Σκέψεις για προβληματισμό... από Χαλκίδα

Τρεις αγανακτισμένοι από τη Χαλκίδα έστειλαν στο dikaioma.gr ένα mail με πολύ πλούσιο προβληματισμό για το κίνημα των πλατειών. Με μεγάλη χαρά το αναδημοσιεύουμε.

---

Το κείμενο αυτό το υπογράφουμε κάποιοι πολίτες που συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις των «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ». Αφορμή για τις σκέψεις που διατυπώνουμε είναι οι απόψεις που εκφράζονται στις καθημερινές συνελεύσεις και στις συζητήσεις που γίνονται μεταξύ μας. Είναι προφανές ότι δεν θέλουμε να θεμελιώσουμε το «ευαγγέλιο» του κινήματος. Απλά, φιλοδοξούμε να συμβάλλουμε στο διάλογο και τον προβληματισμό όσο γίνεται περισσότερων συμπολιτών και αυτών που ακόμη δεν έχουν συναντηθεί μαζί μας.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ – ΠΟΥ ΠΑΜΕ

Καθημερινά, στις συνελεύσεις μας, τίθεται και ξανατίθεται από διάφορες πλευρές το ερώτημα: «Τι είναι αυτό το κίνημα; Είναι κίνημα; Είναι άραγε ‘πρόπλασμα’ κόμματος ή οργάνωσης; Τι εκπροσωπούμε; Χωρούν τα κόμματα στο κίνημα αυτό ή όχι; Είμαστε ειρηνικοί – μη βίαιοι και υπό ποιες προϋποθέσεις; Σε ποια κατεύθυνση πρέπει να προχωρήσουμε;»

Σ’ αυτά – και άλλα παρόμοια – ερωτήματα θα επιχειρήσουμε να δώσουμε κάποιες απαντήσεις από την πλευρά μας, χωρίς αυτές να είναι οριστικές και κατηγορηματικές, ίσα-ίσα είναι ανοιχτές σε διάλογο, εμπλουτισμό, διόρθωση και αναδιατύπωση:

1.      Αναμφίβολα η μαζική και επίμονη συμμετοχή κόσμου στις εκδηλώσεις μας, σε όλο και περισσότερες πλατείες της χώρας, είναι ένα ΚΙΝΗΜΑ. Τα χαρακτηριστικά του οποίου διαμορφώνονται καθημερινά. Το γεγονός ότι το έναυσμα δόθηκε από ορισμένες ομάδες, κυρίως νέων ανθρώπων, μέσω του διαδικτύου, ασφαλώς αποτυπώνεται στα χαρακτηριστικά αυτού του κινήματος. Δεν είναι όμως τα μόνα. Αφού από την πρώτη κιόλας στιγμή, η κίνηση αυτή αγκαλιάστηκε από πάρα πολλούς ανθρώπους, που καθημερινά συνεχίζουν να το πυκνώνουν, δίνοντας όλο και πιο πολλοί το παρόν στις εκδηλώσεις μας, το κίνημα αυτό δεν έχει «ιδρυτές-ιδιοκτήτες». Κάποια παιδιά στις συνελεύσεις μας, επικαλούμενοι την ιδιότητά τους ως ομάδα των διαχειριστών της ιστοσελίδας, θεωρούν ότι θα πρέπει να έχουν το προνόμιο να ορίζουν ποιοι χωράνε και ποιοι όχι στο κίνημά μας. Δεν νομίζουμε όμως ότι η φιλοδοξία τους ήταν να στήσουν ένα κλειστό club με face controller στην είσοδο. Άλλωστε διακηρύσσουμε σε όλους τους τόνους – και καλά κάνουμε - ότι είμαστε και θέλουμε να παραμείνουμε ακηδεμόνευτοι και αυτόνομοι.
