Οι Τροϊκανοί ξανάρχονται. Α’ γαμοιθύται, ξένοι και ντόπιοι Τροϊκάνοι

Ελευθέριος Ανευλαβής

«Χρατς, κραακ, κλατς», οι Τροϊκάνοι (Θεσμούς τους λένε τώρα οι ντόπιοι νεοαριστεροί) και ΔΝΤ, της Νέας Τάξης Πραγμάτων, προελαύνουν, συνθλίβοντας, στο πέρασμά τους, ανθρωπιά, αλληλεγγύη, κοινωνική ευθύνη, τιμή.

Και οι ντόπιοι σφουγγοκωλάριοί τους, με την απέραντη η φτήνια των λέξεων και της σκέψης τους, έμαθαν την «τιμή» όλων των πραγμάτων, αλλά την... αξία ουδενός. 

Κι όσο για την Τιμή, «που τιμή δεν έχει …», κατήντησε μια λογιστική έννοια, κι αυτή. Ζήτημα μηδενικών η «Τιμή» τους, εκμηδενισμένη. 

«Ο Γκραντγκριντ είχε μια θεμελιώδη αρχή: κάθε τι έπρεπε να πληρώνεται• τίποτα να μη δίνει κανείς χωρίς ανταπόδοση. Η ευγνωμοσύνη να καταργηθεί και ότι απορρέει απ αυτήν δεν έχει λόγο ύπαρξης. Ολόκληρη η ζωή των ανθρώπων έως μυελού οστέων από τη γέννηση έως τον θάνατο έπρεπε να είναι μια ρυθμισμένη αγορά επί πληρωμή. (Καρόλου Ντίκενς «Οι δύσκολοι καιροί.») 

Η Χώρα παραπαίει και οι άρχοντές της σφυρίζουν κλεφτικα, αμέριμνοι κι ωραίοι.

Χρόνια τώρα η δυσωδία του βόθρου των σκανδάλων πνίγει τη Χώρα. Εξεταστικές επί εξεταστικών, καταγγελίες επί καταγγελιών, δίκες επί δικών, λίστες επί λιστών και ληστών… Και τα λαμόγια μονίμως την βγάζουν καθαρή. 

Κάτι ο νόμος περί ευθύνης (ανευθυνότητας) Υπουργών. Κάτι η συντεχνιακή αδελφοσύνη των βουλευτών. Κάτι τα «κονέ» με τους μεγαλοκαρχαρίες του χρήματος και των, κατά ευφημισμόν, ΜΜΕ, που κυριολεκτικά είναι ΜΜΑ: Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης, ουδείς εκ των υπευθύνων για την λωποδυσία και το κατάντημα της Χώρας, (αν εξαιρέσει κανείς τον ωραίο Μπρούμελ) πλήρωσε. 

Χρόνια τώρα, η χώρα βουρλίζεται και βουρκίζεται μέσα στο βοθρολύματα του βούρκου της Ευρωζώνης και των Τραπεζών. 

Τα βουλιμικά, αδίστακτα, χρυσοκωλόπαιδά (golden boys), ρήμαξαν την οικονομία, εν ονόματι του νεοφιλελεύθερου δόγματος της ασύδοτης, αδίστακτης, «αυτορρυθμιζόμενης» αγοράς. Μιας αγοράς που έγινε, με τη συναίνεση των διαπλεκομένων πολιτικών, βορά των αετονύχηδων του χρήματος. 

Off shore εταιρίες «πολιτικών», που μπερδεύουν το νομότυπο με το ηθικό. Πολιτικατζήδων, που είδαν την πολιτική ως μέσο πλουτισμού και εξουσίας και όχι θεραπαινίδα του λαού. Εταιρίες ρασοφόρων (rasadel, η κερδοσκοπική εταιρία των καλογέρων) του διαβολικού χρήματος, Εφραίμ και των συν αυτώ, που είδαν την καλογερική ως μέσον θησαυρισμού επί της γης. Πλούτος ευφραίνει καρδίαν Εφραίμ. 

