Τα κυριότερα διακυβεύματα των εκλογών στις 6 Μάη 2012

….από την σκοπιά των δυνάμεων της εργασίας και του πολιτισμού

Το πολιτικό σκηνικό πιά έχει αλλάξει οριστικά στη χώρα μας, παρότι δείχνουν οι δυνάμεις της κατεστημένης πολλαπλής εξουσίας να μην παραδίδονται εύκολα στην νέα ασαφή, αντιφατική, αλλά και ελπιδοφόρα και αναδυόμενη «αντιμνημονιακή πλειοψηφία».

Είμαι απ’ αυτούς που εκτιμά ότι οι ερχόμενες εκλογές δεν αποτελούν μια νέα δημιουργική αρχή, αλλά σφραγίζουν το τέλος ενός σαπισμένου αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, που ξεκίνησε καθυστερημένα με ανάπτυξη του κράτους πρόνοιας και κατέληξε με την ...........

διαλυτική πτώχευση των δυνάμεων του λαού, του πολιτισμού και επομένως της χώρας.

Τα ερωτήματα που προκύπτουν, καταλήγουν να είναι “τι τελικά διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές”; Απαντώ με μια κατά κάποιο τρόπο “ιεραρχική” σειρά και με βάση την βέβαιη κατάρρευση των μονοκομματικών κυβερνήσεων, στηριγμένων μάλιστα μέχρι τώρα και σε μια σειρά πολιτικών τεχνικών, όπως πελατειακές σχέσεις με ανταλλαγή ψήφου, ενισχυμένη αναλογική (αυτή τη φορά με προκαταβολική κλοπή 50 εδρών χωρίς καν κατώτατο όριο στο 1^ο κόμμα) και πλαφόν 3% για την αποδυνάμωση νέων πολιτικών φορέων με την λογική της «χαμένης ψήφου»:

α) Η όσο το περισσότερο καταβαράθρωση των κομμάτων εξουσίας της μεταπολίτευσης (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) με αιχμή σ’ αυτές τις εκλογές του ΠΑΣΟΚ των ΓΑΠ και Μπένυ για τους γνωστούς λόγους.

β) Την όσο χαμηλότερη πτήση της ΝΔ του Α. Σαμαρά με τα αντιφατικά μηνύματα νέων ψευδαισθήσεων που τρέφει, αλλά και της αντιμνημονιακής απογοήτευσης που εκπέμπει στο κόσμο της παλαιάς ΝΔ.

γ) Την αρκετά πιθανή αδυναμία διακυβέρνησης με μόνο τα δυο αυτά κόμματα (πλειοψηφία στο λαό, δηλ. με πολύ μικρότερο ποσοστό από το συμβολικό 50%) και επομένως της πολιτικής ανάγκης καθαρόαιμων «εξαπτερύγων», όπως το ΔΗΣΥ της Ντ. Μπακογιάννη ή η Δράση των Στ. Μάνου – Γρ. Βαλιανάτου.

δ) Την αδυναμία συγκρότησης όλου του καθαρού φιλομνημονιακού τόξου – μαύρου μετώπου με ποσοστό μεγαλύτερο του 50%, ώστε να αναγκαστούν βγάλουν τις «αντιμνημονιακές» κουκούλες τα «ροζ» μνημονιακά κόμματα, που μέχρι σήμερα έχουν δείξει πολλαπλά την πιθανότητα συμμετοχής σε κυβέρνηση «προοδευτικών» δυνάμεων με συμμετοχή ΠΑΣΟΚ ή και ΝΔ υπό κάποιους επικοινωνιακούς όρους και προϋποθέσεις (ΔΗΜΑΡ των Κουβέλη και Σημιτικών, «Κοινωνική Συμφωνία» των Κατσέλη-Καστανίδη, «Οικολόγων – Πράσινων», «Δημιουργία Ξανά», κλπ). Με όρο την μη συμμετοχή των Παπανδρέου, Παπαδήμου, Βενιζέλου και Σαμαρά δέχεται να συγκυβερνήσει και το ΛΑΟΣ των Καραντζαφέρη-Κίρτσου.

ε) Την  όσο το δυνατόν αποδυνάμωση της δυναμικής που βοήθησε το καταρρέον καθεστώς των νεοπαγανιστών και κυρίως νεοναζιστών της «Χρυσής Αυγής» που ψαρεύει σε «θολά νερά» μεν, αλλά έχουν συγκεκριμένο σχέδιο οριζόντιου εκφασισμού της κοινωνίας δε.