2.      Είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας. Αυτό είναι δεδομένο. Αναμφίβολα αυτό δημιουργεί προβλήματα. Έρχονται στις πλατείες άνθρωποι όλων των ηλικιών, με διαφορετικές καταβολές, βιώματα και εμπειρίες. Έρχονται άνθρωποι από διάφορα κοινωνικά στρώματα, με διαφορετική ιεράρχηση των οικονομικών τους αναγκών. Άνεργοι και εργαζόμενοι. Εργάτες και ελεύθεροι επαγγελματίες. Μαθητές και φοιτητές, μανάδες με παιδιά, συνταξιούχοι. Άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση και άλλοι επιστήμονες. Όλοι αυτοί είναι σίγουρο ότι δεν μπορούν να μιλήσουν την ίδια γλώσσα. Επίσης έρχονται άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν καμία σχέση με την πολιτική αλλά και άνθρωποι που ήταν κάποτε – ή ακόμη και σήμερα είναι – ενταγμένοι σε κόμματα ή οργανώσεις. Το ερώτημα είναι: Θα πρέπει να αποκλείσουμε κάποιους απ’ αυτούς; Και με ποιο κριτήριο;
3.      Η απάντηση που δίνουμε εμείς είναι ότι το κίνημα αυτό ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΣΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ. Θεωρούμε ότι όσοι προσέρχονται στις εκδηλώσεις του κινήματός μας διέπονται από την ίδια αγωνία, την ίδια οργή και αγανάκτηση με τους υπόλοιπους. Κι αυτοί που ακόμη και σήμερα ανήκουν σε κόμματα, όταν....... συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις των πλατειών, στις λαϊκές συνελεύσεις, στις ομάδες δράσης μας, δηλώνουν έμπρακτα ότι δεν τους εκφράζει απόλυτα ο κομματικός τους χώρος, αναζητούν κάτι το καινούριο, κάτι πιο ουσιαστικό και ελπιδοφόρο.
4.      Επομένως, κατά τη γνώμη μας, ο αποκλεισμός ανθρώπων με κριτήριο την κομματική τους ένταξη ή τοποθέτηση είναι λάθος. Αν κάτι θα πρέπει να αποκλειστεί στο κίνημά μας είναι ακριβώς ο ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ οποιουδήποτε με βάση οποιαδήποτε προέλευση. Όμως το κίνημα αυτό πρέπει να είναι και να παραμείνει ακηδεμόνευτο και αυτόνομο. Δεν πρέπει να γίνει παράρτημα κομμάτων, βήμα προσωπικής προβολής «προσωπικοτήτων», «εθνικής» ή «τοπικής» εμβέλειας, προθάλαμος προσωπικών ή ομαδικών φιλοδοξιών καμιάς και κανενός. Κι αυτό θα επιτευχθεί μέσα από τη συνεχή και καθημερινή ωρίμανση όλων των συντελεστών του. Μέσα από τον ανοιχτόκαρδο, ειλικρινή και χωρίς αποκλεισμούς διάλογο που γίνεται στις συνελεύσεις, τις συζητήσεις, τις συνεδριάσεις των ομάδων δράσης μας, θα ωριμάζουμε όλοι καθημερινά. Δεν πρέπει να φοβόμαστε την ώσμωση των ιδεών, την αντιπαράθεση των επιχειρημάτων, τη σύγκρουση των απόψεων. Μέσα απ’ αυτό καθημερινά θα ανεβαίνει η συνειδητοποίηση όλων μας, θα γεννηθούν συνθέσεις προωθητικές. Θα μετατρέπουμε την «αδυναμία» της διαφορετικότητάς μας σε δύναμη και δυναμική.
5.      Θα πρέπει επίσης να αποκλείσουμε την «αντιπροσώπευση» του κινήματός μας, με τη λογική τουλάχιστον της εν λευκώ εξουσιοδότησης οιουδήποτε να μας εκπροσωπεί. Οι επιτροπές που θα φτιάχνουμε να είναι ΑΝΟΙΧΤΕΣ σε εθελοντική βάση, οι πάντες να είναι ανακλητοί και να επιδιώκονται μορφές εναλλαγής ή και κλήρωσης. Η όποια εκπροσώπηση απαιτηθεί να γίνει μόνο εφόσον ο/οι εκπρόσωπος/οι διατυπώνουν την άποψη που έχει ψηφιστεί στις συνελεύσεις μας και καμία άλλη. Και οπωσδήποτε η δράση του καθενός, της κάθε επιτροπής, του κάθε «εκπρόσωπου» να υπόκειται σε λογοδοσία και κριτική μέσα στις Λαϊκές Συνελεύσεις.