Τι θέλει αυτό το κακόσχημο παπαδαριό, με το ράσο του καλόγερου, που το αρνήθηκε, κι αντί να σώσει την ψυχή του, εμπορεύεται τα άγια των αγίων;Δεν αναφέρομαι συνολικά στους παπάδες, που με το λιγδιασμένο ράσο, αχθοφόροι της ζωής κι αυτοί, προσπαθούν να επιβιώσουν της ανάλγητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής, των κατά καιρούς στουρναριών και ανίκανων κυβερνητών. 

Δομημένα, κουμπάροι, νταβατζήδες, Ζήμενς, βατοπέδια και ρουσσοπαιδία, διάφορα και ποικιλώνυμα, βατοπαιδία πνευματικά. Επιχειρηματίες-πολιτικοί, με κότερα, πλήθος διαμερισμάτων. Δούκες της Βιστωνίδος, που παραχωρούν μέρος του λιμναίου δουκάτου τους, στον αναιδή Εφραίμ-καλόγερο, πνευματικό πατέρα πλείστων όσων τρανών (πρώην, νυν και αεί). Χριστός κι εωσφοράκος!

Ο κήρυκας του «σεμνά και ταπεινά», αφού κατήγγειλε «τους πέντε νταβατζήδες», ανέχθηκε και, εν πολλοίς, κάλυψε το νταβατζηλίκι των γνωστών, διαβόητων υπουργών του και πολλαπλασίασε το ήδη εκσυγχρονισμένο χρέος της χώρας, βλέπει, καπετάνιος της συμφοράς, το καράβι να βυθίζεται, με τον ίδιο στο τιμόνι. 

Και «κάμνοντας όμοια με ηθοποιό που όταν τελειώση η παράστασις, αλλάζει φορεσιά και φεύγει» (Κ. Καβάφης), εγκατέλειψε πρώτος το πλοίο, παραγράφοντας, με την πρόωρη προκήρυξη εκλογών, τα νταβατζηλίκια και τα σκάνδαλα, των σφουγγοκωλαρίων εαυτού και αλλήλων. 

Και οι Τροϊκανοί, ΔΝΤ και Ευρωπαϊκή Ένωση, ποια Ευρώπη και ποια Ένωση; Συνδικάτο μαφιόζων της νεοφιλελεύθερης, ασύδοτης, ανάλγητης αγοράς είναι, κουνάνε απειλητικά το δάχτυλο, και δείχνουν την «αναξιόπιστη» Ελλάδα και τους Έλληνες, που στον ιδρώτα της βιοπάλης τους, τα κερδοσκοπικά κοράκια των αγορών, οσμίστηκαν καινούργια θύματα και κέρδη, για τις σαπιοκοιλιές τους και τα σάπια τους μυαλά.

Και διατάσσουν, οι αρχοντόκωλοι Τροϊκανοί και τα ντόπια τσιμπουκογλάνιά τους: Οι μισθοσυντήρητοι, οι εργάτες, οι μικρέμποροι και οι μικροεπαγγελματίες, οι συνταξιούχοι, όλοι αυτοί, που οικίζουν το κενό αυτής της χώρας, την οποία οιακίζει (κυβερνά, οίαξ: το τιμόνι, το δοιάκι), η διαφθορά και η διαπλοκή των ισχυρών. 

Όλοι αυτοί, παρίες μέσα στην ίδια τους τη χώρα, διατάσσουν οι Τροϊκάνοι και τα εγχώρια τσιράκια τους, θα πληρώσουν, από το υστέρημά τους: 

Τα Bonus των χρυσοκολώπαιδων των ασύδοτων αγορών. 

Τα κλεμμένα των αδηφάγων και ασυστόλων κώλων της ξεκαπίστρωτης μαφίας των μεγαλοτραπεζιτών και των σφουγγοκωλαρίων τους πολιτικατζήδων. 

Τις ζουμερές απολαβές των διαφόρων διοικητών των ΔΕΚΟ και άλλων χρυσοκανθάρων. 

Τη φοροκλοπή των μεγαλογιατρών και των φακελάκηδων γιατρών του ΕΣΥ και άλλων φακελάκηδων. 

