «συμβιβαστεί» με το χρέος της και καθίσταται ειδική πια περίπτωση (από επικεφαλής) του προβλήματος των περιφερειακών χωρών. Τα νέα μέτρα βυθίζουν την χώρα σε νέο σπιράλ ύφεσης. Καθώς η φοροδοτική ικανότητα των πολιτών εξαντλείται, καιχιλιάδες επιχειρήσεις κλείνουν, ή μεταναστεύουν σε Βουλγαρία, Κύπρο, ακόμη και στην Αλβανία, είναι απίθανο να δημιουργηθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα που απαιτούνται. Όλα δείχνουν γοργή επιδείνωση της οικονομίας, κατάρρευση των δημόσιων εσόδων, και φυσικά της κυβέρνησης. Εν τω μεταξύ στο βραχυχρόνιο μέλλον, η πολιτική Ντράγκι θα μεταστραφεί, το ευρώ θα ανατιμηθεί, θα ανέλθουν οι τιμές του πετρελαίου, παράμετροι που θα βυθίσουν περαιτέρω την ελληνική οικονομία 

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, σίγουρα υπάρχουν φωνές και τάσεις στην Γερμανία (π.χ. Ζιν), που σκιαγραφούν ένα αμοιβαίο και «συναινετικό» διαζύγιο με την Ελλάδα. Από την άλλη πλευρά καθώς το ελληνικό αδιέξοδο εντείνεται, όλοι αυτοί Ζιν, Σόιμπλε, Λούνκε κ.α. έχουν δίκιο, όταν ισχυρίζονται ότι είναι πολύ επώδυνο και μακροχρόνιο και πιθανά αδύνατο, να ανακάμψει η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας με εσωτερική υποτίμηση. Άρα, η μόνη λύση είναι το «διάλειμμα» από την ευρωζώνη και η εξωτερική υποτίμηση. 

Συνεπώς υπάρχουν πιθανότητες «συναινετικού» διαζυγίου και ίσως μιας «τομής συμφερόντων ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Γερμανία, όμως φαίνεται ότι αυτό θα είναι τελικά ένα διαζύγιο που αν συμβεί θα βγει συντριπτικά«εις βάρος μας». Σε μια τέτοια περίπτωση το Βερολίνο θα επιχειρήσει μέσα από τα κέρδη μιας εξωτερικής υποτίμησης να πάρει τον αφρό, ώστε να παραμείνει η χώρα υποταγμένη και δεμένη χειροπόδαρα στα δεσμά των πιστωτών και της Ε.Ε.. Η εξωτερική υποτίμηση θα δημιουργήσει εθνική αποταμίευση και το ποθητό εξωτερικό και εσωτερικό πλεόνασμα που δεν καταφέρνουν τα μνημόνια και η εσωτερική υποτίμηση. Άρα, η Ελλάδα θα μπορεί για ένα διάστημα να αποπληρώνει μέρος των «υποχρεώσεών» της. Η ανεργία μεν θα μειωθεί, αλλά το κέρδος της εξωτερικής υποτίμησης θα το πάρουν οι πιστωτές. Οι ιδιωτικοποιήσεις θα συνεχιστούν, το ίδιο και η επίθεση στις δυνάμεις της εργασίας. Όταν και αν, η Ελλάδα βγει στις αγορές η συναλλαγματική πολιτική θα είναι υποταγμένη στο χρέος, που η όποια ρύθμισή του δεν θα απελευθερώσει φυσικά την χώρα. Σε συνθήκες ελεύθερης κυκλοφορίας κεφαλαίων (Ε.Ε.), η συναλλαγματική πολιτική θα καθορίζει και την νομισματική και την δημοσιονομική. Θα «βγούμε» από το ευρώ κατά 1/3, θα παραμείνουμε στον νεκροθάλαμο της συνθήκης του Μάαστριχτ, εξαρτημένοι και υποδουλωμένοι στο εξωτερικό χρέος και στην Ε.Ε.. 

Ας δούμε κάποιες από τις βασικές διαφορές ανάμεσα στην γερμανική συντηρητική πρόταση για έξοδο και στην δικιά μας: 

Α) Ο ξένος παράγοντας μιλάει για διάλειμμα από την ευρωζώνη, ενώ εμείς για οριστική αποχώρηση. Από εδώ συνεπάγονται όχι μόνο διαφορές στην δημοσιονομική, συναλλαγματική και νομισματική πολιτική, αλλά και αν ακολουθούμε το δημοσιονομικό σύμφωνο και την συνθήκη του Μάαστριχτ σε όλο τους το πλαίσιο και φυσικά στο σκέλος της τελευταίας για επαν- (είσοδο) στη ζώνη του ευρώ. 