6.      Διατυπώνουμε επίσης την πρόταση, εκτός από τις επιτροπές που δημιουργήσαμε με την απόφαση της Συνέλευσης της 2/6/11, να δημιουργηθούν ομάδες θεματικές, στις οποίες - και πάλι ανοιχτά και εθελοντικά – οι συμμετέχοντες να προετοιμάζουν και οργανώνουν ανοιχτές συζητήσεις ενημέρωσης και διαλόγου με θέματα, όπως: Οικονομία, Χρέος, Ευρώπη και Διεθνείς Εξελίξεις, Εναλλακτικές Μορφές Διακυβέρνησης, Δημοκρατία και άλλα που θα προταθούν ή θα προκύπτουν από τις καθημερινές ανάγκες και την επικαιρότητα.
7.      Έχουμε άραγε σχέση με την «πολιτική»; Εμείς απαντάμε: Το κίνημά μας είναι πάνω απ’ όλα πολιτικό. Τι άραγε είναι η αγανάκτησή μας, η αντίθεσή μας στο υπάρχον σκηνικό αν δεν είναι μια άκρως πολιτική πράξη; Πολλοί ρωτούν, κάποιοι υποκριτικά, κάποιοι άλλοι όμως με ειλικρινές ενδιαφέρον: «Κι αν φύγουν αυτοί, ποιοι να έλθουν και τι να γίνει μετά;» «Το κίνημά σας ποιον εξυπηρετεί; Προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν οι αριστεροί, οι ακροδεξιοί» και άλλα παρόμοια. Η απάντηση, κατά τη γνώμη μας, είναι: Το κίνημά μας προσπαθεί να εκφράσει την αγωνιώδη επιθυμία της μεγάλης πλειοψηφίας της κοινωνίας μας για την ΑΝΑΤΡΟΠΗ και ΥΠΕΡΒΑΣΗ αυτού του πολιτικού συστήματος και την εγκαθίδρυση μιας πραγματικής ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ. Ξέρουμε ότι αυτή η απάντηση ούτε επαρκής είναι ούτε δίνει σε όλα τα σημερινά προβλήματα της χώρας και της κοινωνίας μας άμεση διέξοδο. Όμως ο χαρακτήρας αυτού του κινήματος ως κίνημα ανατροπής, υπέρβασης και δημοκρατίας είναι, πιστεύουμε, θεμελιακός.
8.      Είμαστε ειρηνικοί-μη βίαιοι και αν «μας την πέσουν» τι θα κάνουμε; Εμείς απαντάμε ότι το κίνημά μας πρέπει να είναι ενάντια σε κάθε μορφής βία. Η απάντηση στην – πολύ πιθανή έως βέβαιη - περίπτωση της βίας της εξουσίας θα πρέπει να είναι να γίνουμε ακόμη περισσότεροι.
9.      Μήπως θα πρέπει, λένε πολλοί, να οργανωθούμε σε νέο κόμμα; Πώς θα γίνουμε πιο αποτελεσματικοί; ρωτούν άλλοι, με πραγματική αγωνία και ενδιαφέρον. Η απάντησή μας είναι: Όχι, δεν πρέπει να μετατραπούμε σε κόμμα ή να αποκτήσουμε χαρακτηριστικά κάθετης οργανωτικής δομής. Ίσα-ίσα να ενισχύσουμε τα στοιχεία της οριζόντιας δικτύωσης, τα αμεσο-δημοκρατικά χαρακτηριστικά μας, με τη μαζικότερη και καλύτερη οργάνωση των συνελεύσεων, με εκδηλώσεις διαλόγου, αμφίδρομης ενημέρωσης και θεματικών συζητήσεων.