«Το της πόλεως όλης ήθος ομοιούται τοις άρχουσι», λέει ο Ισοκράτης. Και ο μαζοχυλός-λαός, έτσι κατήντησε ο λαός που «κάποτε είταν φλόγα», όχι μόνον ανέχεται τους άρχοντες αυτούς, αλλά αρχίζει να τους μοιάζει στην ανικανότητα, μικρότητα, τύφλα. 

Κι ανέχεται ο μαζοχυλός-λαός: Να του κλέβουν το ψωμί και τη σύνταξη. Να τον περιφρονούν και να τον θεωρούν μια ψήφο μέσα στην κάλπη, με αντάλλαγμα ανεκπλήρωτες, προεκλογικές, υποσχέσεις. Να τον ταπεινώνουν, να τον λοιδορούν οι χρυσοκάνθαροι, οι λιμασμένοι για χρήμα και εξουσία, ντόπιοι και ξένοι.

«Ησυχίαν είχεν ο Δήμος και αντέλεγεν ουδείς, δεδιώς και ορών ότι πολύ το ξυνεστηκός: Ο λαός σώπαινε, και κανείς δεν μιλούσε, γιατί ήταν φοβισμένος και έβλεπε πως οι συνωμότες ήταν πολλοί.» (Θουκυδίδης) και ο Νεοελληναράς, με το κούφιο νταηλίκι, «έτσι και μαχότανε σίγουρα θα χεζότανε: χέσαιτο γαρ ει μαχαίσετο:»; (Αριστοφάνους Ιππής). 

Φτάνει πια! Δεν πάει άλλο! 

«Όπως στα λέω να τους τα γράψεις,

όπως στα λέω να τους τα πεις,

Όταν γυρίσω θα τους γαμήσω

και αν αργήσω δώσ' τους κι αυτό,

είναι τ' αρχίδια μου τα δυο.»

«Μια φοβερή ξυλάρα κράταγε και την εκράδαινε» (Ν. Εγγονόπουλος). 

Και πήρε σβάρνα, ο Καραΐσκος, τους κωλορεβερέντζηδες υποταχτικούς, σφουγγοκωλάριους της Εσπερίας και των παγκοσμιοποιημένων Νεάντερνταλ,

Κι ήτανε, λένε, ντυμένος το οργισμένο φως της Λαμπρής των Ελλήνων. 

Και «η φωνή του ήτανε προορισμένη μόνο για τους αιώνες.»

Και τα αγάλματα ακίνητα, μέσα στα θαυμάσια ερείπια, σωπαίνοντας, βρυχώνται, τώρα, τα βροντερά, τα ξεχασμένα, τα αιώνια μυστικά. Και τα λυχνάρια, που ψάχνουν τον άνθρωπο, δείχνουν τον δρόμο, που θα ’ρθούν οι δαυλοί του αύριο, να βάλουν φωτιά στα σάπια. Κι οι άνθρωποι θα σπείρουν τον σπόρο της νέας γενιάς των ωραίων ανθρώπων. 

Οι άνθρωποι αυτής της Πατρίδας, μπροστά σ’ αυτήν κρίση, μπροστά στο κενό του ανθρώπου, εμείς οι Έλληνες, ΟΧΙ θα πούμε, ΔΕΝ «Θα μείνουμε καύκαλα μ’ άχερα γεμάτα» (Έλιοτ)

Έτσι στη λογική της άνευ όρων παράδοσης, αντιτείνουμε τον «παραλογισμό», στις συγκεκριμένες συνθήκες, τού: «ΤΟ ΣΩΦΡΟΝ ΤΟΥ ΑΝΑΝΔΡΟΥ ΠΡΟΣΧΗΜΑ». 

Και λέμε ΟΧΙ στις στρατιές των επίδοξων κατακτητών, όταν το περάστε αυθέντα και η συνεργασία, φαίνεται η μόνη λογική επιλογή επιβίωσης. Έχει, όμως, αποδειχθεί ότι οδηγεί, κατ ευθείαν, στην υποδούλωση. 