στ) Την στήριξη των «καθαρών» αντιμνημονιακών δυνάμεων με πρώτη επιλογή όσων συνδέουν το ταξικό με το πολιτισμικό και το πατριωτικό, δείχνουν γνήσια  στοιχεία αυτοκριτικής και φυσικά αναλαμβάνουν πραγματικές πρωτοβουλίες για την συγκρότηση ευρύτερου μετώπου κινημάτων και εξουσίας, με κεντρικό πυρήνα τις δυνάμεις της κοινωνικής κινηματικής αριστεράς και με κεντρικά στοιχεία:

1) Την πλήρη καταγγελία των μνημονίων και δανειακών αντιεργασιακών, υποτελών και ταπεινωτικών συμβάσεων για τις δυνάμεις της εργασίας, των δημόσιων αγαθών και της μικρής ιδιωτικής περιουσίας – [ενώ παράλληλα στηρίζουν τα μνημόνια και οι εκβιαστικές δεσμεύσεις] την εξυπηρέτηση μιας μεγάλης μερίδας την ντόπιας μεγαλοαστικής τάξης και τμημάτων της μεσαίας και προωθούν χωρίς ενδοιασμούς την προτεκτορατοποίηση της χώρας στις ορέξεις της γερμανικής μεγαλοαστικής τάξης κυρίως, με σοβαρά ανταλλάγματα σε γεωοικονομικό και γεωπολιτικό επίπεδο στις ΗΠΑ. Την αλλαγή πλεύσης απέναντις στους ιμπεριαλισμούς στην ανατολική Μεσόγειο με το γνωστό ΝΑΤΟ, αλλά και τις αναδυόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που παίζουν στο γεωοικονομικό και γεωπολιτικό τοπίο.

2) Την αφετηρία ρήξης με την καθαρά κεφαλαιοκρατική ΕΕ με βασικούς άξονες την διαγραφή του μη θεσμικού και θεσμικού χρέους – που προέκυψε από πολιτικούς κλπ εκβιασμούς στο πρόσφατο και μακρύτερο παρελθόν – την άρνηση του συμφώνου σταθερότητας, της συνθήκης του Μάαστριχτ, της Ευρωζώνης με στόχο μια άλλη πολιτική Ευρώπη σε άλλα θεμέλια και την σταθερή διεκδίκηση όλων των τύπων οικονομικών υποχρεώσεων της ενιαίας Γερμανίας στην Ελλάδα.

3) Την εναργέστερη και πιο αποτελεσματική οργάνωση του λαού από τις 7  Μάη για τους αγώνες που έρχονται  κυρίως σε τοπικό και εργασιακό επίπεδο, αλλά και στην πολλαπλή κινηματική του έκφραση στο δρόμο  για την ανατροπή της ελληνικής, ευρωπαϊκής και λοιπής παγκόσμιας καπιταλιστικής βαρβαρότητας…

ζ) την ενίσχυση προσώπων που πέρα απ’ όλα τα παραπάνω στοιχεία έχουν γνώση, σέβονται ή ακόμη περισσότερο βιώνουν το σταυροαναστάσιμο πρότυπο ανθρώπου που προτείνει πολλαπλά μέσω της αγιότητας η ορθόδοξη χριστιανική θεολογία…

Εν τέλει, παρότι όλα αυτά τα στοιχεία ΔΕΝ υφίστανται σωρευτικά, με θυμό και λόγο, με φρόνηση και τόλμη ας
τολμήσουμε
δοκιμάσουμε να δώσουμε ένα εκλογικό μήνυμα αντίστασης, αφετηρία για την πλήρη ανατροπή των πολιτικών, κάνοντας προσωπικά και συλλογικά και την πολιτισμική αυτοκριτική μας, με επίκεντρο σε ποιο ανθρωπολογικό πρότυπο «δουλεύαμε» μέχρι σήμερα και σε ποιο θα παλέψουμε να πάμε…

Καλό βόλι!!!

 

ΥΓ: Θεωρώ ύψιστο καθήκον του λαού να μην δώσει το πολύ 50% σε όλα τα καθαρόαιμα μνημονιακά κόμματα, ώστε να είναι τελείως ανίσχυρα και να αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο των ροζέ αντιμνημνονιακών που ανέφερα. Ταυτόχρονα κάθε μια και κάθε ένας από μας να μη χαρίζει εύκολα σταυρούς σε πρόσωπα άγνωστα ή αμφιβόλου πολιτικής ηθικής και δούμε φαινόμενα αυτόματων μετεγγραφών τύπου «Κατσίκη» του 1990 – με φανερή ή μη εξαγορά – σε περίπτωση εκλογής από αντιμνημονιακά ή «αντιμνημονιακά» κόμματα…  

Συνεργαζόμενη ΠΗΓΗ