10.     Αναφορικά με την «αποτελεσματικότητα» του κινήματός μας, απαντάμε: Ήδη μέσα σ’ ένα 10ήμερο έχουμε φέρει αποτελέσματα, που ούτε κόμματα, ούτε συνδικάτα, ούτε οργανώσεις έχουν καταφέρει με τόσα χρόνια δράση και οργάνωση. Εκεί που το σύστημα, με το φόβο της χρεωκοπίας, εκβίαζε τη συναίνεση και την «εθνική» συνεννόηση της ολιγαρχίας, ξαφνικά βρέθηκαν τα λεφτά για την 5η δόση, η Ευρώπη και το ΔΝΤ άνοιξαν τους κρουνούς για νέο δάνειο, άρχισαν να αμβλύνουν ακραία μέτρα του «μεσοπρόθεσμου», άρχισαν να εμφανίζονται ρήγματα στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, κόμματα που στηρίζουν το μνημόνιο αρχίζουν τώρα και ψελλίζουν ότι δεν θα ψηφίσουν το «μεσοπρόθεσμο» κ.λ.π. Δεν μπορούν να κρύψουν – ξένοι και ντόπιοι υπηρέτες τους – ότι ΜΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ. Κι αυτό είναι ήδη το πρώτο ρήγμα που έχουμε προκαλέσει στο φρούριο της εξουσίας τους.
11.     Φτάνει αυτό; Ασφαλώς όχι. «Τι θα γίνει όταν η Βουλή ψηφίσει το μεσοπρόθεσμο; Ότι είναι να κάνουμε, λένε κάποιοι, πρέπει να το κάνουμε μέχρι τις 15 Ιουνίου, που περνάνε τα μέτρα. Μετά η χώρα υποθηκεύεται». Εμείς απαντάμε:  Ασφαλώς και πρέπει να έχουμε ενδιάμεσους στόχους. Όμως ακόμη κι αν ψηφιστούν τα μέτρα στις 15 Ιούνη ή όποτε καταφέρουν να τα ψηφίσουν, τίποτε δεν τελείωσε. Τίποτε δεν υπάρχει μη αναστρέψιμο και μη ανατρέψιμο, εφόσον ο λαός είναι στους δρόμους και στις πλατείες. Δεν τρέχουμε κατοστάρι αλλά μαραθώνιο. Δεν συμφωνούμε με όσους καλλιεργούν την ηττοπάθεια ότι αν ψηφιστούν τα μέτρα τελειώσαμε.
12.     Τι πρέπει να γίνει στη συνέχεια; Η ερώτηση αυτή δεν έχει εύκολη ούτε μονοσήμαντη απάντηση. Στη συνέχεια θα επιχειρήσουμε να διατυπώσουμε ορισμένες σκέψεις-προβληματισμούς.

ΠΩΣ ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΕΙ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΜΑΣ

1.      Πιστεύουμε ότι η ελληνική και η παγκόσμια ιστορία των κοινωνικών εξεγέρσεων περιέχει πολλά στοιχεία που μπορούμε να αξιοποιήσουμε. Εμπειρίες από τις νίκες των κινημάτων, τις ήττες και τα ναυάγιά τους. Ασφαλώς δεν είναι στους στόχους αυτού του κειμένου να κάνει μακροσκελή ιστορική αναδρομή. Είναι χρήσιμο όμως να έχουμε αναφορές από την εμπειρία εξεγέρσεων, όπως ο Μάης του 68 στη Γαλλία, το κίνημα του 1-1-4 στη χώρα μας, ο Νοέμβρης του 73 στο Πολυτεχνείο, η πλατεία Ταχρίρ μόλις προχθές.
2.      Καμία απ’ αυτές τις εξεγέρσεις δεν κατέληξε σε δημιουργία κόμματος, καμία δεν οδήγησε το κίνημα σε κατάληψη της πολιτικής εξουσίας. Ορισμένες μάλιστα απ’ αυτές τις εξεγέρσεις καταπνίγηκαν στο αίμα, σύμφωνα με μια μυωπική ερμηνεία, νικήθηκαν.