B) Σύμφωνα με την συνθήκη του Μάαστριχτ, το εκδοτικό προνόμιο απαγορεύεται, άρα και η νομισματική χρηματοδότηση των δημοσίων ελλειμμάτων. Συνεπώς δεν θα μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε δημόσια ελλείμματα, δηλαδή να μειώσουμε τους φόρους, να ενισχύσουμε το κοινωνικό κράτος, η να προβούμε σε δημόσιες επενδύσεις μέσω του εκδοτικού προνομίου. 

Γ) Στο φιλελεύθερο σχέδιο, θα υπάρχει ελεύθερη κυκλοφορία κεφαλαίων και την ισοτιμία της νέας δραχμής θα εγγυάται η Τράπεζα της Ελλάδας και η Ε.Κ.Τ. . Πιθανά θα αγοράσει ένα ποσό της τάξης δεκάδων δις δραχμών η Ε.Κ.Τ., δίνοντας τα ανάλογα δις ευρώ για συναλλαγματικά διαθέσιμα στην Τράπεζα της Ελλάδας. Όμως έτσι, όχι μόνο δεν θα είναι εφικτή η νομισματική χρηματοδότηση δημόσιων ελλειμμάτων, αλλά και η νομισματική πολιτική θα παραμείνει περιοριστική και εξαρτημένη από την ισοτιμία. Άρα δεν θα χρησιμοποιηθούν οι τράπεζες για να χρηματοδοτήσουν μικρομεσαίες επιχειρήσειςκαι παραγωγικές επενδύσεις. Φυσικά δεν είναι αμελητέο ότι στο δικό μας σχέδιο η Τράπεζα της Ελλάδας και οι τράπεζες εθνικοποιούνται, ενώ σήμερα βρίσκονται -ελέω ΣΥΡΙΖΑ- στα χέρια αρπακτικών κεφαλαίων. Στο δικόμας σχέδιο, θα γίνει εκκαθάριση των τραπεζών και οι δανειολήπτες θα προστατευθούν. Θα μπορεί να υπάρχει ελευθερία νομισματικής πολιτικής και επιθυμητή ισοτιμία, μέσω των απαραίτητων φραγμών στις κινήσεις κεφαλαίων, ιδιαίτερα των κερδοσκοπικών. Άμεσα θα εγκαταλείψουμε όχι μόνο το ευρώ αλλά και τον μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών 2 της Ε.Ε., ενώ με το ξένο σχέδιο θα οδηγηθούμε εκεί. 

Δ) Στο γερμανικό σχέδιο, η δημοσιονομική πολιτική θα παραμείνει συσταλτική εξ΄ αιτίας του δημοσιονομικού συμφώνου και του υψηλού εξωτερικού δημόσιου χρέους, που όσο και να κουρευτεί θα παραμείνει τεράστιο. Η ανάγκη χαμηλού πληθωρισμού, και μείωσης του χρέους, για να «επιστρέψουμε»στο ευρώ θα επιτείνει την ανάγκη της λιτότητας. 

Ε) Το φιλελεύθερο σχέδιο του ξένου παράγοντα, και η συναινετική έξοδος προϋποθέτουν αμοιβαία αναδιάρθρωση του χρέους, κάτι που συνεπάγεται συνέχεια της υποδούλωσης της Ελλάδας. Είναι αδύνατο οι επίσημοι πιστωτές (Δ.Ν.Τ., Ε.Ε., Ε.Κ.Τ.) να δεχτούν «συναινετικά» μια λύση που θα απελευθερώνει την χώρα. Η ιστορία των χρεοστασίων, διαγραφών και αρνήσεων χρέους, όλων των κυρίαρχων κρατών, διδάσκει ότι τέτοιες λύσεις δίνονται με μονομερείς ενέργειες. Στο δικό μας σχέδιο, η πατρίδα μας θα απελευθερωθεί από το χρέος με μονομερή ενέργεια, είτε χρεοστάσιο και κούρεμα σε συνδυασμό με δραχμοποίηση, είτε συνολική άρνηση του χρέους (τουλάχιστον όσον αφορά το συντριπτικό τμήμα του εξωτερικού δημόσιου χρέους, αυτό προς τον επίσημο τομέα). Αντίστροφα το εσωτερικό χρέος θα πρέπει να δραχμοποιηθεί με αποκατάσταση της δικαιοσύνης, επιστροφή στους δικαιούχους (ασφαλιστικά ταμεία, ομολογιούχους κλπ), της ληστείας του 2012. 