Εμείς θα πολεμήσουμε. Κι αν η μάχη είναι σκληρή και άνιση, εμείς, θα παραμείνουμε: «Ες αεί, παρά δύναμιν τολμηταί, παρά γνώμην κινδυνευταί και εν τοις δεινοίς ευέλπιδες: πάντοτε τολμώντας πέρα από τη δύναμή μας, διακινδυνεύοντας παρά τη συνετή γνώμη και στα δεινά ευέλπιδες» 

Εμείς, θα κραυγάσουμε την πολεμική κραυγή Εκείνων: Ελελεύ. Την κραυγή, που έκανε τον Τρινταχαίμη (αυλικός του Ξέρξη) και κάθε Τρινταχαίμη, έκτοτε, να αναφωνεί: «Αλίμονο, με τέτοιους άντρες μας έφερες να πολεμήσουμε που δεν πολεμούν για χρήματα αλλά για την αρετή: Παπέ, κ’ οίους επ’ άνδρας ήγαγες μαχησομένους ημέας οι ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιεύονται αλλά περί αρετής.» 

Και είναι αυτοί οι λίγοι «τρελοί», με τη μεγάλη ψυχή, που σώζονται και σώζουν… 

«Το τρελοβάπορό μας,»

«Από τα βάθη φτάνει τους παλιούς καιρούς, 

βάσανα ξεφορτώνει κι αναστεναγμούς. 

΄Ελα Χριστέ και Κύριε, λέω κι απορώ, 

τέτοιο τρελό βαπόρι τρελοβάπορο, 

Χρόνους μας ταξιδεύει δε βουλιάξαμε 

χίλιους καπεταναίους τους αλλάξαμε 

Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε, 

μπήκαμε μες στα όλα και περάσαμε.» 

(Ο. Ελύτης)

«Ανέγνων, έγνων», είπες, ανάλγητε πολιτικατζή, με την παγωμένη καρδιά και το πούσι της εξουσίας στο μυαλό. 

«Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως», Διάβασες, μα δεν κατάλαβες τίποτα. 

Ουκ έγνως, την ανέχεια και την κατάντια ενός ολόκληρου λαού, που τον ρίξατε στην φτώχια και την απελπισία, εσείς, οι κωλορεβερέντζηδες των Τροϊκανών, οι μικροί, τυφλοί, ανίκανοι κυβερνήτες, μαζί με το ΔΝΤ (Διεθνοδήμιο Νομισματικό Ταμείο), κεφάλια γεμάτα αριθμούς και άδεια από ανθρωπιά,.

Ουκ έγνως, ότι αλληλεγγύη ονομάζεις την κατασπάραξη των αδυνάτων και ανθρωπιά τα «προγράμματα ανθρωπιστικής βοήθειας», και εταίρο θεωρείς τον συνέταιρο στις απάνθρωπες αποφάσεις των λεγομένων τώρα θεσμών, που χαλκεύουν τα δεσμά της φτώχιας των λαών. 

Ουκ έγνως, ότι η Δημοκρατία έχει γίνει Κράτος βουλευτών και ευρωπαίων επιτρόπων, που αποφασίζουν για τους λαούς, χωρίς τους λαούς. 

Ότι, οι ατομικές ελευθερίες, που διατυμπανίζεις, κύμβαλο αλαλάζον, (τενεκές ξεγάνωτος), είναι τυμπανιαίες, τουμπανισμένες, και εκχυδαϊσμένες, μέσα στην «ελευθέρια» της ηδονοθηρίας και θηριωδίας του ατομικισμού, της νεοφιλελεύθερης λαίλαπας και του παγκοσμιοποιημένου τίποτα. Χρήμα, όχι πόροι. Λοβοτομημένο το άτομο. Όχι υπεύθυνος πολίτης. 

Ουκ έγνως, τα σπαταλημένα πρόσωπα των ανθρώπων στον άγονο αγώνα, για την επιβίωση. 

Ουκ έγνως, ότι τα μικρά παιδιά έχουν, τώρα, αντί για χαμόγελο, ρυτίδες στο πρόσωπο. 

Είναι οι ρυτίδες, που τους χαράξατε εσείς, οι αρυτίδωτοι λειεγκέφαλοι της εξουσίας. 