3.      Δεν είναι όμως έτσι. Τίποτα δεν έμεινε το ίδιο μετά απ’ αυτές. Ο Μάης του 68 σφράγισε – πολιτικά και πολιτιστικά – μια ολόκληρη εποχή στις χώρες της Δυτικής Ευρώπης. Το Πολυτεχνείο στη χώρα μας, η άνθηση της δράσης της νεολαίας που ακολούθησε τη μεταπολίτευση, δεν έφεραν τη «λαϊκή εξουσία», επηρέασαν όμως τις κατοπινές πολιτικές εξελίξεις. Από τις εξεγέρσεις της αραβικής νεολαίας, έπεσαν αιμοσταγή καθεστώτα, είναι βέβαιο ότι θα αναδειχθούν νέες κοινωνικές δυνάμεις.
4.      Το κίνημά μας, που τώρα γεννιέται, έχει όλα τα χαρακτηριστικά για να γίνει σταθμός στις εξελίξεις που επέρχονται. Αναδεικνύοντας αιτήματα της κοινωνίας, τα οποία κανένας πολιτικός σχεδιασμός των ελίτ δεν θα μπορεί στη συνέχεια να αγνοήσει. Δημιουργώντας την «κόκκινη» γραμμή του λαού, απέναντι στις επιδιώξεις των ξένων δανειστών και του ντόπιου δοσιλογισμού. Φέρνοντας μια νέα κουλτούρα δημοκρατίας, που μπορεί να σαρώσει τα υπάρχοντα κόμματα, να οδηγήσει σε νέους σχηματισμούς. Προϋπόθεση γι’ αυτό είναι η επιμονή μας, με την παρουσία μας στις πλατείες, την καλύτερη οργάνωση των συνελεύσεών μας, το άνοιγμα του διαλόγου με όλο και περισσότερους συμπολίτες μας.
5.      Από τα κινήματα αυτά, υπάρχουν και αρνητικές εμπειρίες που μας δείχνουν τι πρέπει να αποφύγουμε: Στο Πολυτεχνείο το 73 υπήρχαν 2 εκφωνητές του ραδιοσταθμού. Η μία ήταν η Δαμανάκη. Όλοι γνωρίζουμε τι εκπροσωπεί σήμερα. Ο άλλος είναι λιγότερο «διάσημος». Ο Μήτσος ο Παπαχρήστου. Ποτέ του δεν εντάχθηκε σε κομματικές ηγεσίες, παραμένει ακόμη ένας μαχόμενος άνθρωπος και λογοτέχνης (πέρσι σε μια παρουσίαση ενός βιβλίου του στα Εξάρχεια τον συνέλαβε η ΕΛΑΣ). Ο – γνωστός – Πάγκαλος συμμετείχε στο Μάη του 68 στο Παρίσι. Σήμερα έχει αναλάβει το ρόλο του τελετάρχη της Μεγάλης Κηδείας. Άπειρα τα παραδείγματα. Ο εναγκαλισμός με το Σύστημα και την Εξουσία οδηγεί ανθρώπους στην απόλυτη εξαχρείωση. Ας έχουμε όμως στο μυαλό και στην καρδιά μας άλλους ανθρώπους-σύμβολα της διαχρονικής αντίστασης: Το Μανόλη Γλέζο, το Μεγάλο μας Μίκη.
6.      Δεν είμαστε μόνοι μας. Ταυτόχρονα με μας, ο κόσμος, η νεολαία κατεβαίνει στις πλατείες πολλών ευρωπαϊκών πόλεων. Ο αγώνας μας είναι κοινός, τα αιτήματά μας απέναντι στις κυβερνήσεις και απέναντι στα Διεθνή Διευθυντήρια είναι κοινά. ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΦΙΚΤΟΣ. ΟΙ ΛΑΟΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΕΣ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΓΟΡΕΣ.