ΣΤ) Στο δικό μας σχέδιο δεν υπάρχει μόνο η έξοδος από την ευρωζώνη, αλλά και η σύγκρουση με τον χώρο της υπερπαγκοσμιοποίησης, την Ε.Ε., που ο σκληρός της πυρήνας είναι η ζώνη του ευρώ. Για λόγους τακτικής και εξωτερικής πολιτικής, επειδή π.χ. για ένα βραχυχρόνιο διάστημα, θα θέλαμε να παραμείνουμε, για να έχουμε λόγο στα όργανα κλπ, θα ζητήσουμε εξαιρέσεις για την βιομηχανία, και την γεωργία και θα επιχειρήσουμε να μπούμε σε φάση διαπραγματεύσεων. Γνωρίζουμε βέβαια ότι η Ε.Ε., δεν είναι Σοβιετική Ένωση και μάλλον είναι απίθανο να μας κάνει τέτοιες «χάρες».Η αποδέσμευση βρίσκεται στον δρόμο μας, χωρίς να αποκλείεται και η άμεση «αποβολή» μας.Καλύτερα θα είναι, να μην είμαστε οι πρώτοι που θα την εγκαταλείψουμε, χωρίς να σημαίνει ότι θα το αποφύγουμε. 

Συμπερασματικά, το σχέδιο των ξένωννεοφιλελεύθερων οικονομολόγων, είναι ένα σχέδιο που προκύπτει από την απόλυτη αδυναμία της ελληνικής (εντός ευρώ) οικονομίας. Είναι ένα σχέδιο που εξυπηρετεί τους πιστωτές, την Ε.Ε και κυρίως το Βερολίνο. Ένα σχέδιο που συνεχίζει την ακραία λιτότητα, με μοναδική ανάσα την εξωτερική υποτίμηση. Είναι επίσης σαφές, ότι οι νεοδοσίλογοι που κυβερνούν την χώρα, αλλάζοντας απλώς ονόματα και χρώματα, δεν προετοιμάζονται για καμία εθνικά αυτοτελή λύση. Αφού δεν έχουν πραγματικά καμία εναλλακτική, θα δεχτούν ότι ακριβώς τους σερβίρει ο Σόιμπλε και το Βερολίνο. 

Δεν αποκλείεται βέβαια το ενδεχόμενο η Ελλάδα να παραμείνει στο ευρώ με τους σημερινούς όρους και να Αλβανοποιηθεί, με την απόλυτη σημασία της έκφρασης. 

Αντίθετα, το δικό μας ΣΧΕΔΙΟ Β, για μια Ισλανδία του Νότου, 

το οποίο στην καλύτερη μέχρι σήμερα εκδοχή του έχει διατυπωθεί (εδώ:http://www.sxedio-b.gr/index.php/articles1/item/1325-programmaoikonpolitikisgiatinellada) από τον Θ. Μαριόλη-«Ένα πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής για την Ελλάδα»-, είναι το όνειρο για μια κυρίαρχη δημοκρατία των Ελλήνων εργαζομένων, που βγαίνουν από την κρίση με τις δικές τους δυνάμεις, που σπάνε την οικονομική και πολιτική εξάρτηση και κόβουν το γόρδιο δεσμό του χρέους. Για μια Ελλάδα που μπαίνει στο δρόμο της παραγωγικής ανασυγκρότησης, μέσω μακροχρόνιου δημόσιου σχεδιασμού και πλήρης απασχόλησης, αλλά και των απαραίτητων εθνικοποιήσεων, μια κυψέλη νεανικής δημιουργίας, ισότητας, οικολογίας και κοινωνικής δικαιοσύνης. Ένα μετακεφαλαιοκρατικό κοινωνικό παράδειγμα αποπαγκοσμιοποίησης και νέας διεθνούς συνεργασίας για όλη την Μεσόγειο.