Οι Μαντάμ Σουσούδες, οι παραγεμισμένες με ξενόφερτα καμώματα και ξενόφερτα φκιασίδια, που τα μοστράρετε, για να κρύψετε την απάνθρωπη μουτσούνα σας. Το κενό του κενόκρανου κρανίου σας. Ξενόμυαλοι, ένοικοι ξένης σκέψης. Κακοπάτριδες, 

Τα ΜΜΕ ( Μέσα Μαζικής Εγκεφαλομαλάκυνσης), των κενόκρανων αναλυτών. Των ξανθών (το ξανθό δεν είναι χρώμα είναι ιδιότητα) τηλεμανταμίτσων (μανταμίτσα, υποκοριστικό της μαντάμας.) κοαζουσών: «βρεκεκέξ κοάξ κοάξ, αχ, βρε κόσμε είσαι βλάξ» Το κενό, η απουσία του νοήματος, ο βόρβορος της παραπληροφόρησης, η παραχάραξη της σημασίας και του νοήματος. 

Η εκχυδαϊσμένη εξουσία. Η απούσα, εξορισμένη, ουσία. Και στο προσκήνιο, των ανούσιων παρασίτων η παρουσία. Μια τυραννία της σκέψης και της ζωής, με νεοφιλελεύθερη, δημοκρατική λεοντή. 

Και ο «λαός» μαριονέτα, που κινούν τα νήματά της μαριονέτες άρχοντες, και τα νήματα αυτών κινούν απρόσωπα χρηματιστηριακά και διαπλεκόμενα συμφέροντα. 

Έτσι το συλλογικό μας συνειδητό και υποσυνείδητο, η Πόλη, ετεροκαθορισμένη από την Νεο-ευρωπαϊκή κενότητα, ετεροκαθορίζει τους πολίτες της. 

Όμως, θα έλθει μια μέρα, που πια δεν θα έχετε τι να πείτε. 

Σπαταλήσατε, σκοτώσατε όλες τις λέξεις. Και τις πετάτε, άταφα κουφάρια, στα μούτρα τού «πάντοτε ευκολόπιστου και πάντα προδομένου» Λαού. Και θα είναι μια μέρα, που θα περιμένετε ένα γράμμα και δεν θα έρχεται, γιατί αυτό που λάβατε, μόλις πρόσφατα, με μια μόνο λέξη γραμμένη: «ΟΧΙ», το πετάξατε.

Στεγνές καρδιές, στεγνά μυαλά, στεγνές ψυχές, υψώνουν τη σημαία της απάνθρωπης νεοφιλελεύθερης οικονομίας, πάνω στα ερείπια των ανθρώπινων αξιών και της ανθρωπιάς. Τώρα, τα χέρια τους σφίγγονται γύρω στο κοντάρι μιας άλλης σημαίας.

Μια σημαία ευκαιρίας για όλους τους κακοπάτριδες και γλωσσοχαλαστήδες. «Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς αιδώ», υπέστειλαν τη σημαία Της Εθνικής ανεξαρτησίας, της Λαϊκής κυριαρχίας, της Κοινωνικής δικαιοσύνης, της Δημοκρατίας, και, ανεπαισθήτως και αναισχύντως, έκλεισαν την Ελλάδα έξω. 

Όμως, «Θα ‘ρθει μια μέρα που θα φορέσουμε αλογάριαστα ολόγυμνοι τον εαυτό μας.» (Μ. Αναγνωστάκης)

Μη μου χτυπάς την πόρτα. Δε θα σ’ ανοίξω. Δε σε γνωρίζω, φτενέ πολιτικατζή. Ίσως ταξιδέψαμε μαζί, κάποτε, σε κάποιο τραίνο. Μα δεν σε ξέρω. Από τον δρόμο μου, την οδό των ονείρων μου, δεν πέρασες, ποτέ. Ζωντανέ από αυταπάτη

« Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω» μ’ ανοιχτά τα στήθη, και τα χέρια γύρω στο κοντάρι της σημαίας μου, που γράφει: 

«ΚΑΝΕΝΟΣ ΔΟΥΛΟΣ, ΟΥΤΕ ΥΠΗΚΟΟΣ: ΟΥΤΙΝΟΣ ΔΟΥΛΟΣ...ΟΥΔ’ ΥΠΗΚΟΟΣ.» (Σοφοκλής)

ΠΗΓΗ