7.      Άμεσο αίτημα του κινήματος στη χώρα μας είναι ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΤΩΡΑ. Η κατάρρευση της παρούσας Κυβέρνησης θα είναι μια μεγάλη νίκη μας, μια πρώτη νίκη σε μια μεγάλη μάχη, στην οποία θα υπάρξουν αναμφισβήτητα και επόμενες συγκρούσεις και η έκβασή της θα κριθεί στην πορεία.
8.      Το σύστημα επεξεργάζεται εναλλακτικές μορφές εξουσίας και καθυπόταξης του λαού. Ορισμένες απ’ αυτές είναι ήδη διακηρυγμένες: κυβερνήσεις «εθνικής συνεννόησης», κυβερνήσεις «τεχνοκρατών» κ.λ.π. Το κίνημά μας θα πρέπει να έχει αντίθεση σε οποιαδήποτε εξουσία που εξυπηρετεί την ίδια πολιτική.  Την πολιτική δηλαδή που προκρίνουν οι δανειστές και τραπεζίτες σε βάρος των λαϊκών αναγκών και της προοπτικής της χώρας να σταθεί στα πόδια της και να προκόψει.
9.      Το Μνημόνιο και όλα τα υπόλοιπα μνημόνια και μεσοπρόθεσμα που το ακολουθούν, ούτε επαναδιαπραγματεύεται ούτε φτιασιδώνεται. Το μνημόνιο είναι το εργαλείο με το οποίο οι δανειστές και τα διευθυντήρια των αγορών επιβάλλουν ένα συγκεκριμένο οικονομικό μονόδρομο στη χώρα – και στις άλλες χώρες που εφαρμόζονται αντίστοιχα μνημόνια -  ο οποίος: ισοπεδώνει τις κοινωνίες και παραδίδει τις όποιες παραγωγικές προοπτικές στον έλεγχο των «αγορών», δηλαδή των διεθνών τοκογλύφων. Όποιος ισχυρίζεται ότι θα το επαναδιαπραγματευθεί, αποδέχεται την υποδούλωση αλλά συζητά πόσο μεγάλη θα είναι. Το κίνημά μας πρέπει να είναι αδιαπραγμάτευτο: Δεν συζητάμε την υποδούλωση της χώρας και του λαού.
10.     «Τι θα γίνει με το χρέος;» Στην ερώτηση αυτή η απάντηση δεν είναι απλή. Οι απόψεις είναι πολλές. Άλλοι μιλούν για αναδιαπραγμάτευση, άλλοι για διαγραφή, άλλοι για επιμήκυνση, μερική στάση πληρωμών, έξοδο από την ΟΝΕ κ.λ.π. Θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι ακόμη και δυνάμεις του συστήματος συζητούν όλα τα παραπάνω ενδεχόμενα. Το πραγματικά επίδικο δεν είναι, κατά τη γνώμη μας, ποια «τεχνική» θα ακολουθηθεί. Αυτό που έχει σημασία είναι σε όφελος τίνος θα εφαρμοστεί η κάθε μία από τις πιο πάνω επιλογές. Γνωρίζουμε ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να εφαρμόσει πολιτική υπέρ του λαού. Η εθελοδουλία του στους ξένους και ντόπιους τοκογλύφους είναι δεδομένη. Τους «κρατάνε» από παντού. Άρα προϋπόθεση για επίλυση του υπαρκτού προβλήματος του χρέους της χώρας είναι η ανατροπή του πολιτικού συστήματος.
11.     Το χρέος που μπορεί να «αναγνωρίσει» ο λαός είναι εκείνο μόνο που μπορεί η χώρα να «σηκώσει». Ο λογιστικός έλεγχος είναι θετική πρωτοβουλία αλλά δεν φτάνει. Χρειάζεται να εκπονηθεί ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Χρειάζεται να γίνει εθνικοποίηση μεγάλου μέρους του τραπεζικού συστήματος. Χρειάζεται να ανακτήσει η χώρα δυνατότητες και εργαλεία άσκησης οικονομικής πολιτικής, που εδώ και χρόνια τα έχει εκχωρήσει. Στην προσπάθεια αυτή δεν αρκεί μόνο το να έχεις μια «καλή» κυβέρνηση. Πρέπει να είναι προσπάθεια παλλαϊκή, από όλες τις κοινωνικές δυνάμεις, απαιτείται μια νέα «παραγωγική» νοοτροπία, χρειάζονται νέοι θεσμοί, πραγματική και όχι προσχηματική επανίδρυση του κράτους, συνεχής λαϊκός έλεγχος και συμμετοχή.
12.     Το επόμενο αίτημα του κινήματος πρέπει να είναι: ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ. Για να υπάρξει αύριο στον τόπο θα πρέπει να γίνει μια βαθιά τομή με το χθες. Το χθες δεν φτιασιδώνεται. Πρέπει να καταρρεύσει. Πρέπει να αναδειχτούν νέες δυνάμεις. Η δήθεν κοινοβουλευτική δημοκρατία μας, πρέπει να μετατραπεί σε πραγματική δημοκρατία. Μας λένε «γιατί μουντζώνετε τη Βουλή, γιατί φωνάζετε ότι όλοι είναι κλέφτες, αφού πάνω απ’ τους μισούς βουλευτές μόλις τώρα εκλέχτηκαν;». Απαντάμε: Το σύστημα που αναδεικνύει τους πολιτευτές, τους βουλευτές και τους εν γένει εξουσιαστές είναι «σημαδεμένο». Στηρίζεται στον έλεγχο των συνειδήσεων, μέσα από το σύστημα της τηλεοπτικής εξαχρείωσης. Οι κομματικές δυνάμεις του συστήματος αναπαράγονται μέσα από τα λόμπι της πραγματικής, δηλαδή της οικονομικής, εξουσίας.
13.     Μας ρωτάνε επίσης: «Είναι όλοι το ίδιο;» Απαντάμε: Ασφαλώς όχι. Το κίνημά μας πρωτίστως αντιστρατεύεται τα κόμματα που στηρίζουν την πολιτική των μνημονίων, την πολιτική της εθνικής υποδούλωσης, καθώς και όλες εκείνες τις δυνάμεις του συστήματος (ΣΕΒ, Τράπεζες, ΜΜΕ) που συναποτελούν το «μνημονιακό» μέτωπο. Πιστεύουμε όμως ότι και «αντιπολιτευόμενες» δυνάμεις, κόμματα, συνδικάτα κ.λ.π. έχουν ευθύνες. Λειτουργούν «θεσμικά», «γραφειοκρατικά», αποκομμένα από τις κοινωνικές διεργασίες. Απέναντι στα προβλήματα της χώρας και του λαού, συνεχίζουν να αρθρώνουν μια «ξύλινη» γλώσσα, που δεν αγγίζει κανένα. Επομένως η ανατροπή αφορά το σύνολο του πολιτικού σκηνικού. Κανένας από εδώ και μπρος δεν μπορεί να είναι ο ίδιος. Η ευκαιρία για όποιον θέλει να εγκαταλείψει το καράβι του συστήματος που βουλιάζει είναι εδώ: Μαζί μας στις πλατείες. Ιδού η Ρόδος … Πρέπει να διαβούν το ποτάμι. Είμαστε στην άλλη όχθη. Το μπορούν;

Πολλά θέματα χρειάζονται μεγαλύτερη επεξεργασία και πιστεύουμε ότι θα πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο θεματικών συζητήσεων. Άλλωστε είπαμε: το κείμενο αυτό αποτελεί πλαίσιο προβληματισμού και περαιτέρω διαλόγου.

Τέλος, πιστεύουμε ότι ανάμεσα στα πρώτα ψηφίσματα της συνέλευσής μας πρέπει να είναι η συμπαράσταση στον για 25 μέρες τώρα προφυλακισμένο νεολαίο που του «φύτεψαν» το σακίδιο με τα μπουκάλια καθώς και σ’ αυτόν που χαροπαλεύει από τη βαρβαρότητα των ΜΑΤ στην πρόσφατη διαδήλωση.

Βαγγέλης Αντωνίου
Δημήτρης Βασταρδής
Σάκης Ισαακίδης